Ακόμα μία ιστορία που εμπνέει από τη Χριστίνα Φωτεινοπούλου με θέμα «Περί ποδιών, δαχτύλων και παπουτσιών!»
«Προχθές το βράδυ, ήρθε ο δίχρονος γιος μου γκρινιάζοντας και δείχνοντάς μου το πόδι του. Στην ερώτηση αν πονάει, συνέχισε να παραπονιέται και να τραβάει την κάλτσα του. Προφανώς η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τον χτύπησε το παπούτσι του και προσπάθησα να δω τι ακριβώς συνέβαινε.
Ενώ, λοιπόν, κοίταζα με προσήλωση ένα μικρό ποδαράκι και η τετράχρονη κόρη μου ανέμιζε τον πάτο του παπουτσιού του αδερφού της πάνω από το κεφάλι μου φωνάζοντας, «μαμά να δούμε αν του χωράει, μαμά να δούμε αν έχει μεγαλώσει το πόδι του», ήρθε και ο μπαμπάς τους για να δει τι συμβαίνει και φυσικά να συμμετάσχει κι αυτός ενεργά στη διερεύνηση του σοβαρού μας θέματος.
Με συνοπτικές διαδικασίες, λοιπόν, ξεκαλτσωθήκαμε όλοι και αφού κάναμε μια γρήγορη, αλλά εμπεριστατωμένη σύγκριση των ποδιών μας αποφασίσαμε τα εξής:
Πρώτον, ο μικρός έχει πάρει τα πόδια του μπαμπά του, άρα είναι σίγουρα γιος του. Δεύτερον, τα πόδια μπαμπά και γιου είναι αρκετά φαρδιά και πρέπει να φοράνε αντίστοιχα παπούτσια για να μην ενοχλούνται τα δάχτυλά τους. Κάτι αναφέρθηκε εκεί, ότι ο μπαμπάς χρειάζεται ακόμα ένα καινούριο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και ότι πλησιάζει μια επέτειος γάμου, αλλά επέλεξα να μην δώσω σημασία γιατί η παπουτσοθήκη μας δεν χωράει πλέον ούτε καρφίτσα. Και τρίτον, αποφασίσαμε ότι το επόμενο πρωί θα πηγαίναμε για τρέξιμο στον Υμηττό οικογενειακά στις 9.
Αυτό το τελευταίο συμπέρασμα δεν κατάλαβα ακριβώς πώς προέκυψε από μια συζήτηση σχετικά με τον πόνο στο πόδι του παιδιού, αλλά και πάλι δεν έδωσα σημασία γιατί η μισή ζωή μας περιστρέφεται γύρω από το πότε θα πάμε για τρέξιμο. Οπότε το δέχτηκα χωρίς περαιτέρω συζήτηση και πήγα να φέρω όλα τα παπούτσια του μικρού για να τα δοκιμάσουμε και να δούμε ποιο δεν τον ενοχλούσε στα δάχτυλα.
Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε στον Υμηττό να ανεβοκατεβαίνουμε τα μονοπάτια οικογενειακώς και δήθεν να τρέχουμε, ενώ εγώ κουβαλούσα μαζί μου άλλα δύο ζευγάρια παιδικά παπούτσια για την περίπτωση που είχαμε ατυχήματα με τα καινούρια αθλητικά. Ευτυχώς το πείραμα ήταν επιτυχημένο και τα παιδικά δαχτυλάκια το βράδυ, παρ’ όλη την κούραση, ήταν σε άριστη κατάσταση.
Αυτή η μικρή ιστορία, μου υπενθύμισε πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε οι δρομείς, ασχέτως ηλικίας, τα πόδια μας. Είναι το βασικό μας εργαλείο και ως τέτοιο χρειάζεται και την ανάλογη προσοχή. Καμιά φορά η πληθώρα των πληροφοριών που μας κατακλύζει, μας κουράζει και μπορεί να θεωρήσουμε ότι όλα τα παπούτσια και οι κάλτσες ταιριάζουν σε όλους, αυτό όμως απέχει μακράν από την αλήθεια. Εγώ ας πούμε, είχα πάντα εύκολα πόδια και μου ταίριαζαν όλα τα παπούτσια και οι κάλτσες. Με την ηλικία και τις εγκυμοσύνες όμως, η ανατομία ελαφρώς άλλαξε, το βάρος το ίδιο, καθώς και η φυσική μου κατάσταση. Οπότε χρειάστηκε κι εγώ να κοιτάξω τα πόδια μου, τα δάχτυλά μου, τα παπούτσια μου, να μιλήσω σε ειδικούς και να δοκιμάσω διάφορα ζευγάρια έως ότου βρω το σωστό για εμένα, τη δεδομένη στιγμή.
Επίσης, δεν είναι ποτέ ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά να κοιτάξουμε και να φροντίσουμε τα ταπεινά μας πόδια. Ήδη από μικρή ηλικία πρέπει να έχουμε τα σωστά παπούτσια για να κινούμαστε ελεύθερα, χωρίς πόνους και τραυματισμούς για να μάθουμε να αγαπάμε το τρέξιμο και την ενεργή ζωή. Και όσο μεγαλώνουμε πρέπει να ανανεωνόμαστε, να δοκιμάζουμε διάφορα και τελικά να βρίσκουμε τα κατάλληλα δρομικά παπούτσια για εμάς. Είναι μια πολυτέλεια που την αξίζουμε για τον απλό λόγο ότι θα μας ανταμείψει άμεσα με ένα πιο ξεκούραστο τρέξιμο και μια γρηγορότερη αποκατάσταση.
Τώρα, βέβαια, ελπίζω αυτή να είναι μια από τις ιστορίες που δεν θα διαβάσει ο άνδρας μου, γιατί όπως προανέφερα η επέτειος μας πλησιάζει και το καινούριο ζευγάρι παπούτσια νούμερο 47 και 1/2 δεν βλέπω να το γλυτώνω! Και μαζί μια καινούρια παπουτσοθήκη δώρο!
Δημοσίευση στο Runner 124 στη στήλη «Ιστορίες του δρόμου», της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
