Διάβαζα αυτές τις μέρες μια πραγματική ιστορία από την Ανατολή. Ένας καλλιεργητής μπαμπού φυτεύει σπόρους στο έδαφος και τους καλύπτει με στάχτες. Για τέσσερα χρόνια, οι σπόροι παραμένουν αδρανείς στο έδαφος. Κάθε πρωί ο καλλιεργητής ποτίζει τη σπαρμένη περιοχή. Κάνει το ίδιο πράγμα καθημερινά. Ευλαβικά, συστηματικά. Σε όλο αυτό το διάστημα, δεν βλέπει καμία αλλαγή, μα συνεχίζει. Στο τέλος του τέταρτου χρόνου, το φυτό επιτέλους αρχίζει να φυτρώνει.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ψηλώνει 18 ολόκληρα μέτρα σε 90 μέρες. Για τέσσερα χρόνια, ο καλλιεργητής δεν ξέρει αν ο σπόρος του θα φυτρώσει, μα έχει την πίστη πως αυτό θα γίνει. Περιμένει και συνεχίζει κάθε μέρα την προσπάθεια.
Αυτή η μικρή ιστορία μου θυμίζει τη ζωή σε τόσα και τόσα. Πράγματα που κάνουμε μέρα με τη μέρα, χωρίς να έχουμε ορατό αποτέλεσμα για καιρό. Κάποτε χωρίς να έχουμε καν ένα σημάδι εξέλιξης. Πράγματα που κάνουμε με αγάπη και πίστη σ’ αυτό που επιδιώκουμε, με διάθεση να πετύχουμε. Με την υπομονή που απαιτούν τα ωραία και τα μεγάλα. Μου θυμίζει, βέβαια, το τρέξιμο. Την προσπάθεια που ενέχει, την υπομονή και την επιμονή που καλλιεργεί, όλα όσα διδάσκει.
Όπως σε όλα τα πράγματα, όταν ξεκινάς ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος και τα αποτελέσματα γρήγορα. Ο τρόπος που ανταποκρίνεται το σώμα στην προπόνηση, η εύκολη βελτίωση, ο ρυθμός με τον οποίο οδηγείσαι από την απραξία στην κίνηση δημιουργούν μια βάση θετική. Θέλεις να επαναλάβεις την προσπάθεια, βγαίνεις στο δρόμο με χαρά, προσδοκώντας ένα διαρκώς καλύτερο αποτέλεσμα. Θεωρείς αδιαμφισβήτητη την πρόοδο, την περιμένεις. Όταν έρχεται χαίρεσαι, κι όταν λίγο καθυστερεί αντέχεις, γιατί ξέρεις πως σύντομα θα ξανάρθει. Ξέρεις – και περιμένεις – πως τα πράγματα θα γίνονται καλύτερα, η πορεία θα είναι διαρκώς ανοδική. Όταν ξεκινάς, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τις μέρες της απογοήτευσης. Δεν βάζεις στη σκέψη σου πως θα υπάρχουν μέρες που δεν θα προχωράς, που δεν θα γίνεσαι καλύτερος. Δεν περιμένεις πως κάποτε θα μένεις στάσιμος, ούτε φυσικά πως κάποτε θα γυρίσεις πίσω. Δεν περιμένεις τις αναποδιές, τα εμπόδια που ίσως βρεθούν μπροστά σου. Κι όμως αυτά – κυρίως αυτά – κάνουν τον αθλητή.
Το τρέξιμο είναι κατεξοχήν η τέχνη της αντοχής. Εμβληματική άσκηση στην υπομονή και στην προσπάθεια. Σου μαθαίνει να βγαίνεις κάθε μέρα στο δρόμο και να αρχίζεις απ’ την αρχή. Ναι, νομίζεις πως αρχίζεις από εκεί που σταμάτησες την προηγούμενη φορά, κάποτε μόλις χτες, μα στην πραγματικότητα αρχίζεις ξανά. Βάση σου είναι πάντοτε η στιγμή, το τώρα – όχι η ανάμνηση.
Πιστεύεις πως αν κάνεις αυτό που πρέπει – αν κάνεις προπόνηση, αν ετοιμαστείς σωστά, αν δώσεις το χρόνο και τον χώρο που χρειάζεσαι – θα είσαι καλύτερος ή τουλάχιστον το ίδιο καλός. Προσδοκάς πως το αύριο θα είναι σαν το καλύτερο χτες, κι αυτό σε κρατάει. Μα στην πραγματικότητα των δρόμων και της ζωής, δεν υπάρχουν ίσιες διαδρομές, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν μέρες που αντέχεις και μέρες που δεν μπορείς το ίδιο εύκολα, μέρες που προχωράς απρόσκοπτα κι άλλες που ασθμαίνεις. Μα όποιες κι αν είναι οι διαδρομές, όποιο το αποτέλεσμα, τρέχοντας ποτίζεις κάθε μέρα από λίγο τον σπόρο που έσπειρες καιρό πριν. Κάθε μέρα, στην επανάληψη, τοκίζονται λίγο η χαρά και η αυτοεκπλήρωση. Κάθε μέρα γίνεσαι καλύτερος. Καλύτερος δεν σημαίνει απαραίτητα πιο γρήγορος, ούτε πιο δυνατός.
Σημαίνει πιο συνειδητός σ’ αυτό που κάνεις – με μεγαλύτερη πίστη στο σκοπό, μεγαλύτερη συνειδητότητα, μεγαλύτερη πίστη στη διαδικασία. Σημαίνει πιο αληθινός σ’ αυτό που σε συνιστά, πιο ξεκάθαρος μέσα σου. Όπως στη φύση, υπάρχουν σπόροι που καρπίζουν γρήγορα κι ύστερα χάνονται, της μιας φοράς, κι άλλοι που ριζώνουν κι απλώνονται, κόντρα στον καιρό. Τέτοιο είναι το τρέξιμο.
Κι όταν βγαίνεις στο δρόμο, να θυμάσαι πως δεν καρπίζουν εύκολα οι σπόροι, ούτε μαρτυρούν διαρκώς την παρουσία τους. Μα ριζώνουν όλο και πιο πολύ, αν θέλεις και περιμένεις. Το ξέρεις, κι ας μη φαίνεται, με τη σοφία του δρομέα.
Δημοσίευση στο Runner νο. 74, Αγγελικής Κοσμοπούλου.
