Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά χωρίς να χρονοτριβούμε: «Ναι μπορείτε!» Τι ακριβώς; Να κάνετε αυτό που πάντα θέλατε, αυτό που έχετε βάλει στόχο, που ονειρεύεστε, αυτό που αν το καταφέρνατε θα σας έκανε λίγο πιο ευτυχισμένους! «Μα τι βλακείες είναι αυτές; Δεν υπάρχουν περιορισμοί;» θα αναρωτηθείτε. Φυσικά και υπάρχουν. Υπάρχουν τα ανθρωπίνως δυνατά και αδύνατα, αυτά που ορίζει η ηλικία μας, η φυσική μας και η πνευματική μας κατάσταση. Σκεφτείτε το, όμως, μια στιγμή. Συνήθως οι άνθρωποι δε θέλουμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο με τη μία, ή να πάμε στο διάστημα ή να κερδίσουμε ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτό που θέλουμε, είναι σχετικά μικρά και απλά πράγματα που βελτιώνουν την καθημερινότητά μας.
Για παράδειγμα, θέλουμε να ξεκινήσουμε μια φυσική δραστηριότητα, να χάσουμε κιλά, να τρώμε καλύτερα, να κόψουμε το τσιγάρο, να κάνουμε οικονομία, να κάνουμε ένα ταξίδι, να τερματίσουμε έναν αγώνα, να μην δουλεύουμε τόσο πολύ, να περνάμε περισσότερο χρόνο με τους αγαπημένους μας, να μην τσακωνόμαστε. Απλά, μετρημένα πράγματα που δυστυχώς συχνά μέσα στην καθημερινότητά μας δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε ή τα ξεχνάμε, ή μόλις ξεκινήσουμε την προσπάθεια και δεν βλέπουμε γρήγορα αποτελέσματα, κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε και τα παρατάμε.
Δεν θα έπρεπε, όμως, γιατί το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και έτσι να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι.
Εγώ ας πούμε φέτος, έχω βάλει έναν από τους πιο συνηθισμένους στη σύγχρονη κοινωνία, στόχους. Θέλω διακαώς να χάσω τα κιλά που μου έμειναν από την εγκυμοσύνη.
Αρκετά απλό θα έλεγε κανείς. Αλλά όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν τόσες και τόσες μαμάδες πριν από εμένα που «διατηρούν» για χρόνια κάποια κιλά, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Οπότε για να τα καταφέρω, είπα ότι θα σπάσω τη διαδικασία σε μικρά βήματα, ξεκινώντας από το πιο σημαντικό. Και αυτό είναι να το πάρω απόφαση, πραγματική απόφαση, όμως, από αυτές που λες ότι τέρμα μέχρι εδώ ήταν, για εμένα αυτό είναι σημαντικό και πρέπει να τα καταφέρω.
Αυτό το πρώτο βήμα είναι πάντα το πιο σημαντικό και αυτό που καθορίζει αν θα καταφέρουμε τον στόχο μας ή όχι. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επιμένω ότι όλοι μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που θέλουμε. Γιατί πολύ συχνά, αυτό είναι το βήμα που προσπερνάμε ή θεωρούμε δεδομένο. Λέμε στον εαυτό μας, «μα εννοείται ότι θέλω να χάσω κιλά», ή να «αρχίσω το τρέξιμο» ή να «πάω στην Αφρική να δω τα λιοντάρια από κοντά». Δεν έχουμε, όμως, εμείς οι ίδιοι αποφασίσει συνειδητά ότι το θέλουμε και ότι είναι σημαντικό γιατί θα μας βελτιώσει τη ζωή μας και ότι δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανάλογη προσπάθεια.
Αφού, λοιπόν, το πήρα όντως απόφαση, το δεύτερο βήμα ήταν να μάθω εμπεριστατωμένα, πόσο ακριβώς πρέπει να τρώω όταν θηλάζω. Οπότε επισκέφτηκα διατροφολόγο. Το τρίτο βήμα ήταν να παρατηρήσω ποιες ώρες και γιατί ήθελα να φάω. Το τέταρτο ήταν ακριβώς εκείνες τις ώρες να προγραμματίσω να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα, αυτό που με κάνει ευτυχισμένη οπότε και θα μου έδινε δύναμη να μην υποκύψω στην γοητεία των λιχουδιών.
Προγραμμάτισα, λοιπόν, γυμναστική. Και το πέμπτο, και τελευταίο, βήμα ήταν να αρχίσω ξανά να τρέχω σε αγώνες, ώστε να μου «ανοίξει η όρεξη» για τρέξιμο και να μου κλείσει για την πληθώρα των γλυκών και των αλμυρών που μας περιστοιχίζουν. Και έτσι κι έκανα. Αμέσως μόλις συνήλθα από τη γέννα, άρχισα να τρέχω και να σημειώνω τις αποστάσεις και τους χρόνους μου.
Την πρώτη φορά «έτρεξα» μόλις 1,5 χλμ. σε 28 λεπτά! Άρα πιο πολύ σύρθηκα, παρά έτρεξα. Και έλιωσα, πέθανα, λαχάνιασα, μου πήρε όλη την υπόλοιπη μέρα να συνέλθω. Για να μη μιλήσω για το ψυχολογικό τραύμα που βίωσα, όταν σκέφτηκα ότι ένα μόλις χρόνο πριν μπορούσα να τρέξω 40 χλμ. στον Όλυμπο. Από εκείνη τη μέρα, όμως, άρχισα να προσθέτω και απόσταση και διάρκεια. Και φυσικά να ζυγίζομαι σε τακτά διαστήματα, να τσεκάρω ποσοστό λίπους και να ακολουθώ πιστά την διατροφή μου. Οπότε σήμερα, επιτέλους, τρέχω δεκάρια στο βουνό. Με την πιο αργή δυνατή ταχύτητα, με κομμένη την ανάσα και τρελό ζόρι στις ανηφόρες, όμως, τρέχω. Και για την ώρα έχω καταφέρει αυτό.
Δεν έχω κάποιο βροντερό happy end για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Όσα κιλά ξεκίνησα, τόσα είμαι ακόμα. Εντάξει, λίγο λιγότερα και με λίγο καλύτερα ποσοστά λίπους, αλλά ακόμα με τα παραπανίσια κιλά στην πλάτη- και στον πισινό και στα πόδια και στην κοιλιά και παντού.
Το ξέρω, όμως, πως θα τα καταφέρω. Γιατί το έχω αποφασίσει και κάθε μέρα είμαι λίγο πιο δυνατή, λίγο πιο ελαφριά και λίγο πιο αισιόδοξη. Όπως πρέπει να είμαστε όλοι μας, σε κάθε βήμα προς την ολοκλήρωση του όποιου στόχου μας. Αρκεί να θυμόμαστε ότι το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε με όλο μας το είναι τι ακριβώς θέλουμε να καταφέρουμε. Και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Γιατί όπως είπαμε και στην αρχή, «ΝΑΙ μπορείτε!».
Δημοσίευση στο Runner 96, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
