Οι εθελοντές είναι οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι σε όλο τον κόσμο! Τους θαυμάζω, τους εκτιμώ, τους αγαπώ. Όταν δε, μιλάμε και για τους εθελοντές σε αγώνες δρόμου, τότε το παίρνω επί προσωπικού και θεωρώ ότι είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι που συναντώ σε έναν αγώνα. Είναι εκεί, βρέξει – χιονίσει, για να κάνουν τα πάντα. Για να μου πούνε που να πάω, να κρατήσουν τους δρόμους και τα μονοπάτια ανοιχτά και καθαρά από αυτοκίνητα, από ανθρώπους και ενίοτε και από ζώα, είναι εκεί για να μου δώσουν νερό και φαγητό αλλά πάνω από όλα είναι εκεί για να με προστατέψουν, να μου δώσουν κουράγιο, να μου κάνουν παρέα και αν χρειαστεί, να με σώσουν.
Και κάθε φορά θέλω να τους το πω. Θέλω να τους πω κι αυτό και άλλα πολλά που σκέφτομαι ενώ τρέχω και τους βλέπω. Σχεδόν ποτέ δεν μπορώ όμως, πολύ απλά γιατί είμαι χωρίς ανάσα από την προσπάθεια. Σήμερα λοιπόν, θέλω να καλύψω όλα όσα θα ήθελα να πω αν είχα αυτήν την ευκαιρία και θέλω να φωνάξω με όλη μου την δύναμη: ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ! Σας αγαπάω όλους περισσότερο και από όσο σας αγαπούσε η Μαρία Αλιφέρη (οι νεότεροι ψάξτε το στο youtube). Σας αγαπάω που υπάρχετε, που αψηφάτε τις όποιες συνθήκες και είστε εδώ από τα άγρια ξημερώματα, που φέρνετε τα παιδιά σας και τους φίλους σας και δείχνετε σε όλο τον κόσμο ότι το τρέξιμο είναι ένα άθλημα που αξίζει το ενδιαφέρον σας.
Σας ευχαριστώ που εισπράττετε την γκρίνια όλων όσοι δεν θέλουν να ξεβολευτούν για να τρέξουμε εμείς στον δρόμο τους, σας ευχαριστώ για τα χαμόγελα, για το ‘‘λίγο έμεινε’’, για τα ψέματά σας όταν μου λέτε – «πρώτη είσαι – άντε προχώρα» ενώ πολύ καλά γνωρίζω ότι είμαι πρώτη από το τέλος.
Σας ευχαριστώ που πασχίζετε να μάθετε και να καταλάβετε γιατί και πώς τρέχουμε. Και όταν σας γκρινιάζω για την ανηφόρα και την απόσταση, προσπαθείτε να καταλάβετε πόσο λίγο είναι όντως το λίγο. Γιατί όταν έχεις ανεβοκατέβει ένα βουνό και έχεις διασχίσει πέντε κάμπους, το λίγο είναι τα 500 μέτρα. Άντε στο τσακίρ κέφι, το ένα χιλιόμετρο. Όχι τα τέσσερα χιλιόμετρα τα οποία μπορεί να σημαίνουν ότι αν εγώ πιστέψω ότι λίγο έμεινε και επιταχύνω τελικά θα εγκαταλείψω και θα χάσω όλο τον αγώνα. Οπότε σας ευχαριστώ που νοιάζεστε να μάθετε τι πρέπει να μου πείτε.
Και σας ευχαριστώ που είστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας και βοηθάτε με τον τρόπο που καλύτερα ταιριάζει στον χαρακτήρα σας. Όπως οι Χαρλεάδες που περιφρουρήσατε τον ημιμαραθώνιο στην Σύρο. Ήσασταν ειλικρινά η πιο cool περιφρούρηση που έχω δει στην ζωή μου και ίσως η πιο αποτελεσματική, αφού κανείς δεν σας αψήφησε και κανείς δεν έκοψε την ροή του αγώνα. Ή τα παιδιά που μας δίνατε ρακές και σουβλάκια στον Ταΰγετο. Ή ο σαξοφωνίστας που μας συνοδεύει μουσικά πάντα στον Όλυμπο. Ή οι κυρίες που μας φτιάξατε όλα τα φαγητά στον τερματισμό στο Μέτσοβο. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Είστε όλοι υπέροχοι, τόσο μοναδικοί αλλά με έναν κοινό στόχο που σας κάνει όμοια σημαντικούς αφού εξαιτίας σας τρέχουμε. Και για αυτό, από τα βάθη της καρδιάς μου, τώρα που έχω ανάσα και μπορώ, θέλω να σας φωνάξω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Δημοσίευση στο Runner 82, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
