Διαβάστε τη συνέντευξη του Ρον Χιλ στο Runner Magazine που έδψσε στον διευθυντή του περιοδικού Νίκο Πολιά με την ευκαιρία της τιμητικής του βράβευσης στις εκδηλώσεις των 2.500 ετών από τη μάχη του Μαραθώνα και της συμμετοχής του στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας το 2010.
Ο Ρον Χιλ έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια στις 23 Μαΐου 2021.
Η συνέντευξη Ρον Χιλ στο Runner Magazine δημοσιεύθηκε στο τεύχος 45 Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2011.
Η ιστορία του θα µπορούσε να αποτελέσει σενάριο κινηµατογραφικής ταινίας. «Ούτε µία µέρα χαµένη» ή «Τρέχοντας κάτω από 2:10 στο µαραθώνιο χωρίς προπονητή», είναι µερικοί από τους δεκάδες τίτλους που θα της ταίριαζαν. Ο λόγος για τον Δρ. Ρον Χιλ, τον Άγγλο µαραθωνοδρόµο, ο οποίος διέπρεψε ως δροµέας σηµειώνοντας αρκετά παγκόσµια ρεκόρ, µε αυτό στον Μαραθώνιο το 1970 στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας στο Εδιµβούργο µε 2:09.28 να ξεχωρίζει.
Είναι εξίσου γνωστός όµως και ως πρωτοπόρος της αθλητικής βιοµηχανίας αφού δηµιούργησε την οµώνυµη εταιρεία (RONHILL) µε εξειδικευµένα ρούχα για τρέξιµο, η οποία, τουλάχιστον στην Μεγάλη Βρετανία, είναι απόλυτα συνυφασµένη µε τη λέξη δροµέας.
Ένα απίστευτο ρεκόρ
Ο Ρον Χιλ όμως κατέχει και ένα ακόμα ρεκόρ, που υποδεικνύει το πάθος και την αγάπη για το τρέξιμο. Δεν έχει χάσει ποτέ μία μέρα προπόνησης από τις 20 Δεκεμβρίου του 1964 και μάλιστα για 26,2 χρόνια έτρεχε καθημερινά δύο φορές εκτός από την Κυριακή που έτρεχε μία! 46 χρόνια ή 16.850 ημέρες συνέπειας για τον μικρόσωμο δρομέα που γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1938 στο Άκρινγκτον του Λόνκασάιρ. Ένα απίστευτο ταξίδι συνολικής απόστασης 248.538 χλμ. το οποίο συνεχίζεται ακόμη*. Τον συναντήσαμε λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή του Κλασικού Μαραθώνιου της Αθήνας όπου ήταν επίσημος καλεσμένος των διοργανωτών, αλλά και της AIMS.
Το παρουσιαστικό του δείχνει αναλλοίωτο στο χρόνο και το βλέμμα του κοφτερό. Με βλέπει με το χέρι δεμένο και αναπολεί μία δική του παρόμοια εμπειρία. «Πριν από μερικά χρόνια είχα σπάσει και εγώ το χέρι μου ψηλά στον ώμο σε τρία σημεία. Την επόμενη ημέρα έτρεξα τρία χιλιόμετρα και ήταν πολύ οδυνηρό. Το τρέξιμο είναι μία πολύ καλή δραστηριότητα. Είναι καλό να έχεις την αποφασιστικότητα να συνεχίζεις. Δεν είναι καλό να επιτρέψεις σε έναν τραυματισμό να σε ρίξει στο κρεβάτι και να νιώθεις λυπημένος γι’ αυτό. Αν συνεχίσεις το τρέξιμο μετά από μερικές ημέρες ο πόνος υποχωρεί».
«Δεν είναι πολύ οδυνηρό αυτό μερικές φορές; τον ρωτάω.
«Ναι είναι» μου απαντά αφοπλιστικά.
«Εσείς τι πιστεύετε γι’ αυτό;», ρώτησα τη γυναίκα του Μέι, με την οποία είναι μαζί από την ηλικία των 16. «Είναι μία τρέλα», απαντά γελώντας, δείχνοντας ότι ακόμα και εκείνη, μετά από τόσα χρόνια, αδυνατεί να κατανοήσει την αστείρευτη δύναμη της θέλησης του αγαπημένους της συντρόφου.
Ο παιδικός έρωτας
Ο Ρον Χιλ είναι ένας θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού και αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο. Τι ήταν όμως αυτό που τον ενέπνευσε να ασχοληθεί και να αγαπήσει τόσο πολύ το τρέξιμο;
«Το 1950 είχαμε ένα περιοδικό για αγόρια το “The Rover” (Ο περιπλανώμενος) και σε αυτό υπήρχε μία σειρά ιστοριών με ήρωα τον Αλφ Τάπερ που λεγόταν “The tough of the track” (Ο σκληρός του στίβου). Ο Αλφ ήταν πολύ φτωχός χωρίς οικογένεια, κοιμόταν στα τρένα, σε μαούνες και δούλευε σε σκληρές δουλειές, αλλά όταν έτρεχε σε αγώνες απέναντι σε δρομείς από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, του Κέιμπριτζ, κ.ά. ήταν πάντα νικητής.
Όλα ήταν συνεχώς εναντίον του αλλά παρ’ όλα αυτά αυτός κατάφερνε να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και να επιτύχει. Αυτός ο ρόλος ζωής με ενέπνευσε και καθώς ήμουν μικρόσωμος και εξαιρετικά αδύνατος και τα ομαδικά παιχνίδια δεν μου ταίριαζαν, ξεκίνησα με το τρέξιμο».
Η αρχή
Γράφτηκα στον τοπικό σύλλογο και άρχισα να τρέχω σε αγώνες αλλά μόνο στον ανώμαλο δρόμο και μόνο το χειμώνα. Το 1977, όταν πήγα στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ για να σπουδάσω υφαντουργία, άρχισα να γυμνάζομαι πιο εντατικά στην ομάδα στίβου. Την πρώτη χρονιά έσπασα το ρεκόρ της σχολής μου στα 3 μίλια και κέρδισα στον αγώνα του Πανεπιστημίου μου στον ανώμαλο δρόμο. Έκανα δύο προπονήσεις την ημέρα και το πρωί γυμναζόμουν σκληρά».
Αυτές ήταν οι οδηγίες τους προπονητή σας;
Προπονητής; Ποιος μίλησε για προπονητή; Δεν είχα ποτέ μου. Ό,τι έμαθα και ό,τι έκανα ήταν από προσωπική εμπειρία και από τις γνώσεις που απέκτησα διαβάζοντας και γι’ αυτό δεν ήμουν ποτέ προπονητής σε κανέναν. Απλά έδινα τις συμβουλές μου σε όποιον μου τις ζητούσε, όπως στον δικό σας τον Κυριάκο Λαζαρίδη, ο οποίος φοιτούσε στο Μάντσεστερ και είχε βελτιώσει τότε σημαντικά το χρόνο του τρέχοντας 2:18. Όλα όμως ξεκινούν από το πόσο πολύ το θέλεις.
Σκληρή προπόνηση
«Έτρεχα συνήθως 210 χλμ. την εβδομάδα. Είχα φτάσει και 250 αλλά διαπίστωσα ότι δεν ωφελούσε. Μετά τη νίκη μου στην Αθήνα, που ήταν ίσως η σημαντικότερη της ζωής μου, έτρεξα στον Φουκουόκα σε χρόνο 2:11:54, στη συνέχεια στην Βοστόνη σε χρόνο 2:10:30 και μετά στο Εδιμβούργο όπου έκανα το 2:09:26. Πάντα προσπαθούσα να δω πώς μπορώ να τρέξω γρηγορότερα.
Το προπονητικό μου πρόγραμμα μόλις τελείωσε το Πανεπιστήμιο ήταν 12-14χλμ. το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά και 20 χλμ. περίπου το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι. Μετά έτρεχα σε έναν αγώνα το Σάββατο και ένα Long Run 32χλμ. την Κυριακή. Δεν συμφωνώ καθόλου με την λογική των Tempo Runs. Αν θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο είναι καλύτερο να τρέξεις σε έναν αγώνα όπου μαθαίνεις τακτική αλλά και να πιέζεις περισσότερο τον οργανισμό σου.
Βλέπετε κατά τη διάρκεια του αγώνα, τη στιγμή που παρουσιάζονται οι δυσκολίες δεν μπορείς να ρωτήσεις τον προπονητή σου τι να κάνεις αλλά θα πρέπει να μπορέσεις μόνος σου να αντεπεξέλθεις, και αυτό χρειάζεται εμπειρία που θα πρέπει κανείς να αποκτήσει. Το σημαντικότερο είναι η θέληση για να πετύχεις.
Πώς αποφασίσατε να τρέξετε Μαραθώνιο;
Ήταν απλά μία συγκυρία. Συνήθως έτρεχα σε πολλούς αγώνες αποστάσεων από 10 έως 16χλμ. Τον Αύγουστο του 1961, δεν έβρισκα κάποιον αγώνα για να συμμετάσχω, όταν έμαθα για τον Μαραθώνιο του Λίβερπουλ. Στον αγώνα αυτό ξεκινήσαμε 42 δρομείς με τερματισμό στο γήπεδο του Άνφιλντ, στο οποίο θα ακολουθούσε ποδοσφαιρικός αγώνας και ήταν γεμάτο. Ο χρόνος μου ήταν 2:24:22 και κέρδισα τον αγώνα.
Όπως όλοι λένε μετά τον Μαραθώνιο ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά η δημοσιότητα, οι επευφημίες του κόσμου και η υπερηφάνεια που ένιωσα τις επόμενες ημέρες που προσέφεραν μεγάλη ικανοποίηση. Οπότε αποφάσισα να το επαναλάβω. Βλέπετε σε αντίθεση με το σήμερα όπου κυριαρχούν το ποδόσφαιρο, το ράγκμπι, το κρίκετ και το τένις, το τρέξιμο τότε ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές και υπήρχε πολύ έντονη η προβολή του στον τύπο τόσο την παραμονή του αγώνα με παρουσίαση των δρομέων και προγνωστικά όσο και μετά με πλήρη κάλυψή του και προβολή των νικητών.
Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε και συνεχίσατε με τον Μαραθώνιο;
Η επιτυχία. Ο Μαραθώνιος είναι ένα πολύ δύσκολο αγώνισμα και η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να είμαι ένας επιτυχημένος 10άρης. Άλλωστε στους Ολυμπιακούς του 1968 στο Μεξικό ήμουν 7ος στα 10.000 μ. και από τους έξι που με πέρασαν οι τέσσερις ζούσαν μόνιμα σε υψόμετρο και οι άλλοι δύο, ο Μοχάμεντ Γκαμούντι και Ρον Κλαρκ, είχαν κάνει τουλάχιστον έξι μήνες προετοιμασία σε παρόμοιες συνθήκες. Αν έτρεχα στον Μαραθώνιο θα είχα κερδίσει σίγουρα ένα μετάλλιο.
Ποια θεωρείτε την καλύτερή σας επίδοση;
Στις αρχές του 1968 προσπάθησα να εντυπωσιάσω τους εκλέκτορες της εθνικής ομάδας σε έναν αγώνα 20 μιλίων (32χλμ.). Είχα καινούρια παπούτσια και είπα ότι θα τους δείξω τι μπορώ να κάνω. Ο αγώνας ήταν τέσσερις στροφές από 5 μίλια και πέρασα την πρώτη σε 23′ αλλά νόμιζα ότι δεν είχα διαβάσει σωστά το ρολόι. Στη δεύτερη στροφή πέρασα σε 46′ και τελικά έκανα 1:36:28 (Μ.Ο. 3’/χλμ.). Ο δεύτερος ήταν πέντε λεπτά πίσω.
Μιλήστε μας λίγο για την επιτυχία σας το 1969 στους Πανευρωπαϊκούς
Αυτή ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου. Μέχρι τότε η μεγαλύτερή μου επιτυχία ήταν η νίκη στο Πρωτάθλημα Ανωμάλου Δρόμου της Αγγλίας όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000 δρομείς. Θυμάμαι ότι μόλις πέρασα και την τελευταία ανηφόρα, στο 32ο χλμ. ήμουν δεύτερος και δεν μπορούσα να δω τον Ρόλαντς που προηγούνταν.
Συνέχισα όμως την προσπάθειά μου και μετά από 5 χλμ. τον είδα να βγάζει το καπέλο του και να ρίχνει νερό και είπα μέσα μου “έχει κουραστεί”. Τότε συνέχισα ακόμα πιο δυνατά και ένα χιλιόμετρο πριν από τον τερματισμό τον έφτασα αλλά δεν ήξερα τι να κάνω, να μείνω λίγο μαζί του ή να τον προσπεράσω. Τότε απλά είπα «τρέξε όσο μπορείς».
Ένας μοναδικός τερματισμός
Ο τερματισμός στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο ήταν μία μοναδική εμπειρία. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα και ήταν εκεί μαζί μου όλη μου η οικογένεια, η γυναίκα, τα παιδιά μου και οι γονείς μου για να το γιορτάσουμε. Ήταν καταπληκτικά. Βέβαια, την επόμενη ημέρα δεν δεν είχαμε στην τράπεζα ούτε μία λίρα αφού ξοδέψαμε ό,τι είχαμε για το ταξίδι αλλά άξιζε τον κόπο. Μετά από αυτό και αφού κέρδισα και τους αγώνες της Κοινοπολιτείας μου έκαναν την τιμή να μου απονείμουν τον τίτλο του τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παλάτι του Μπάκινχαμ, μία φανταστική στιγμή που άλλαξε τη ζωή μου.
Ο Ρον Χιλ έχει τρέξει συνολικά 115 μαραθώνιους εκ των οποίων 112 κάτω από 2:50, 103 κάτω από 2:45 και 29 κάτω από 2:20.
Ο τελευταίος του ήταν το 1996 στην Βοστόνη όπου έτρεξε σε 3:12.46 σε ηλικία 58 ετών.
Το 2010, όπως και τα τελευταία 46 χρόνια έτρεξε κάθε μία από τις 365 ημέρες συμπληρώνοντας συνολικά 2.366 χλμ. (Μ.Ο. 6,5 χλμ./ημέρα), λίγα περισσότερα από το 2009 (2.307 χλμ.)
Συνολικά συμμετείχε σε 23 αγώνες, εννιά λιγότερους από το 2009. Οι δύο αγώνες που ξεχώρισε στο 2010 ήταν απόστασης 10χλμ. στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας όπου ο χρόνος του ήταν 49:27 και λίγο αργότερα στις 25 Νοεμβρίου στην πόλη Μέσα στην Αριζόνα των ΗΠΑ όπου έτρεξε σε 49:01. Αυτές οι δύο ήταν και οι καλύτερες επιδόσεις του τα τελευταία 2,5 χρόνια ενώ ο αγώνας στην Αριζόνα ήταν ο 2320ος της καριέρας του.
Εκτός όμως από τις αθλητικές σας επιτυχίες έχετε συνδεθεί με τον χώρο της εξειδικευμένες ένδυσης για δρομείς. Πως ξεκίνησε αυτή σας η δραστηριότητα;
Όπως ανέφερε οι σπουδές αλλά και η εργασία μου ήταν γύρω από την υφαντουργία και την χημική επεξεργασία των υφασμάτων. Έτσι γνωρίζοντας τις ανάγκες των δρομέων σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω ρούχα που θα διαθέτουν ξεχωριστές ιδιότητες. Για παράδειγμα, τα βαμβακερά σορτσάκι δημιουργούσαν ερεθισμούς στους δρομείς, κρατούσαν τον ιδρώτα και είχαν σημαντικές φθορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Παράλληλα δεν βοηθούσαν την ελεύθερη κίνηση στο τρέξιμο. Έτσι σε έναν αγώνα έσκισα στο πλάι το σορτς μου και είδα ότι έτρεχα πολύ πιο άνετα.
Στη συνέχεια χρησιμοποίησα συνθετικά υφάσματα και έτσι δημιούργησα τα πρώτα ρούχα τα οποία είχαν πολύ μεγάλη απήχηση. Οι πρώτες πωλήσεις γίνονταν με το ταχυδρομείο και κατασκευάζαμε τα ρούχα στο πατάρι του σπιτιού μας. Κάποια στιγμή η δραστηριότητα αυτή μεγάλωσε. Την ίδια εποχή η εταιρεία για την οποία εργαζόμουν μου ανακοίνωσε ότι αν ήθελα να τρέχω για την εθνική ομάδα θα έπρεπε να παίρνω άδεια άνευ αποδοχών! Έτσι αποφασίσαμε με την Μέι να σταματήσω τη δουλειά και να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τον σχεδιασμό και την κατασκευή ρούχων για τρέξιμο.
Η εταιρεία μεγαλώνει
Η ανάπτυξη ήταν μεγάλη, μεταφερθήκαμε από το πατάρι του σπιτιού μας σε μία αποθήκη – εργαστήριο και σύντομα είχαμε πέντε καταστήματα λιανικής πώλησης. Όμως η ύφεση του 1980 μας δημιούργησε τεράστια οικονομικά προβλήματα και έτσι αποφασίσαμε να πουλήσουμε την εταιρεία σε έναν όμιλο επιχειρήσεων. Στη συνέχεια δημιούργησα την εταρεία Hilly, η οποία κατασκευάζει επίσης ρούχα για δρομείς και κάλτσες τα οποία έχουν επίσης μεγάλη επιτυχία. Και η εταιρεία αυτή ανήκει πλέον στον όμιλο που ανήκει και η Ronhill η οποία φέτος γιόρτασε την επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυσή της και εγώ συμμετέχω πια ως σύμβουλος της εταιρείας.
Μαζί και στους αγώνες
Ο Ρον και η Μέι έχουν δύο παιδιά και εγγόνια και 57 χρόνια μετά τη γνωριμία τους συνεχίζουν να μοιράζονται το πάθος τους για το τρέξιμο καθώς και η Μέι έχει συμμετάσχει στον Μαραθώνιο του Λονδίνου σημειώνοντας επίδοση 4:22.
«Η ζωή μας ήταν δύσκολη αλλά γεμάτη εμπειρίες και πολλές χαρές. Ταξιδέψαμε σε όλον τον κόσμο (έχω τρέξει αγώνες σε 100 διαφορετικές χώρες), γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους και δημιουργήσαμε φίλους. Νιώθω καλά, γεμάτος ενέργεια και γι’ αυτό τρέχω και από την άλλη τρέχω για να νιώθω καλά. Το καθημερινό τρέξιμο είναι μία φιλοσοφία ζωής και είναι θέμα περισσότερο πνευματικό παρά σωματικό. Λατρεύω τον αίσθηση του αέρα στο πρόσωπό μου και την μοναδική αίσθηση ζωντάνιας που σου δίνει η κίνηση. Δεν θέλω ούτε μία μέρα να χάσω αυτή την αίσθηση».
Για να δείτε προπονητικά προγράμματα για όλες τις αποστάσεις πατήστε εδώ.
