Η ιστορία του Σήφη Τζουγανάκη είναι από αυτές που τις ακούς και σου αλλάζουν για πάντα τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Δεν είναι τα κατορθώματά του, ή οι δυσκολίες που μπήκαν στο δρόμο του. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα εμπόδια και που θα πρέπει να αποτελεί έμπνευση για όλους μας!
O Σήφης σε ηλικία 32 ετών ήρθε αντιμέτωπος με μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Σχεδόν από το πουθενά, ύστερα από μία αυτοάνοση ασθένεια, βρέθηκε με νεφρική ανεπάρκεια. Οι επόμενοι τέσσερις μήνες ήταν μαρτυρικοί καθώς αναγκαζόταν να κάνει αιμοκάθαρση μέρα παρά μέρα. «Είναι μία πολύ άσχημη διαδικασία καθώς τις επόμενες ώρες μετά την αιμοκάθαρση αισθάνεσαι σαν ζόμπι».
Ωστόσο, η οικογένειά του δεν είχε σκοπό να τον αφήσει να ταλαιπωρείται…
«Είχα την τύχη να έχω μία πολύ δεμένη οικογένεια και δικούς μου ανθρώπους που με αγαπούν πολύ. Χωρίς να το γνωρίζω δεκάδες συγγενείς μου, πολλοί από αυτούς είχαν έρθει μάλιστα από την Κρήτη, είχαν δώσει δείγμα συμβατότητας. Τελικά, η μητέρα μου φάνηκε ότι είναι απόλυτα συμβατή κι έτσι πολύ γρήγορα ξεκίνησε η διαδικασία της μεταμόσχευσης».
Η επόμενη μέρα
Ο Σήφης από νεαρή ηλικία ήταν αθλητής στίβου. «Σε αυτό το Στάδιο που βρισκόμαστε τώρα (σ.σ ΕΑΚ Αιγάλεω) κάνω από παιδί προπόνηση. Αγωνιζόμουν στις ταχύτητες, στα 100 και στα 200μ.».
Μετά την περιπέτειά του, κι ενώ ήταν μόλις 35 ετών αποφάσισε να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση.
«Δεν ήθελα ποτέ το γεγονός ότι είμαι μεταμοσχευμένος να μου σταθεί εμπόδιο. Και περισσότερο για να δείξω στην κόρη μου ότι όσες φορές και να πέσεις στη ζωή, οφείλεις να σηκωθείς. Έτσι, εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχω σε διεθνείς αγώνες μεταμοσχευμένων, έχοντας μάλιστα αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στα 100μ., στα 200μ., αλλά και στα άλματα εις μήκος και εις ύψος».
Πώς και σε ποιο βαθμό έχει επηρεαστεί η καθημερινότητά σου;
«Όχι, ιδιαίτερα. Εξακολουθώ να εργάζομαι κανονικά. Η μέρα μου είναι ‘‘σπίτι, δουλειά, σπίτι, προπόνηση και ξανά σπίτι’’. Αν και δικαιούμουν σύνταξη αναπηρίας από το 2006, δεν κατέθεσα γιατί πρέπει να δουλεύω. Οφείλω στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου να είμαι ενεργός και παραγωγικός. Κράτησα το μαγαζί μου με νύχια και με δόντια. Αυτή τη δουλειά ήξερα και αυτή συνέχισα να κάνω».
Για να δείτε περισσότερες ιστορίες που εμπνέουν πατήστε εδώ.
Η πρώτη γνωριμία με τους αγώνες δρόμου
«Το 2018 έτρεξα για πρώτη φορά σε αγώνα δρόμου, και συγκεκριμένα στα 10χλμ. του Αυθεντικού Μαραθώνιου. Η όλη ατμόσφαιρα, οι χιλιάδες δρομείς, αλλά και η είσοδος μου στο Στάδιο με έκαναν να ανατριχιάσω. Έζησα στιγμές που δεν είχα ξαναζήσει. Ήταν μοναδική εμπειρία. Από την επόμενη μέρα ένας αριθμός καρφώθηκε στο μυαλό μου: Τo 42.195, τα μέτρα του Μαραθώνιου. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτόν τον πενταψήφιο αριθμό στο μυαλό μου. Το επόμενο βήμα ήταν να τρέξω στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας τον περασμένο Μάρτιο. Κι εκεί ο αγώνας ήταν φανταστικός, όπως και ο τερματισμός αν και δεν ήταν μέσα στο Στάδιο…».
Η αρχή είχε γίνει και ο καιρός πλησίαζε για τον Μαραθώνιο
«Πλέον ο στόχος ήταν ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Ξεκίνησα τις προπονήσεις ανεβάζοντας χιλιόμετρα τρέχοντας σ’ αυτό το Στάδιο παρέα με τους δρομείς που χρόνια τώρα προπονούνται εδώ και έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία.
Η γιατρός μου δεν είχε παρόμοια εμπειρία – πώς να έχει άλλωστε – κι έτσι με παρακολουθούσε στενά σε όλη την προετοιμασία. Μετά από κάθε Long Run σχεδόν περνούσα από αυστηρές εξετάσεις για να διαπιστώσει πως δεν προκαλείται κάποιο πρόβλημα.
Η προετοιμασία κύλησε μία χαρά κι έτσι ήρθε η μέρα του αγώνα. Ήταν μία συναρπαστική εμπειρία. Μπορεί να μην έτρεξα στο στόχο μου, λόγω ενός προβλήματος, όμως απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο. Αυτό που ένιωσα μπαίνοντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο δεν το αλλάζω με όλα τα λεφτά του κόσμου!».
Είχες κάποιο περιορισμό στην προσπάθειά σου αυτή;
«Ο κύριος περιορισμός μου είναι ότι πρέπει να λαμβάνω ανά τακτά διαστήματα κάποια φάρμακα. Το ίδιο συνέβη φυσικά και στον αγώνα. Μάλιστα όταν με είδαν κάποιοι αστειεύτηκαν λέγοντας ‘‘κοιτάξτε αυτός ντοπάρεται’’ και απάντησα κι εγώ σε παρόμοιο ύφος, κάνοντας τη σχετική πλάκα.
Γενικά στην καθημερινότητά μου θα πρέπει να προσέχω τις ποσότητες αλατιού που λαμβάνω, κάτι που λίγο πολύ όλοι θα πρέπει να προσέχουν. Βέβαια, επειδή προπονούμαι συστηματικά ακόμα κι αυτό δεν είναι τόσο περιοριστικό».
Ποιο ακριβώς μήνυμα θα ήθελες να περάσεις;
«Δυστυχώς η χώρα μας βρίσκεται πολύ χαμηλά στις λίστες των δωρητών οργάνων στον κόσμο. Αντίθετα, όταν πρόκειται για εν ζωή δότες, τότε οι δυνατοί οικογενειακοί δεσμοί μας ανεβάζουν στις υψηλότερες θέσεις παγκοσμίως. Πέρα, λοιπόν, από την επαγρύπνηση του κόσμου για τη δωρεά οργάνων που αποτελεί ταμπού για κάποιο λόγο στη χώρα μας, θα ήθελα να δώσω και στους μεταμοσχευμένους να καταλάβουν ότι η ζωή τους δεν τελειώνει και πως μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα!»
Η συμμετοχή σου στον Μαραθώνιο θεωρείς ότι σε βοήθησε να περάσεις το μήνυμά σου;
«Προσπάθησα μέσα από τη συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο να δώσω μία δημοσιότητα στο θέμα, ωστόσο, θα ήθελα μεγαλύτερη υποστήριξη από τους αρμόδιους οργανισμούς. Δεν επιδιώκω κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Τρέχω γιατί μου αρέσει γιατί έτσι έχω μάθει. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν μία καλή ευκαιρία να προβληθεί το ζήτημα της δωρεάς οργάνων και για αυτό επικοινώνησα με τους αρμόδιους οργανισμούς ώστε να με ‘‘εκμεταλλευτούν’’. Δυστυχώς η αντίδραση και η ανταπόκρισή τους ήταν πολύ αργή κι έτσι δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι».
«Θέλω πολύ να βοηθήσω τον κόσμο να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να γίνει δωρητής οργάνων. Είναι προς όφελος όλων μας και είναι κάτι πολύ απλό. Σκέψου, ότι ακόμα και στο κράτος στοιχίζει πολύ λιγότερο να κάνει μία μεταμόσχευση παρά να γίνεται μέρα παρά μέρα μία αιμοκάθαρση. Δεν θα πρέπει να γυρνάμε την πλάτη μας σε κάτι τέτοιο. Κι εγώ όταν πεθάνω θα ήθελα οι δικοί μου να θάψουν τα ελαττώματά μου και τις κακίες που μπορεί να τους είπα, όχι τα όργανα που μπορούν να σώσουν μία ή και περισσότερες ζωές».
Πιστεύεις ότι με αυτό που κάνεις θα εμπνεύσεις τους άλλους;
«Δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι ηρωικό. Ήρωας για μένα είναι η μητέρα μου, και η κάθε μητέρα, ο κάθε αδελφός ή συγγενής που παίρνει μία απόφαση να δωρίσει το όργανό του. Και πιο ήρωες ακόμα είναι αυτοί που, ενώ χάνουν τον δικό τους άνθρωπο, ελπίζουν για τη ζωή και τη συνέχεια της, βοηθώντας ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Αυτή είναι μία αλτρουιστική πράξη αγάπης. Τα όργανα ζουν 120 χρόνια. Γιατί να μη δώσουμε ζωή σε οκτώ ή και παραπάνω ανθρώπους;».
“Η μαντινάδα του Σήφη
Όταν θα έρθει η στιγμή και πέθανα σας πούνε
Τα όργανά μου δώσετε ανθρώποι να σωθούνε
Όπως και μένα η μάνα μου μου δωσε το νεφρό της
Για δεν μπορούσε να θωρεί να σιγοσβήνει ο γιός της”
Πώς να γίνετε ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ
Επισκεφθείτε τη σελίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύεσεων www.eom.gr και εγγραφείτε στο Μητρώο Δωρητών
Δημοσίευση στο Runner 117, του Βασίλη Παπαϊωάννου Γυμναστή – Προπονητή Δρόμων Αντοχής
