Άσκηση στους καρκινοπαθείς
Για 17 χρόνια παρακολουθούσαν 889 ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Queen’s University του Καναδά, ώστε να καταγράψουν την επίδραση της συστηματικής άσκησης στην υγεία τους.
Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό “The new England Journal of Medicine” οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η έντονη αθλητική δραστηριότητα, όπως το τρέξιμο ή το έντονο περπάτημα, βελτιώνει την ποιότητα της ζωής των ασθενών, ενώ ενισχύει και την πρόληψη, όμως δεν σταμάτησαν εκεί!
Αναλύοντας δεδομένα από 889 ασθενείς από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Μ. Βρετανία και το Ισραήλ εντόπισαν ότι ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του παχέος εντέρου αύξησαν το προσδόκιμο ζωής τους όταν ακολούθησαν ένα στοχευμένο πρόγραμμα γυμναστικής.
Τα δύο γκρουπ
Η έρευνα ξεκίνησε το 2009 παρακολουθώντας ασθενείς που βρίσκονταν στο Στάδιο 3 (το τελευταίο από 3 στάδια) με καρκίνο του παχέος εντέρου, οι οποίοι νωρίτερα είχαν κάνει χειρουργείο και είχαν ακολουθήσει χημειοθεραπείες.
Πιο συγκεκριμένα, οι ασθενείς μοιράστηκαν σε δύο γκρουπ των 445 και 444 αντίστοιχα: Το πρώτο γκρουπ με αυτούς που ακολουθούσαν συγκεκριμένο πρόγραμμα άσκησης από γυμναστές και ειδικούς για μία περίοδο τριών ετών, και το δεύτερο με αυτούς που απλά είχαν πάρει απλά οδηγίες για άσκηση και διατροφή.
Οι ασθενείς του πρώτου γκρουπ εμφάνισαν σημαντικά μεγαλύτερο χρόνο ζωής, αλλά και μικρότερο κίνδυνο υποτροπής. Συγκεκριμένα, οι ασθενείς που γυμνάζονται συστηματικά εμφάνισαν 37% μικρότερο κίνδυνο θανάτου, αλλά και 28% μειωμένο κίνδυνο μετάστασης σε σχέση με αυτούς που δεν γυμνάζονταν συστηματικά!
Ο καθηγητής Booth υποστήριξε πως έγραψε το πρωτόκολλο της έρευνας το 2009 γιατί και αυτός είναι δρομέας και αθλητής και θέλησε να βρει το βαθμό που η συστηματική έντονη άσκηση μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες καταστάσεις.
“Όπως ήδη γνωρίζουμε, οι άνθρωποι που ασκούνται συστηματικά τείνουν να είναι διαφορετικοί με πολλούς τρόπους από αυτούς που δεν ασκούνται. Έτσι, θέλαμε να μάθουμε εάν η άσκηση από μόνη της είναι αυτή που επιφέρει αυτά τα οφέλη, ή είναι κάποιοι άλλοι παράγοντες που προκαλούν αυτή τη διαφοροποίηση” δήλωσε ο κ. Booth.
Αξίζει να αναφέρουμε πως η έρευνα δεν περιέλαβε ασθενείς που ακολουθούσαν ήδη συστηματικά προγράμματα άσκησης. Αντίθετα, οι ερευνητές επέλεξαν αυτούς που είτε ακολουθούσαν έναν εντελώς καθιστικό τρόπο ζωής, είτε γυμναζόντουσαν ελάχιστα πριν ξεκινήσουν την άσκηση στο πλαίσιο της έρευνας.
Οι προπονήσεις που ακολουθούσαν ήταν κυρίως αερόβιες και περιείχαν έντονο περπάτημα για 3-4 φορές την εβδομάδα. Για όσους προτιμούσαν άλλους τρόπους άσκησης, όπως ποδήλατο ή τρέξιμο, γίνονταν οι απαραίτητες προσαρμογές ώστε το συνολικό φορτίο των προπονήσεων να είναι παρόμοιο.
To μόνο αρνητικό ήταν ότι το γκρουπ άσκησης (Νο1) εμφάνισε ποσοστά μυοσκελετικών τραυματισμών ελαφρώς μεγαλύτερα σε σχέση με το γκρουπ Νο2 (18,5% – 11,5%).
Πάντα με προσοχή
Η συγκεκριμένη έρευνα έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς δεν επιβεβαιώνει απλά πως η άσκηση αποτελεί ένα εξαιρετικό μέσο πρόληψης, αλλά πολλές φορές μπορεί να γίνει και “αντίδοτο” εφόσον, βέβαια, υπάρχει η απαραίτητη παρακολούθηση από το ιατρικό προσωπικό, “κοντράροντας” ακόμα και τα φάρμακα.
