25 χρόνια μετά το Παγκόσμιο της Αθήνας
O 39oς Αυθεντικός Μαραθώνιος αγκάλιασε πολλές ξεχωριστές στιγμές, όπως αυτές που είδαμε εδώ, ανέδειξε δύο τόσο σπουδαίες όσο και διαφορετικές ιστορίες, όπως αυτές των νικητών, Χαράλαμπου Πιτσώλη και Βασιλικής Κωνσταντινοπούλου.
Είχε όμως και δύο (ακόμα) πολύ δυνατές παρουσίες. Δύο ανθρώπους που έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην αυθεντική διαδρομή (όχι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο).
Ο λόγος για τους Ισπανούς Παγκόσμιους Πρωταθλητές του Μαραθωνίου, Abel Anton και Martin Fiz. Οι δύο τους βρέθηκαν στην Αθήνα συνοδεύοντας δρομείς από την Ιβηρική χώρα για να τρέξουν στον αγώνα.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, άλλωστε, ο 59χρονος Fiz εξακολουθεί να τρέχει ακόμα σημειώνοντας εντυπωσιακές επιδόσεις για την ηλικία του όπως 31:36 στα 10χλμ. στα 55 του ή 9:23 στα 3.000μ.
Οι δύο Ισπανοί συναντήθηκαν με τον Νίκο Πολιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τον Έλληνα πρωταθλητή που είχε τρέξει μαζί τους το 1997.
Η μάχη στην Αυθεντική διαδρομή
Οι δύο τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου στην Αθήνα, πριν από 25 χρόνια έδωσαν μία μάχη που άφησε εποχή. Υπάρχει μάλιστα η φήμη ότι κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς τους, αν και Ισπανοί, αντάλλαξαν κάποια… Γαλλικά!
Η μάχη τελικά έβγαλε νικητή τον Anton, με τον Fiz να μένει δεύτερος πετυχαίνοντας στην πραγματικότητα έναν θρίαμβο για την πατρίδα τους. Και αξίζει, φυσικά, να πούμε πως παραμένουν καλοί φίλοι.
Και οι δύο διέγραψαν μία σπουδαία καριέρα στο αγώνισμα του Μαραθωνίου με νίκες σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα καθώς και σε διεθνείς μεγάλους Μαραθώνιους, 6άδες σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ρεκόρ αντίστοιχα, 2:08:05 για τον Fiz και 2:07:57 για τον Αnton.
Η περιγραφή του Abel Anton
Ακολουθεί η “ζωντανή” περιγραφή του Abel Anton για την κούρσα του 1997 στην αυθεντική διαδρομή όπως μας την είχε αποκαλύψει στο συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει στο τεύχος 120.
«Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας. Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι αρκετά επίπεδα, αλλά από το 10ο χλμ. και μετά πρέπει να περάσεις ένα βουνό. Και σε όλο αυτή τη διαδρομή δεν έχει τίποτα! Μία διαδρομή χωρίς δέντρα, νιώθεις σαν να τρέχεις σε οποιαδήποτε διαδρομή. Μετά δεν θα έλεγα πως καλυτερεύει ιδιαίτερα, βρίσκεσαι σε μία «βιομηχανική ζώνη» έξω από την πόλη. Στην πραγματικότητά όμως, η βασική δυσκολία σε αυτόν τον αγώνα ήταν η ζέστη και η απίστευτη υγρασία. Ξεκινήσαμε στις 8 το πρωί με 29 βαθμούς και πηγαίναμε έτσι μέχρι το 25ο χλμ. όπου η θερμοκρασία ανέβηκε πάρα πολύ. Τερματίσαμε με 35 βαθμούς και την υγρασία να κολλάει σε όλο μας το σώμα. Ήταν τρομερό.
Εκείνη τη στιγμή το παιχνίδι παιζόταν στο ποιος θα κερδίσει, και το ποιος θα τράβαγε τον άλλο δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Η τακτική μου ήταν να κρατηθώ περιμένοντας το σπριντ που θα γινόταν λίγο πριν από το τέλος. Θέλαμε και οι δύο να κερδίσουμε γι’ αυτό και δεν ήταν στιγμή να πειραματιστούμε. Με τόσο δύσκολες συνθήκες, τη ζέστη και την υγρασία, ο καθένας μας έπαιζε τα χαρτιά του. Αέρας δεν υπήρχε ή κάτι άλλο που να μας κόβει ταχύτητα. Και δεν υπήρχε κανένας λόγος να πάμε πιο γρήγορα: Ο Αυστραλός Monegheti ήταν αρκετά πίσω μας, με διαφορά ένα λεπτό, οπότε η μάχη ήταν ανάμεσα στον Martin και σε μένα. Από το 35ο έως το 40οχλμ. κάναμε 15:01. Εκεί δυσκολεύτηκα, είχα κάποιες ενοχλήσεις στα πόδια και φοβήθηκα. Αλλά μετά άρχισε η κατηφόρα οπότε άρχισα να συνέρχομαι, πήρα βαθιές ανάσες και μπόρεσα να τεντώσω κάπως τις γάμπες μου. Καταλάβαινα πολύ καλά πως σε έναν τέτοιο αγώνα όλα μπορούν να συμβούν, αλλά κάθε λεπτό που πέρναγε ήξερα πολύ καλά πως η νίκη είναι δική μου».
Λίγο πριν μπουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο ο Anton ήξερε πως είχε έρθει η στιγμή που περίμενε και που ο Martin δεν μπορούσε να αποφύγει. Και τότε έγινε η απόλυτη ησυχία. Από εκείνη τη στιγμή όλα ήταν μία κινηματογραφική σκηνή, σαν αυτές στο παλιό σινεμά χωρίς ήχο, σαν τις αναμνήσεις μας που είναι βουβές. Ο Abel Anton τερματίζει πρώτος με τα χέρια ψηλά και κηρύσσεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής. «Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι να βλέπω τους άλλους δρομείς στα φορεία. Όλοι τους με ορό και κατάκοποι. Μας πήγαν όλους αμέσως μέσα στο στάδιο, στα τούνελ, εκεί που ξεκουράζονταν οι πολεμιστές, και μετά από τόση ζέστη το μόνο που ένιωθες ήταν το κρύο από τα μάρμαρα».
