Ο Πέτρος Βλάχος, χρόνια δρομέας και φίλος των βουνών, έζησε τον περασμένο Αύγουστο μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσει ποτέ.
Ενώ ανέβαινε ένα μονοπάτι στον ορεινό όγκο των Τζουμέρκων στην Άρτα, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με μία αρκούδα. Το γιγαντόσωμο ζώο, μάλιστα, του επιτέθηκε με αποτέλεσμα να του προκαλέσει βαρύτατους τραυματισμούς στο χέρι και στο πόδι.
Τελικά, ο Πέτρος τα κατάφερε! Το ζώο, ενώ είχε μπήξει τα δόντια του στο αριστερό του μπράτσο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο σταμάτησε και έφυγε, αφήνοντας τον Πέτρο τραυματισμένο, αλλά ζωντανό.
Συνάντησα τον Πέτρο στην πλαζ της Βούλας ένα πρωινό Τετάρτης, ένα μέρος που πηγαίνει καθημερινά από τις αρχές του Δεκέμβρη για να περπατάει στην άμμο με σκοπό να επανέλθει σε πλήρη κινητικότητα, παρέα με το φίλο του και συν-δρομέα, τον γιατρό Δρόσο Βενετούλη. Περπατήσαμε αρκετή ώρα σε αργό ρυθμό, με τον Πέτρο, όμως να… καλπάζει, παρά τη δυσκολία στην κίνηση.
Η διήγηση του ήταν καθηλωτική και σίγουρα είχε κάτι από χολιγουντιανή ταινία…
Μία απρόσμενη συνάντηση
Ας τα πάρουμε από την αρχή Πέτρο. Πώς βρέθηκες εκεί;
Το χωριό μου, Λαφίνα, βρίσκεται στα ανατολικά Τζουμέρκα πολύ κοντά στον Ασπροπόταμο. Πολύ συχνά περπατάω στα μονοπάτια, πότε με τη γυναίκα μου, πότε με φίλους, αλλά και μόνος παρέα με το σκύλο μου. Φέτος, λοιπόν, είχα αποφασίσει να διασχίσω το μονοπάτι του Βελουχιώτη, και να φτάσω στο μνημείο που υπάρχει στο τέλος του μονοπατιού. Το μονοπάτι ξεκινούσε από την Μεσούντα. Ήθελα να πάω στη μνήμη μίας φίλης, της Τασίας, σπουδαίας ορειβάτριας, η οποία μαζί με μία ομάδα κάθε χρόνο καθάριζε το συγκεκριμένο μονοπάτι. Δυστυχώς, όμως, κι ενώ κάθε χρόνο όλο έλεγα να πάω κι εγώ μαζί της, η καλή μου φίλη τον περασμένο Απρίλιο έφυγε από τη ζωή.
Έτσι, όταν ήρθε ο φίλος μου ο Άκης στο χωριό, αποφασίσαμε να πάμε παρέα. Μαζί μας και η σκυλίτσα μου, η Μαυρούλα, ένα ολόμαυρο, πανέξυπνο μεσαίου μεγέθους σκυλί. Φτάνοντας, λοιπόν, στην Μεσούντα με το αμάξι, περίπου 25χλμ. από το χωριό μου, έτσι όπως κατεβήκαμε στο σημείο που ξεκινούσε το μονοπάτι είδαμε μερικά κατεστραμμένα μελίσσια. Ο Άκης με ρώτησε τι μπορεί να συνέβη κι εγώ τότε υπέθεσα ότι πιθανόν κάποια αρκούδα να το είχε κάνει.
Τελικά ο Άκης, καθώς επανερχόταν κι από έναν τραυματισμό, αποφάσισε να μείνει στο αμάξι. Εγώ δεν ήθελα να το αναβάλω κι έτσι ξεκινήσαμε το μονοπάτι παρέα με την Μαυρούλα. Ήταν ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι. Είχε βράχια, περνούσε δίπλα από γκρεμό σε πολλά σημεία, ενώ φορές-φορές χρειαζόταν να κρατηθείς από συρματόσκοινα. Ήταν, αναμφίβολα, για ανθρώπους με εμπειρία στο βουνό και καλή φυσική κατάσταση.
Στο μεταξύ, για καλή μου τύχη, όπως αποδείχθηκε αργότερα, το κινητό μου είχε καλό σήμα και πού και πού καλούσα τον φίλο μου που είχε μείνει στο αυτοκίνητο.
Μετά από 1,5 ώρα, περίπου, περπάτημα, 200-300 μέτρα πριν το μνημείο αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Τον είχα στο μυαλό μου που ήταν στο αυτοκίνητο τόση ώρα. Κατά την επιστροφή, λοιπόν, όλα πήγαιναν καλά. Βρήκα και νερό για το σκυλάκι που δεν είχα πάρει μαζί μου, αισθανόμουν ωραία, μία χαρά. Σε ένα πέρασμα, περίπου 1.000μ. πριν την έξοδο του μονοπατιού, κι εκεί που κατέβαινα πιασμένος στο συρματόσκοινο- δεξιά γκρεμός – ακούω την Μαυρούλα να γαβγίζει στην άκρη του μονοπατιού κοιτάζοντας προς τα κάτω.
Τότε ακούω να έρχεται από κάτω ένα βουητό, ένα δυνατό «σύρσιμο». Εμφανίζεται λοιπόν, μία εξαγριωμένη αρκούδα στα 10 μέτρα από μένα! Τη βλέπω και τρομάζω! Το σκυλί έτρεξε γρήγορα πάνω μου και χώθηκε ανάμεσα στα πόδια μου. Τη βουτάω στα γρήγορα και την πετάω στο σκαλοπάτι και γυρίζω να δω πού είναι η αρκούδα. Είχε φτάσει! Είχε βάλει τα μπροστινά πόδια κάτω με κάτι νυχάρες που είχε και είχε βγάλει τα δόντια έξω! Εγώ ο βλάκας, πήρα ένα ξύλο και το σηκώνω! Μεγάλο λάθος! Με βουτάει από το αριστερό πόδι (στον αστράγαλο) με το στόμα, με σηκώνει στον αέρα και με γυρίζει επάνω. Τα χέρια μου δεν έφταναν κάτω, προς την πλευρά του γκρεμού. Στην περιστροφή αυτή η ζωή μου πέρασε σαν ταινία από τα μάτια μου. Σκέφτηκα στα γρήγορα: «Τι κρίμα, δεν χαιρέτησα τη γυναίκα μου και τα παιδιά».
Με πετάει κάτω, ούτε κατάλαβα ότι έσπασα το πόδι μου. Ξαναέρχεται και πάλι, από την αριστερή πλευρά και με βουτάει από το μπράτσο! Κλείδωσε το στόμα της. Έτσι όπως με δάγκωνε, το βλέμμα της έρχεται 15 πόντους από το δικό μου. Κοιταζόμαστε. Εκεί καθάρισε το μυαλό μου. Πρόσκαιρα σκέφτομαι να τη βουτήξω από τα αυτιά να την παλέψω. Αλλά λέω τι να παλέψω… κι αρχίζω και της μιλάω. «Βρε χαζούλα εμένα βρήκες, εγώ δεν ήρθα να σε πειράξω, ούτε και το σκυλάκι, πήγαινε στα παιδάκια σου» σε αυτόν τον τόνο. Τα μάτια της δεν κινήθηκαν. Τα θυμάμαι ακόμα. Ήταν πανέμορφα, καφέ, σαν να είχαν τρίχες μέσα τους. Πάω, λοιπόν, να τη χαϊδέψω με το άλλο χέρι στο αυτί και τότε σηκώθηκε κι εξαφανίστηκε.
Ένιωσα τέτοια απελευθέρωση, μου έφυγε ο φόβος. Μετά από λίγο, όμως μήπως άρχισα να αγχώνομαι μήπως και ξαναγυρίσει. Άρχισα και φώναζα!
Πάω να σηκωθώ, βλέπω το κόκκαλο στο πόδι μου είχε βγει έξω. Ευτυχώς είχα το τηλέφωνο μαζί μου. Πήρα τον Άκη αμέσως, εκείνος κάλεσε τον αδερφό μου, κάλεσε κι άλλους και γρήγορα κινητοποιήθηκαν αρκετοί.
Η δεύτερη περιπέτεια
Μετά από μία ώρα ήρθαν τρία άτομα από το χωριό, για ηθική συμπαράσταση περισσότερο.
Είχαν ειδοποιήσει την πυροσβεστική. Με πήραν τηλέφωνο και από το 112 και με ρώτησαν πώς ήμουν. Με ρώτησαν αν προσγειωνόταν στο σημείο ελικόπτερο. Εδώ δεν έρχεται ελικόπτερο, τους είπα, αλλά πιο πέρα έχει άπλωμα.
Το χέρι είχε κοπεί. Το δέρμα είχε βγει έξω, το κρατούσα. Είχε κοπεί η βραχιόνιος αρτηρία, έκανε αγγειοσύσπαση κι έγινε θρόμβος πολύ γρήγορα. Όπως έμαθα αργότερα, αν δεν είχε συμβεί αυτό θα πέθαινα από αιμορραγία.
Μετά από 1,5 ώρα συνολικά ήρθε η πυροσβεστική. Με βάζουν σε ασθενοφόρο με πάνε στο κέντρο υγείας. Το χέρι είχε αρχίσει και φούσκωνε. Κούναγα τα δάχτυλα βέβαια.
Με κράτησαν εκεί 40 λεπτά, μου έραψαν κάτι πληγές, κι από εκεί με έστειλαν στην Άρτα. Με περίμεναν εκεί, αλλά μόλις έφτασα και με είδαν και μου λένε πρέπει να φύγεις από εδώ, δεν έχουμε αγγειοχειρουργό.
Το χέρι είχε κοπεί. Το δέρμα είχε βγει έξω, το κρατούσα.
Με παίρνουν από την Άρτα, αφού βέβαια έκανα κάποιες εξετάσεις στα γρήγορα, και φύγαμε. Ουσιαστικά πήγαμε στην Άρτα χωρίς λόγο. Και τελικά κατευθυνθήκαμε για το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Πατρών, στο Ρίο. Δεν έγινε αξιολόγηση προτεραιοτήτων.
Μετά από 8 ώρες και 200χλμ. έφτασα στο Ρίο. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, έπεσα σε φοβερούς γιατρούς εκεί. Με υποδέχθηκαν εκεί και με έβαλαν αμέσως μέσα. Ήταν όλοι εξαιρετικοί!
Το πρωί στις 6:30 που βγήκα από το χειρουργείο, θυμάμαι ο γιατρός ο κ. Νικολακόπουλος με είδε και φώναζε από τη χαρά του «Μπράβο ρε μάγκα, το σώσαμε το χέρι!».
Επίσης, ένας ακόμα γιατρός ο κ. Κόκκαλης αλλά και ο κ. Γκλιάτης ήταν από πάνω μου. Και το νοσηλευτικό προσωπικό εξαιρετικό. Κι όλα αυτά παρά τις ελλείψεις που είχαν.
Τελικά στο πόδι ποια ήταν η ζημιά;
Κοίτα, το πόδι είχε τελικά συντριπτικό κάταγμα περόνης και στο έσω σφυρό. Μου έβαλαν δύο βίδες στη μία πλευρά και λάμες στην άλλη. Στο χέρι, ο μυς έχει πάει εδώ πάνω (σ.σ. στον ώμο). Το ζώο μου έκοψε κομμάτι του μυός και τένοντες. Έμεινα 19 μέρες στο νοσοκομείο, στις οποίες είχα πολύ καλή περιποίηση. Δεν είχα υπομονή, βέβαια, μέσα στο νοσοκομείο.
Αν γύριζες το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες; Θα πήγαινες στο μονοπάτι;
Θα πήγαινα και θα ξαναπάω. Δεν θα πάω μόνος μου, βέβαια. Δεν θα έχω το σκυλί ή θα το έχω δεμένο. Πιθανόν η αρκούδα να είχε μωράκι. Ο τρόπος που έφυγε κάτι τέτοιο έδειξε. Ένα λεπτό πριν κατέβω το βράχο και συναντήσω την αρκούδα είπα του χρόνου θα πάρω τα παιδιά και τη γυναίκα μου και σε έναν λεπτό συμβαίνει αυτό.
Συνεπώς αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο. Σε ένα λεπτό όλα μπορεί να αλλάξουν.
Πρέπει να σταθώ, όμως, και σε αυτά που μου έμειναν. Και μου έμεινε η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, ειδικά μεταξύ των δρομέων, η οποία ήταν συγκινητική. Ο φίλος μου ο Δρόσος ο Βενετούλης ήρθε αμέσως εκεί, όλοι κινητοποιήθηκαν να μαζέψουν αίμα, ο Διευθυντής του νοσοκομείου, ο κ. Μαζαράκης, ο οποίος είναι και μαραθωνοδρόμος ήταν συνέχεια από πάνω κλπ.
Τώρα αισθάνομαι καλά, ο γιατρός μου είπε ότι σε έναν χρόνο θα τρέξω πάλι. Μου συνέστησε πού και πού να περπατάω. Μόλις του είπα ότι περπατάω και κολυμπάω κάθε μέρα δεν με πίστευε…
…αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο. Σε ένα λεπτό όλα μπορεί να αλλάξουν.
Θα ξαναπάς;
Ότι θα ξαναπάω, θα ξαναπάω, το έχουμε κανονίσει με φίλους. Θα πάμε, βέβαια, οργανωμένοι, με σφυρίχτρες κλπ. Ειδικά οι αρκούδες τον άνθρωπο γενικά δεν τον πειράζουν και δεν θέλουν τους δυνατούς ήχους.
28 Αυγούστου το οργανώνουμε και όποιος θέλει μπορεί να έρθει.
Θα έλεγες ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα που προκύπτει από τη δική σου περιπέτεια;
Να ξέρουμε ότι πέρα από την ικανοποίηση που παίρνουμε, υπάρχουν και κίνδυνοι, και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Εγώ, δυστυχώς, ενώ έχω γυρίσει τα βουνά, το φόβο δεν τον είχα μέσα μου ποτέ, ειδικά με τις αρκούδες.
Είχα δει παλιότερα, βέβαια, αλλά από μακριά. Το φόβο τον είχα για τους λύκους – όχι για μένα, αλλά για το σκυλί. Αγριογούρουνα είχα συναντήσει, δεν με πειράξανε. Πρέπει, λοιπόν, να πηγαίνουμε οργανωμένοι, σε ομάδες, και πάντα με σεβασμό στη φύση.
Το βουνό είναι ένας χώρος που έχει ζωή. Και τώρα πια με τις πυρκαγιές, το κυνήγι, τις ανεμογεννήτριες κλπ. τα ζώα κινδυνεύουν ακόμα πιο πολύ.
Επίσης πρέπει να κάνω και μία αναφορά στο γεγονός ότι έχασα πολύτιμο χρόνο μέχρι να με πάνε στο κατάλληλο νοσοκομείο. Δεν καταφέρομαι εναντίον των ανθρώπων, ήταν όλοι εξαιρετικοί. Το σύστημα, όμως, και η οργάνωση πρέπει να διορθωθούν. Θα πρέπει να υπάρχει γιατρός στην ομάδα των διασωστών.
Ποιες είναι οι σκέψεις σου για το ζώο, του κρατάς κακία;
Τι να κρατήσω κακία; Το ζώο ήταν στον χώρο του! Θεωρώ ότι αν τη συναντήσω θα έχω άλλη αντιμετώπιση, έτσι νομίζω. Οι αρκούδες είναι πολύ πνευματικά και έξυπνα ζώα. Πιστεύω ότι πλέον γίναμε φίλοι με την αρκούδα, την ονόμασα και Τασία!
του Βασίλη Παπαϊωάννου
