Την πρώτη Κυριακή του Δεκέμβρη, σηκώθηκα με το ξημέρωμα για να ετοιμαστώ για έναν αγώνα δρόμου. Σέρνοντας τις, κάπως μασημένες από τα σκυλάκια μας, παντόφλες, έφτασα νυσταγμένη στην εξώπορτα για να απενεργοποιήσω τον συναγερμό. Και μετά άρχισα να ανοίγω ένα-ένα τα παντζούρια του σπιτιού. Όταν άνοιξα το παράθυρο της κουζίνας, μαζί με τον κρύο πρωινό αέρα μπήκε στο σπίτι και μια δυνατή πνοή ευτυχίας.
Μακριά στον ορίζοντα ξύπναγε η μέρα, καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άρχιζαν να διώχνουν την πρωινή πάχνη. Η μικρή ήταν ήρεμη στην κούνια της, ο Σπύρος ακόμα κοιμόταν και η μόνη κίνηση σε όλο το σπίτι ήταν από τα σκυλάκια μας που κουνούσαν τις ουρές τους, προσμένοντας το πρωινό τους μπισκότο. Τυλιγμένη στην, λεκιασμένη από την μπέμπα, ρόμπα μου, γέμισα την κούπα μου με καφέ και χαμογέλασα. Η εμφάνισή μου, σίγουρα, δεν παρέπεμπε στις μαγικές, αλλά και στημένες πρωινές εμφανίσεις των ηθοποιών στις ταινίες. Η στιγμή, όμως, ήταν μια αγνή στιγμή ευτυχίας που συνειδητά κράτησα στο μυαλό μου.
Την επόμενη Κυριακή, βρέθηκα πάλι να τρέχω, στο απαλό χιόνι, στα μονοπάτια της Πάρνηθας. Αρκετά βαρύτερη από τα κανονικά μου κιλά και αγύμναστη, έτρεχα με αργό ρυθμό, ενώ τα πόδια μου έψαχναν τα πατήματά τους. Ήμουν, όμως, στο βουνό, άκουγα το χιόνι να υποχωρεί μαλακά κάτω από τα πόδια μου, ένιωθα τον λαμπερό ήλιο στα μάτια μου, έβλεπα τα καταπράσινα έλατα και για άλλη μια φορά αυτό το συναίσθημα που το λέμε ευτυχία, ήρθε και με χτύπησε κατάμουτρα, κάνοντάς με να χαμογελάσω.
Το ίδιο βράδυ, κουρασμένη πια, κοίταζα με κάποιες τύψεις τις κούτες με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μπροστά από το μισοτελειωμένο δένδρο, ο στολισμός του οποίου είχε αναβληθεί για άλλη μια μέρα, προκειμένου να τρέξουμε οικογενειακώς. Συγχρόνως, προσπαθούσα με μια βούρτσα να καθαρίσω τις λάσπες από τα παπούτσια μας, ενώ ο Σπύρος στο βάθος επιχειρούσε να ηρεμήσει ένα κατενθουσιασμένο μωρό από την εκδρομή του στο βουνό. Και εκεί, μέσα στο μικρό χαμό, έπιασα πάλι τον εαυτό μου να χαμογελάει από ευτυχία.
Μικρές, ευτυχισμένες στιγμές, οι οποίες στη δική μου περίπτωση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το χόμπι μας. Γιατί η ευτυχία, δεν είναι το αύριο που το δένδρο μας θα είναι πλέον έτοιμο, ούτε σε τρεις μήνες που θα είμαι πιο ελαφριά και πιο γυμνασμένη, ούτε σε έξι μήνες που θα μπορώ να ξανατρέχω σε σοβαρούς αγώνες, ούτε σε ένα χρόνο που θα έχει μεγαλώσει, κάπως, η μικρή και θα πίνω τον πρωινό μου καφέ με καθαρή ρόμπα και καινούριες παντόφλες.
Η ευτυχία είναι τώρα, σε αυτές τις στιγμές που μας κάνουν και χαμογελάμε.
Και για μένα, πολλές από αυτές είναι συνδεδεμένες με το τρέξιμο και τη φύση, γιατί η ζωή μου είναι συνδεδεμένη με αυτά. Λογικά και για εσάς, που διαβάζετε αυτό το περιοδικό, το ίδιο θα ισχύει. Πρέπει, όμως, να έχουμε πάντα τη σοφία, αλλά και την ηρεμία να τις αναγνωρίζουμε, γιατί είναι φευγαλέες και μέχρι να το καταλάβουμε έχουν περάσει. Καλές γιορτές, λοιπόν, σε όλους μας, γεμάτες από υπέροχες στιγμές ευτυχίας και καλά τρεξίματα με το νέο έτος!
Δημοσίευση στο Runner 95, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
