Οι αγώνες που δεν τρέξαμε

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, οικογενειακώς, δεν τρέξαμε στον Χειμωνιάτικο Ενιππέα. Η απουσία μας δεν οφειλόταν σε λάθος οργάνωση. Το αντίθετο θα έλεγα. Είχαμε σοβαρά προσπαθήσει να οργανωθούμε από νωρίς. Για αρχή, είχαμε προπονηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται, λαμβάνοντας υπόψη ότι είμαστε εργαζόμενοι γονείς δύο νηπίων. Εν συνεχεία, είχαμε κλείσει έναν εξαιρετικά βολικό χώρο για να κοιμηθούμε εμείς και η ηρωίδα γιαγιά που θα ερχόταν να μας κρατήσει τα παιδιά ενώ εμείς θα τρέχαμε. Και τέλος είχαμε φροντίσει να αγοράσουμε ολοκαίνουργιο κάθισμα αυτοκινήτου με τη μεγαλύτερη δυνατή κλήση για να κοιμηθεί καλά η μικρή στη διαδρομή, καθώς μας γκρινιάζει ότι πονάει η μέση της σε οποιαδήποτε διαδρομή άνω των πέντε λεπτών με το αυτοκίνητο.

Και πάνω που είχαμε πακετάρει τις βαλίτσες, το παρκοκρέβατο, τα μπιμπερό και τις πάνες και είχα ψήσει τη μικρή ότι θα βλέπαμε τον Όλυμπο, που ζουν οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων, ο μικρός κόλλησε γαστρεντερίτιδα. Τίποτα σοβαρό και τίποτα το ασυνήθιστο. Θα το βασανίζαμε όμως πολύ με πέντε ώρες τα-ξίδι πήγαινε το Σάββατο και πέντε ώρες ταξίδι γύρνα την Κυριακή, οπότε αποφασίσαμε να μην ανέβουμε στον αγώνα. Όταν, λοιπόν, οι υπόλοιποι αθλητές είχαν φτάσει το Σάββατο στο Λιτόχωρο και έπαιρναν τους αριθμούς τους και χάζευαν την έκθεση, εμείς αλλάζαμε πάνες και βάζαμε θερμόμετρα στην εξωτική Αθήνα, ενώ όταν το επόμενο πρωινό οι αθλητές έτρεχαν στους πρόποδες του Ολύμπου μέσα στο όμορφο φαράγγι, εμείς τρέχαμε εναλλάξ για να είναι πάντα κάποιος μαζί με τα παιδιά, στους πρόποδες του Υμηττού.

Το απόγευμα, όμως, που ο μικρός είχε πια συνέλθει αρκετά, κάναμε το δικό μας οικογενειακό αγώνα και τρέξαμε πάνω κάτω στην αυλή μας τουλάχιστον 50 φορές. Κάθε φορά δίναμε ξεχωριστή εκκίνηση και κάθε φορά έτρεχε η Αναστασία, μαζί με το μπαμπά και τη μαμά και το μικρό Γιάννη στην αγκαλιά είτε του ενός είτε του άλλου. Η αγωνία για την έκβαση εντελώς αληθινή και τα γέλια, οι φωνές, η αγάπη και η περηφάνεια για τα χαρούμενα παιδάκια μας, περίσσεια.

Όταν τελικά έφτασε το βράδυ και τελειώσαμε με τα μπάνια και το βραδινό των παιδιών κάτσαμε να διαβάσουμε το παραμύθι μας. Στην ιστορία της μικρής, σε κάποια εικόνα έλειπαν οι γονείς των δύο μικρών πρωταγωνιστών και η μικρή με ρώτησε με αγωνία που είχαν πάει. Σχεδόν αφηρημένα της απάντησα ότι ήταν στην δουλειά. «Όχι!» Μου απάντησε αυτή εμφατικά. «Εγώ ξέρω που είναι, έχουν πάει για τρέξιμο και θα γυρίσουν σε λίγο. Και μετά θα τρέξουν όλοι μαζί γιατί έτσι κάνουν οι οικογένειες».

Γιατί πονούν τα πόδια των παιδιών; Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε πατώντας εδώ.

Εκείνη τη στιγμή τη φίλησα και της χαμογέλασα γιατί σχεδόν δεν μπορούσα να μιλήσω από τη συγκίνηση. Το τρίχρονο παιδάκι μας, έχει βάλει το τρέξιμο τόσο μέσα στη ζωή της που όταν οι γονείς λείπουν, θεωρεί ότι απλά έχουν πάει για τρέξιμο. Και αυτή η απουσία δεν την ενοχλεί γιατί ξέρει ότι μετά θα ακολουθήσει είτε ποιοτικός χρόνος ενεργού παιχνιδιού, είτε οικογενειακή εκδρομή για αγώνα.

Και τότε κατάλαβα γιατί ενώ συνεχώς χάνουμε αγώνες λόγω κάποιων αντίστοιχων μικρών αναποδιών συνεχίζουμε να προσπαθούμε να πάρουμε μέρος οικογενειακώς. Θα μπορούσαμε να μοιράσουμε τους αγώνες και να πούμε σε κάποιους θα πάει ο μπαμπάς και σε κάποιους θα πάει η μαμά. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι οι αγώνες δεν θα ήταν όλων μας. Άλλωστε δεν είμαστε τίποτα σοβαροί αθλητές που ανησυχούμε ότι δεν θα καταγραφούν οι επιδόσεις μας. Για την ώρα προσπαθούμε απλώς να είμαστε αθλούμενοι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους τη σημασία της οικογένειας και του αθλητισμού. Οπότε ακόμα και αν περάσουν χρόνια μέχρι να καταφέρουμε να πηγαίνουμε στους περισσότερους από τους αγώνες που δηλώνουμε συμμετοχή, τουλάχιστον δεν τα έχουμε παρατήσει.