Από μικρή είχα δύο ιδιαίτερα χαρίσματα. Ήμουν ακούραστη και έπεφτα πάνω σε πράγματα και ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αποκτήσω δύο παρατσούκλια που ακόμα και σε αυτήν την ηλικία με συνοδεύουν και προκαλούν αστείρευτο γέλιο και στιγμές ευφορίας σε όσους τα ακούν. Είμαι, ήμουν και θα είμαι λοιπόν, για όλους όσοι με ξέρουν, ο Duracell σκουντούφλης.
Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι αυτά τα παρατσούκλια μου έχουν κολλήσει και ότι πιο εύκολα απαντάω στο «Σκουντούφλης» από ό,τι στο «Χριστίνα», αλλά το ότι καθημερινά, με πείσμα και συνέπεια, αποδεικνύω ότι τα αξίζω.
Έτσι, το απόγευμα της Πρωτομαγιάς, στη μικρότερη ανωμαλία του εδάφους που έχετε δει ποτέ σας, δίπλα σχεδόν στο σπίτι μου, σκόνταψα φορώντας τα αθλητικά μου παπούτσια και γύρισα μεγαλοπρεπέστατα τον αστράγαλό μου. Ήδη από τη στιγμή που έπεφτα, άκουσα το κρακ και απελπίστηκα. Μόλις σηκώθηκα κατάλαβα ότι όντως είχα κάνει ζημιά, υποψία η όποια επιβεβαιώθηκε από το βράδυ που δεν έκλεισα μάτι από τον πόνο.
Το επόμενο πρωί, είχα ένα κάτω άκρο μπλε μαρέν που έκαιγε και ένα πάνω άκρο που έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. Μα είναι δυνατόν να χτυπήσω στο ίσιωμα; Ακριβώς την ίδια περίοδο με πέρσι; Τώρα που άνοιξε ο καιρός και έχει τους πιο όμορφους αγώνες; Και η λίστα των ερωτήσεων/παραπόνων συνεχίστηκε για ώρες, αφού φρόντισα να επεκτείνω την γκρίνια πέρα από το σπίτι μου και σε όλους τους γνωστούς και μη.
Η γκρίνια, όπως φαντάζεστε, δε βοήθησε καθόλου το πόδι μου και κάθε μέρα που δεν μπορούσα να τρέξω στενοχωριόμουν ακόμα παραπάνω. Έτσι πέρασε η πρώτη εβδομάδα, αλλά το δυσκολότερο ήρθε αμέσως μόλις άρχισα να μπορώ να το πατήσω καθώς κάθε μέρα έλεγα ότι την επόμενη θα τρέξω. Μετά από μία επίσκεψη στο γιατρό όμως, μου κόπηκε η όρεξη για τρέξιμο αφού μου εξήγησε ότι ή θα κάτσω στα αβγά μου για καιρό ακόμα, ή θα κάνω μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι έχω. Πώς όμως θα το κατάφερνα αυτό χωρίς να τρελαθώ;
Τελικά για όλα υπάρχει τρόπος και σήμερα, είμαι εδώ καλά και με το διάστρεμμα πίσω μου για να μοιραστώ μαζί σας τη σοφία μου. Για αρχή, πρέπει οπωσδήποτε να δέσετε το πονεμένο μέλος. Όχι τόσο για να το προστατέψετε από νέο χτύπημα, όσο για να το προστατέψετε από τον εαυτό σας. Ένας επίδεσμος σας θυμίζει ότι κάτι δεν πάει καλά και το πιο σημαντικό, αν είστε περήφανος και ξεροκέφαλος σαν κι εμένα, σας προστατεύει από προκλήσεις καθώς ο κόσμος σας λυπάται και αφήνει στην ησυχία του τον σακάτη.
Για να δείτε περισσότερες ιστορίες που εμπνέουν πατήστε εδώ.
Επίσης είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε τη λεπτή διαφορά μεταξύ των δύο παρακάτω συναφών εννοιών: άλλο η «περίοδος αποκατάστασης τραυματισμού» και άλλο το «ανοίγω το ψυγείο και σαβουρώνω ό,τι βρω μπροστά μου γιατί δεν μπορώ να τρέξω». Είπαμε, λεπτή διαφορά, αλλά είναι σημαντικό να την κατανοήσετε, γιατί το δεύτερο οδηγεί σε καμιά δεκαριά έξτρα κιλά τουλάχιστον και μετά να δείτε στενοχώρια!
Αν τώρα το ικαριώτικο σας ξεσηκώνει και ο μπάλος σας μερακλώνει, πρέπει πάση θυσία να αποφύγετε χορούς και πανηγύρια. Πιστέψτε με, ένα σωστό ικαριώτικο απαιτεί όση προσπάθεια χρειάζεται και ένα χιλιόμετρο ανηφόρα σε ανώμαλο έδαφος και μην ξεχνάτε ότι στο ικαριώτικο δε φοράτε και τα σωστά παπούτσια. Ρωτήστε κι εμένα που ο τελευταίος γάμος με οκτάποντο με πήγε τουλάχιστον μια εβδομάδα πίσω…
Ακόμα, πολύ σημαντικό είναι το να απέχετε συνειδητά από όλα τα τρεχαλιάρικα στέκια σας, είτε αυτά είναι ένας στίβος, είτε ο αγαπημένος σας αγώνας ή το γυμναστήριό σας. Αλλάξτε τελείως παραστάσεις για να μην καταπιέζεστε. Μη σταματήσετε όμως με τίποτα να αθλείστε γιατί μετά θα αρχίσετε να νιώθετε σαν σκουριασμένο τρένο και τότε να δείτε πόσο πίσω θα πάει η αποκατάστασή σας. Το ιδανικό θα ήταν να κάνετε κάτι που σας ευχαριστεί χωρίς να καταπονείτε το πονεμένο μέλος. Εγώ ας πούμε έκανα φανατικά ποδήλατο. Δικαιώνοντας βέβαια για άλλη μια φορά το «Σκουντούφλης» κατάφερα και πάλι να πέσω (έχω καλή δικαιολογία όμως, με έσπρωξε ένα τζιτζίκι!). Ευτυχώς από την άλλη μεριά, οπότε την έσωσα την ακόμα μεγαλύτερη ζημιά.
Τελικά χθες κατάφερα να πάω για τρέξιμο και δεν πόναγα σχεδόν καθόλου. Το καλό με τους ερασιτέχνες δρομείς άλλωστε είναι το ότι ένας μήνας και κάτι χωρίς τρέξιμο δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου και σίγουρα εμένα δε μου χάλασε και πολύ τους έτσι κι αλλιώς αργούς χρόνους μου. Τώρα λοιπόν είμαι πανέτοιμη να τρέξω ελεύθερη σαν τον άνεμο, μέχρι την άλλη εβδομάδα που μπαίνω στο νοσοκομείο για μια επέμβαση, η οποία μετά θέλει άλλες δύο εβδομάδες ακινησία… c’ est la vie!
Δημοσίευση στο Runner νο. 23, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
