Κυριακή 23 Απριλίου 2017. Virgin Money London Marathon. Ο τρίτος μου μαραθώνιος ή ο αγώνας που δεν ήθελα να τερματίσω πλάι σε δεινόσαυρο…
Ο άνδρας που κουβαλούσε ένα πραγματικό πλυντήριο ρούχων στην πλάτη του, με πέρασε στο 30ο χιλιόμετρο του αγώνα.
Λίγο αργότερα με ακούμπησε με τη στολή του ένας δρομέας, ντυμένος πορτοκαλί ελικόπτερο. Με προσπέρασε και αυτός. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να περπατήσω και να περιμένω τους «λαγούς» που κρατούσαν σημαίες με χρόνο τερματισμού 4:45:00. Έβλεπα τους δύο μασκαρεμένους δρομείς να απομακρύνονται και να εξαφανίζονται στο πλήθος που έτρεχε σαν ένα σώμα στους δρόμους του Λονδίνου, και ήξερα ότι έπρεπε να αποδεχθώ δύο πράγματα: ότι δεν υπήρχε περίπτωση να «σώσω» την κατάσταση (ο στόχος των 4:30:00 ήταν πλέον άπιαστος) και, ότι θα έπρεπε να καταπιώ την υπερηφάνειά μου και να ζήσω το προσπέρασμα κάθε είδους μασκαρά. Στα επόμενα δέκα χιλιόμετρα, λοιπόν, με πέρασαν διαδοχικά ένα μήλο, ένας τάρανδος, ένας κάστορας, ένας ρινόκερος, τρεις τουλάχιστον κλόουν, ένα δέντρο και δύο γορίλλες. Λίγο πριν τον τερματισμό, συνάντησα έναν τρικεράτοπα (ως μητέρα τριών αγοριών είμαι στην ευχάριστη θέση να αναγνωρίζω αμέσως τα είδη των δεινοσαύρων) και τότε ήταν που πείσμωσα και ανέβασα ταχύτητα, μήπως και γλυτώσω την κοινή φωτογραφία τερματισμού με το προϊστορικό ερπετό. Τη γλύτωσα. Αλλά στο τσακ, γιατί λίγο παραδίπλα, κάτω από την ίδια αψίδα, ολοκλήρωνε την προσπάθειά του ένας Storm Trooper. Στο βάθος φωτογραφιζόταν ήδη με εκπρόσωπο του Guinness Book of Records η δρομέας ντυμένη χαρτί τουαλέτας.
Ο Μαραθώνιος του Λονδίνου αποτελεί μια πολύ ειδική διοργάνωση. Είναι ένας από τους έξι Marathon Majors, μαζί με το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Τόκυο και τη Βοστόνη. Τρέχουν 40.000 δρομείς, οι περισσότεροι για φιλανθρωπικό σκοπό, ενώ κάποιοι τρέχουν στη μνήμη αγαπημένων τους προσώπων. Οι θεατές είναι παντού και πάντα, οι φωνές τους τη μια στιγμή σου δίνουν δύναμη, την άλλη σε αποσυντονίζουν. Είναι μια μεγάλη γιορτή και το να βάλεις μια στολή για να ξεχωρίσεις, να προσελκύσεις το ενδιαφέρον του κοινού, να προωθήσεις τους σκοπούς της φιλανθρωπικής οργάνωσης που στηρίζεις, δεν είναι δα και τόσο άσχημη ιδέα. Αλλά ο μαραθώνιος δεν είναι κάτι εύκολο ή απλό, όση προπόνηση και να έχεις κάνει. Για τους περισσότερους δρομείς αποτελεί μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, ένα στόχο για τον οποίο έχουν θυσιάσει χρόνο και κόπο και τελικά, ένα επίτευγμα για το οποίο μπορούν να είναι περήφανοι και με το δίκιο τους. Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά και για την απόσταση καθεαυτή, ο μαραθώνιος απαιτεί κάποιο σεβασμό.
Τόσο η διοργάνωση όσο και οι δρομείς έχουν την ευθύνη γι’ αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Από το να προσπαθείς να μην ενοχλείς προσπερνώντας ή να ξεπλένεις το στόμα σου και να φτύνεις το νερό ακριβώς μπροστά στα πόδια σου για να μη λερώσεις τους συμπορευόμενους, μέχρι το να σταματήσεις λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό, όπως έκανε ο Μάθιου Ρις βοηθώντας τον κατάκοπο Ντέιβιντ Ουάιεθ να ολοκληρώσει τον αγώνα (με τη σκηνή να γίνεται «viral»).
Με τον κίνδυνο να φανώ πικρόχολη, αναρωτιέμαι αν αυτές οι στολές, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν ως στόχο μια θέση στο Guinness Book of Records, συνάδουν με τον απαιτούμενο αλληλοσεβασμό. Δεν με ενοχλούν τα πολύχρωμα φτερά ή οι φανταχτερές στέκες ή οι τούλινες φουστίτσες, ή ακόμα και οι κάπες, αλλά όταν μετά από 32 χιλιόμετρα προσπάθειας «τρως τη σκόνη» του ρολού τουαλέτας, αρχίζεις και αναρωτιέσαι γιατί είσαι εκεί (το οποίο, βέβαια, ούτως ή αλλιώς το αναρωτιέσαι μετά από 30 χλμ.).
Λίγο πριν το 40ο χιλιόμετρο, πέρασα έναν εξουθενωμένο τύπο, ντυμένο Ιησού Χριστό, ξυπόλητο, ημίγυμνο, με κανονικότατο σταυρό και αληθινό αίμα να κυλάει στην πλάτη του. Γύρω του, δρομείς σαν εμένα, με τεχνικό καπέλο και όχι στεφάνι από αγκάθια, ψιθύριζαν «Jesus» (το αντίστοιχο του ελληνικού «Παναγία και Χριστέ μου») και ήμουν σίγουρη πως όλοι σκέφτονταν το ίδιο: δεν θα τερματίσουμε με αυτόν δίπλα μας…
Επειδή, όμως, δεν νομίζω ότι η μόδα του μασκαρέματος θα καταλαγιάσει, υπάρχουν δύο λύσεις: ή θα τρελαθώ στην προπόνηση και θα γίνω εξαιρετικά πιο γρήγορη, ή πρέπει να το πάρω απόφαση και να αρχίσω να δέχομαι προτάσεις στολών για τον επόμενό μου μαραθώνιο! Και υπόσχομαι πως θα αποφύγω κοινές φωτογραφίες με «κανονικούς» δρομείς!
Δημοσίευση στο Runner 98, της Νέλλης Αμπραβανέλ
