Kάποια χρόνια πριν, όταν ήθελα να πάρω μέρος σε έναν αγώνα τρεξίματος ακολουθούσα μια σειρά από απλά βήματα: Γραφόμουν στον αγώνα, προπονούμουν συστηματικά, τρεις – τέσσερις ημέρες πριν τον αγώνα αποφάσιζα με τι ρούχα και παπούτσια θα τρέξω, τα έπλενα, τα έβαζα στην άκρη και το πρωί του αγώνα σηκωνόμουν και πήγαινα να τρέξω.
Αν ο αγώνας ήταν κάπου μακριά ή σε κάποιο ωραίο μέρος, ήλεγχα την οικονομική μου κατάσταση και εφόσον υπήρχαν κάποια χρήματα στο λογαριασμό μου, έκλεινα και ένα ξενοδοχείο κοντά στην τοποθεσία για να το συνδυάσω και με λίγο τουρισμό. Απλά τα πράγματα και οργανωμένα. Χωρίς άγχος, αγωνία και προβλήματα.
Φαίνεται, όμως, ότι η τόση οργάνωση και ηρεμία δεν μου άρεσε. Οπότε πήγα και παντρεύτηκα έναν έτερο δρομέα και σαν να μην έφτανε αυτό αποκτήσαμε και δύο παιδάκια τα οποία προσπαθούμε φιλότιμα να τα κάνουμε και αυτά δρομείς. Και από τότε η δρομική μου ζωή άλλαξε ριζικά.
Για αρχή, πλέον δεν μπορώ απλά να γραφτώ σε έναν αγώνα. Πρέπει να ελέγξω το πρόγραμμα τριών επιπλέον ανθρώπων και να διαπραγματευτώ σθεναρά με δύο μικρά πλάσματα την πιθανή απώλεια της παιδικής χαράς. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται δε πιο πολύπλοκες αν μιλήσουμε για αγώνα εκτός πόλης, άρα και τουλάχιστον διήμερη εξόρμηση.
Στην απίθανη περίπτωση, λοιπόν, που οι διαπραγματεύσεις στεφθούν από επιτυχία και όλοι μπορούν να συμμετάσχουν τη συγκεκριμένη ημερομηνία, η προετοιμασία συμμετοχής μας σε έναν αγώνα αρχίζει εβδομάδες πριν. Και όσο και αν προσπαθήσω να πάνε όλα καλά, είναι σίγουρο ότι κάτι από τα παρακάτω (ή και όλα) θα συμβούν:
1. Κάποιος θα ξεχάσει κάτι. Και όχι κάτι ασήμαντο ή κάτι που είναι εύκολο να αντικατασταθεί, όπως ένα παγούρι ή ένα buff. Αυτό που θα ξεχαστεί θα είναι κάτι απολύτως απαραίτητο για τον αγώνα όπως ένα κολάν, ή τα παπούτσια τρεξίματος. Οπότε τελευταία στιγμή θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος άλλος δρομέας φίλος θα έρθει την επόμενη ημέρα για να μας φέρει το αντικείμενο του ενδιαφέροντος.
2. Κάποιος θα ζαλιστεί ή θα αρρωστήσει στον δρόμο. Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι συνήθως τα παιδιά. Αυτός είμαι, συνήθως, εγώ που αντί να κοιτάζω μπροστά όταν είμαστε στο αυτοκίνητο ψάχνω να βρω απελπισμένα, εν κινήσει, αυτό το αντικείμενο το οποίο είναι σαφές ότι έχει ξεχαστεί, αλλά εγώ αρνούμαι να το πιστέψω. 3. Θα έχουμε κλείσει να μείνουμε στο λάθος δωμάτιο, ή στο λάθος ξενοδοχείο, ή ακόμα και στο λάθος χωριό. Με αποτέλεσμα να πρέπει το πρωί να σηκωθούμε αξημέρωτα και να μπούμε στο αυτοκίνητο νηστικοί για να φτάσουμε στην ώρα μας και χωρίς ατυχήματα στη γραμμή της εκκίνησης.
4. Θα έχουμε κάνει κάποιο λάθος στην εγγραφή μας. Θα έχω γραφτεί εγώ στον αγώνα του άνδρα μου, ή άνδρας μου στον παιδικό αγώνα, ή θα έχουμε γράψει τα παιδιά σε εντελώς άσχετο αγώνα, όπως για παράδειγμα κολυμβητικό αγώνα. Εδώ να σημειωθεί ότι τα παιδιά είναι τριών και πέντε και με το ζόρι κολυμπάνε.
5. Θα έχουμε μπερδέψει τους σταθμούς τροφοδοσίας και θα έχουμε πάρει λίγα ή πολλά νερά, ή θα έχουμε μπερδέψει τις διαδρομές και θα είμαστε χωρίς αντιανεμικό σε κορυφή με μείον πέντε βαθμούς κελσίου ή με μακρυμάνικη μπλούζα σε πεδινή διαδρομή με καύσωνα.
6. Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, θα χάσουμε όλοι τους τερματισμούς των άλλων και αν πετύχουμε το μέρος στο οποίο τερματίζει κάποιος, είναι σίγουρο ότι δεν θα πετύχουμε την ώρα.
Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή στη δρομική μας οικογένεια που προσπαθεί να κάνει τα πάντα και να πάει παντού. Γεμάτη διασκεδαστικές εκπλήξεις θα πω εγώ. Γεμάτη άγχος θα πουν σχεδόν όλοι οι μη δρομείς φίλοι μου. Ο δρομέας, όμως, μέσα μου ξέρει. Ξέρει καλά ότι κανείς μας δεν πτοείται από αυτές τις δυσκολίες. Ξέρει ότι κάθε μία από αυτές τις στιγμές δεν θα τις άλλαζα με τίποτα. Ξέρει ότι κάθε τέτοια εμπειρία κάτι θα μας μάθει. Και ξέρει και τη συγκίνηση όταν τελικά καταφέρει οποιοδήποτε μέλος της οικογενείας να συμμετάσχει σε οποιονδήποτε αγώνα.
Γιατί αυτό που μένει σε όλους μας από κάθε συμμετοχή δεν είναι οι δυσκολίες και οι αναποδιές, αλλά το όμορφο αυτό αίσθημα ολοκλήρωσης που κατακλύζει το είναι μας. Και τα γέλια μας. Και η συμπαράσταση του ενός προς τον άλλο. Όλα αυτά τα θετικά συναισθήματα, δηλαδή, που ο δρομέας μέσα μας ξέρει καλά! Αυτά που απλόχερα μας προσφέρει το όμορφο άθλημα που αγαπάμε.
Δημοσίευση στο Runner 129 στη στήλη Ιστορίες του Δρόμου, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
