Χρόνια πριν ξεκίνησα το τρέξιμο. Μετά, ακολούθησε δειλά – δειλά ο πρώτος αγώνας περιπέτειας που συνδύαζε και ποδήλατο και πριν από μόλις τρία χρόνια πήρα τη μεγάλη απόφαση να τρέξω στο πρώτο μου τρίαθλο.
Όσοι δεν έχετε παρακολουθήσει ποτέ ερασιτεχνικό τρίαθλο, στο άκουσμά του θα έχετε πιθανότατα την ίδια αντίδραση που είχα κι εγώ όταν ένας γνωστός μου μού πρότεινε να συμμετάσχω. Τρίαθλο; Δηλαδή κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο όλα μαζί; Χωρίς διάλειμμα; Χωρίς αποδυτήρια; Έστω ένα σεσουάρ, μία βούρτσα βρε αδερφέ; Και πώς θα βγω στον δρόμο με βρεγμένο μαλλί; Με τα αλάτια πώς θα ανέβω στο ποδήλατο; Σοβαρά μιλάμε τώρα;
Η περιέργεια όμως και ίσως λίγο και ο εγωισμός (γιατί οι άλλοι και όχι εγώ;) εξάλειψαν γρήγορα τους σοβαρότατους ενδοιασμούς μου και μετά από μία ολόκληρη ώρα στο site του αγώνα και στο ευλογημένο YouTube όπου παρακολούθησα ό,τι ερασιτεχνικό video υπήρχε και δεν υπήρχε, αισθάνθηκα πανέτοιμη για το πρώτο μου τρίαθλο.
Την προηγούμενη ημέρα του αγώνα, νωρίς σχετικά το πρωί, άρχισα ήρεμα – ήρεμα να ετοιμάζω τα πράγματά μου. Μέχρι αργά το βράδυ η ηρεμία είχε χαθεί παντελώς αφού δεν είχα τελειώσει ακόμα. Το πρόβλημα είχε αρχίσει από την διαδοχή τσαντών διαφορετικών μεγεθών, αφού όλες είχαν αποδειχθεί εξαιρετικά μικρές για να χωρέσουν όοοοολα αυτά που είχα στο μυαλό μου ότι χρειαζόμουν. Τελικά με μία αποφασιστική κίνηση ματ, έβγαλα τον (τεράστιο) καταδυτικό μου σάκο και άρχισα να τον γεμίζω με την κοντή φόρμα του surf που είχα αποφασίσει ότι θα χρησιμοποιήσω, τα αθλητικά μου παπούτσια του τρεξίματος, τα παπούτσια ποδηλάτου, δύο ζευγάρια κάλτσες, γυαλάκια, δύο τρόμπες, τζελάκια, δύο μπλούζες, δύο κολάν, δύο αθλητικά σουτιέν, μαγιό, πετσέτες, λαστιχάκια μαλλιών, κράνος, καπέλο, αντιηλιακό, παγούρι, ρολόι, heart rate monitor, αντιανεμικό και ποδηλατικά γάντια. Ουφ. Ξέχασα τίποτα; Πιθανότατα, αλλά ειλικρινά δεν άντεχα άλλο.
Έτσι όμορφα και χαλαρά ήρθε το πρωί του αγώνα. Στον δρόμο, κυρίως λόγω της ηρεμίας μου (ναι καλά) χάθηκα αρκετές φορές μέχρι να αποφασίσω να ανοίξω τα μάτια μου και να δω ότι όλοι γύρω μου στις 6 το πρωί στην Μαραθώνος, οποία έκπληξη – ναι είναι συναθλητές – οπότε η σοφή κίνηση για να φτάσω επιτέλους είναι απλά να τους ακολουθήσω. Τον ίδιο τον αγώνα δεν θα σας τον περιγράψω, αρκεί να σας πω ότι η φόρμα μου με ενόχλησε στις μασχάλες, το ποδήλατό μου ήταν το παλιό μου mountain και αισθανόμουνα ότι οι υπόλοιποι αθλητές πρέπει να μου είχαν ρίξει από τουλάχιστον τρεις γύρους ο καθένας (παρόλο που ο αγώνας αποτελείτο από μόλις δύο!) και όταν κατέβηκα από το ποδήλατο για να αρχίσω να τρέχω, μόνο που δεν έπεσα κάτω από το σοκ της μετάβασης στους μυς. Σε γενικές γραμμές όμως ήταν τέλεια, αφού πρώτον τερμάτισα και δεύτερον ΔΕΝ τερμάτισα τελευταία.
Στον επόμενο αγώνα (ναι σωστά καταλάβατε, δεν έβαλα μυαλό και ξαναπήγα) ήμουνα σαφώς καλύτερα προετοιμασμένη, με fitness ποδήλατο αυτήν την φορά και κολυμβητική φόρμα. Βέβαια συνέχισε να μου παίρνει περίπου κανένα δεκάλεπτο η κάθε αλλαγή και ειδικά η διαδικασία βγαλσίματος της φόρμας προξένησε στην καλύτερη περίπτωση τον οίκτο στους θεατές αφού σχεδόν με δάκρυα στα μάτια (μπορεί και από τα γέλια) αποφάσισαν να με βοηθήσουν να την ξεκολλήσω επιτέλους από πάνω μου ώστε να φορέσω το ποδηλατικό κολάν μου και να φύγω για το ποδηλατικό μέρος του αγώνα κάποια στιγμή μέσα στο ίδιο έτος. Αυτή ήταν και η μέρα που πήρα το πολύτιμο μάθημα της χρησιμότητας του baby oil. Από τότε πήρα πολλά μαθήματα, άλλα περισσότερο συμβατικά και άλλα λιγότερο και ως αποτέλεσμα βελτιώνονταν και οι χρόνοι μου. Και παρόλο που δεν έχω ποτέ βρεθεί ούτε κατά διάνοια κοντά στις πρώτες θέσεις, θεωρώ πλέον ότι έχω τρέξει σε αρκετούς αγώνες ώστε να ξέρω τα βασικά και να στέκομαι με μια κάποια αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό λοιπόν και αποφάσισα να… τρέξω σε Extreme Ironman στην Σκοτία…. Χαχα πνιγήκατε ε;
Και καλά κάνατε, γιατί αλλιώς θα πνιγόμουν εγώ, κυριολεκτικά όμως. Αυτό που θα κάνω το καλοκαίρι είναι να είμαι ο δρομέας συνοδός του αθλητή μας Λευτέρη Παρασκευά σε έναν από τους 10 σκληρότερους αγώνες του κόσμου… ένα τρίαθλο τόσο δύσκολο, που χρειάζεται να σε συνοδέψει αθλητής στο τρέξιμο βουνού προκειμένου να ξεκινήσεις το τελευταίο μέρος του αγώνα. Και αυτός ο αθλητής θα είμαι εγώ, με την εξαιρετική εμπειρία, γνώση και σοβαρότητα που με διακρίνει… α ρε Λευτέρη… δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Τώρα όμως που πια διάβασες και ξέρεις, είναι αργά… Πάμε λοιπόν για extreme Ironman τον Ιούνιο στην Σκοτία… βοήθειά μας! Ευχηθείτε μας καλή επιτυχία…
Δημοσίευση στο Runner νο. 54, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
