Κάθε χρόνο τέτοια εποχή διαβάζω τη λίστα με τους καλύτερους μαραθωνοδρόμους της χρονιάς. Είναι μια όμορφη ιεροτελεστία που ξεκίνησε, όταν συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να βελτιώνεις το χρόνο σου στο Μαραθώνιο έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Διαβάζω τα ονόματα των ανδρών και των γυναικών προσεκτικά, ένα-ένα, σταματώντας για να πω ένα έξτρα ψιθυριστό μπράβο, όταν αναγνωρίζω ένα όνομα.
Σε αυτήν τη λίστα βλέπω κάθε χρόνο φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Φέτος, στάθηκα ιδιαίτερα, όμως, στο όνομα μιας φίλης μου. Έτρεξε Μαραθώνιο σε σχεδόν δέκα λεπτά κάτω από τις τέσσερις ώρες.
Αυτή η επιτυχία, όμως, συνοδεύεται από μιαν ενδιαφέρουσα ιστορία. Αυτή η φίλη μου ήταν παχύσαρκη στα φοιτητικά της χρόνια, παχουλή μέχρι περίπου τα τριάντα της, party animal και με μια κάποια απέχθεια ως προς τον αθλητισμό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα «είσαι τρελή» που μου ψιθύριζε τα καλοκαιρινά πρωινά, όταν προσπαθούσα να βγω στις μύτες των ποδιών από τα δωμάτια ξενοδοχείων μετά από τα ξενύχτια για να πάω για προπόνηση χωρίς να την ξυπνήσω. Και τις ματιές που μου έριχνε στα club, ενώ σταμάταγα να πίνω προκειμένου να καταφέρω να τρέξω την επόμενη ημέρα, όταν αυτή έπινε ήδη την τέταρτη μαργαρίτα της.
Και τώρα, στα γεμάτα σαράντα της, έτρεξε τη μαραθώνια διαδρομή σε κάτω από 4 ώρες. Μια επιτυχία που δεν ήρθε, φυσικά, τυχαία. Συνοδεύεται από μια τεράστια απώλεια κιλών, μια αλλαγή στη στάση ζωής και πολύ σκληρή προπόνηση. Και καθώς είναι φίλη μου και την ξέρω τόσα χρόνια, βλέπω ότι συνοδεύεται επιτέλους και από μία εσωτερική ηρεμία και ευτυχία. Αυτή η τεράστια αλλαγή με έκανε να σκεφτώ πόσους άλλους φίλους είδα να αλλάζουν μέσα σε κάποια χρόνια τόσο πολύ. Η λίστα ήταν ατελείωτη. Φίλοι που συνέδεσαν μια στροφή στη ζωή τους με το τρέξιμο.
Από την αλλαγή, όμως, των συνηθειών έως την επιτυχία του να τρέξεις Μαραθώνιο, ή αγώνα βουνού ή σε τελική ανάλυση να τερματίσεις έναν οποιοδήποτε αγώνα τρεξίματος υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
Και το γεγονός, ότι τόσοι άνθρωποι γύρω μας τολμούν και τελικά τα καταφέρνουν, αποδεικνύει τη σημασία του να θέτεις υψηλούς στόχους και στη δική μας περίπτωση, να θέτεις δρομικούς στόχους.
Και ενώ φυσικά μπορείς να θέσεις και άλλους αθλητικούς στόχους, όπως το να πηγαίνεις κάθε μέρα γυμναστήριο ή να κολυμπάς ή να κάνεις ποδήλατο, το τρέξιμο συνεχίζει να παραμένει το πιο μαζικό κι εύκολο άθλημα, το άθλημα που μπορείς να κάνεις παντού και πάντα. Και ο στόχος, να τερματίσεις έναν αγώνα μια συγκεκριμένη στιγμή, είναι εκεί και τον βλέπεις, τον πιάνεις, σχεδόν τον γεύεσαι. Όταν έχεις πει ότι θα τρέξεις σε έναν αγώνα, θα σηκωθείς νωρίτερα το πρωί ή θα φύγεις στην ώρα σου από το γραφείο για να προλάβεις να προπονηθείς, θα διστάσεις να ανάψεις αυτό το τσιγάρο, γιατί θα σου έρχεται η μυρωδιά του καπνού, όταν θα προπονείσαι, θα βάλεις στην άκρη αυτήν την τυρόπιτα, γιατί όταν θα τρέχεις θα νιώθεις την κοιλιά σου να ανεβοκατεβαίνει και θα σε ενοχλεί.
Στην προπόνηση θα συναντηθείς με τους φίλους σου και θα σου φτιάξει το κέφι. Ή θα τρέξεις με τις σκέψεις σου και θα τις βάλεις σε μια σειρά. Οπότε θα τελειώσεις πιο ευτυχισμένος και χαρούμενος. Και τελικά, όταν έρθει η ώρα του αγώνα και τα καταφέρεις, η επιτυχία σου θα σε κάνει για λίγο τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Οπότε άμεσα θα βάλεις τον επόμενο στόχο σου, ο οποίος θα είναι λίγο πιο δύσκολος, μετά έναν ακόμα πιο δύσκολο, έως ότου η ζωή σου γεμίσει από μικρούς και μεγάλους δρομικούς στόχους.
Γι’ αυτό και εγώ θα συνεχίσω να διαβάζω στο τέλος κάθε χρονιάς τη λίστα των καλύτερων μαραθωνοδρόμων ευλαβικά και θα λέω από μέσα μου διπλά μπράβο σε όλους όσοι έκαναν αυτήν την υπέρβαση. Πλέον, όχι μόνο γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μπεις σε αυτήν τη λίστα, αλλά γιατί ξέρω πόσο συχνά αυτή η επιτυχία συνοδεύεται από μία επιτυχημένη και ολική αλλαγή ζωής.
Δημοσίευση στο Runner 102, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
