Mια όμορφη μέρα στο τέλος του Σεπτέμβρη, αποκτήσαμε το δεύτερο παιδί μας, το μικρό μας, με ακριβώς δύο χρόνια διαφορά από τη μικρή μας. Και έτσι ξαφνικά εμείς, το περιπετειώδες ζευγάρι που γνωρίστηκε στον Όλυμπο, αγαπήθηκε στον Ταΰγετο και κάθε Σαββατοκύριακο έτρεχε σε άλλο αγώνα εντός και εκτός Ελλάδος, γίναμε μια τετραμελής οικογένεια.
Προφανώς το «ξαφνικά» είναι τρόπος του λέγειν, αφού προηγήθηκε μια εγκυμοσύνη, κατά τη διάρκεια της οποίας, είχαμε τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστούμε για την επικείμενη άφιξη και τις αλλαγές που θα έφερνε στη ζωή μας. Βέβαια, θεωρητικά πάντα. Γιατί σήμερα, ούτε έναν μήνα μετά τη γέννηση του «μπέμπη», όπως τον λέει η μικρή, βλέπουμε ότι τίποτα δε σε προετοιμάζει για το χρόνο και την προσοχή που χρειάζονται ο συνδυασμός ενός νεογέννητου και ενός δίχρονου.
Βλέπουμε και κάτι άλλο, όμως. Ποτέ πριν δεν φάνταζε τόσο ελκυστικός ο καναπές μας. Είτε για να κάτσουμε με τα πόδια ψηλά και να απολαύσουμε ένα ζεστό καφέ, είτε απλά για να… κοιμηθούμε. Αμέσως, όμως, μόλις το τολμήσω αυτό, ακούω μια ελαφριά, γλυκιά, αλλά και αποφασιστική φωνούλα να προστάζει: «Μαμά, έλα, σήκω». Φράση που συνοδεύεται από μία έντονη κίνηση στις παλάμες της κόρης μας, που υπονοεί το «έλα». Φράση που ακολουθείται από τράβηγμα του δικού μου χεριού και της φράσης, «έλα, έξω». Τέσσερις λέξεις που τις λέει εντυπωσιακά καθαρά για την ηλικία της. Ίσως γιατί έχουν και μεγάλη σημασία για εκείνη. Λέξεις που υπονοούν πολλά ακόμα, αφού αν είχε το λεξιλόγιο θα τις συνόδευε με τα εξής. «Μαμά, έλα, σήκω από τον καναπέ και πάμε γρήγορα έξω να τρέξουμε και να παίξουμε. Δηλαδή τι μου στρογγυλοκάθησες τώρα στον καναπέ; Τάχα μου ότι είσαι κουρασμένη; Αφού όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται έξω και εγώ θέλω να τρέξω παντού. Εσύ δεν θέλεις; Τι πρότυπο είσαι τώρα εσύ;»
Εντάξει το τελευταίο περί προτύπου, ίσως και να μην το έλεγε. Είναι, όμως, αυτό που σκέφτομαι εγώ και με κάνει να αγνοήσω την κούραση και την αϋπνία, την πονεμένη μέση από το σήκωμα του μπέμπη, αλλά και τα πονεμένα γόνατα από την ακινησία που επιβάλλει ο θηλασμός, να βάλω τον καφέ μου σε ένα θερμός, να πακετάρω μπανάνες και νερό για όλους μας και να τρέξω να φορέσω τα αθλητικά μου. Όλα αυτά συνήθως διαρκούν τουλάχιστον μία ώρα γιατί συνοδεύονται από αλλαγές πάνας, ενδιάμεσα ταΐσματα, πεσίματα, χτυπήματα και φιλάκια για να περάσει ο πόνος και διαπραγματεύσεις για το ποια μπλούζα και αθλητικά παπούτσια θα φορέσει η μικρή. Διάστημα που θα ξανασκεφτώ με λαχτάρα τον καναπέ σαν τον απόλυτο προορισμό. Αλλά αρκεί να αναλογιστώ το τί πρότυπο θα αποτελέσω αν τα παρατήσω όλα και αράξω στον καναπέ, για να συνεχίσω και τελικά να τα καταφέρω να βγω με δύο μωρά και το σούπερ διπλό καρότσι για τρέξιμο. Σε συνέχεια, λοιπόν, της μίας ώρας και βάλε της προετοιμασίας, ευτυχώς αρκεί μόλις ένα λεπτό έξω στο φρέσκο αέρα για να ξεχάσω την αϋπνία και την κούραση και να αισθανθώ ευγνωμοσύνη γι’ αυτές τις τέσσερις απλές λέξεις της κόρης μου: «Μαμά, έλα σήκω. Έξω!» Ίσως, τελικά, σκέφτομαι, να έχουμε κάνει ήδη μέρος της δουλειάς μας ως γονείς και να έχουμε προσφέρει στο πρώτο μας παιδί την ικανότητα να αγαπάει τις δραστηριότητες και τη φύση και να έχουμε βάλει ήδη τις βάσεις για να εκτιμάει τα απλά πράγματα, να ξέρει να διαχειριστεί τον εαυτό του και τελικά να ευτυχίσει στη ζωή του. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που αυτό το παιδί έχει ήδη αρχίσει να μας επιστρέφει τη χάρη και να μας τραβάει αυτό έξω για τρέξιμο.
Τώρα, το μόνο που μένει, είναι όλοι μαζί να τα καταφέρουμε να συνεχίσουμε να αποφεύγουμε τον καναπέ και να περάσουμε τις ίδιες αξίες και στον μπέμπη. Αρκεί, βέβαια, να μείνουμε ξύπνιοι. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, λοιπόν, σε όλους τους νέους γονείς δρομείς. Καναπές είναι, αγνοήστε τον για την ώρα, δρομείς είστε άλλωστε. Και κάποια στιγμή ίσως ξανακαθίσετε σ’ αυτόν. Όπως το βλέπω εγώ, γύρω στα εβδομήντα με ογδόντα σας.
Δημοσίευση στο Runner 109, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
