Όταν πριν πολλά χρόνια έτρεξα στον πρώτο λαϊκό αγώνα δρόμου της ζωής μου, δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το τυπικό μέρος της διοργάνωσης ενός αγώνα. Και φυσικά, ούτε είχα ξανακούσει όρους, όπως «τεχνική διεύθυνση αγώνα», «υπεύθυνος χρονομέτρησης», «τεχνικός ασφαλείας αθλητών» και άλλα τέτοια ωραία.
Στο βάθος του μυαλού μου, προφανώς, καταλάβαινα ότι κάποιος είχε ασχοληθεί να μοιράσει λίγα νερά και τρόφιμα σε κάποια μέρη μιας διαδρομής που κάποιος, κάποτε είχε σχεδιάσει.
Το μέγεθος, όμως, της προσπάθειας και της οργάνωσης που απαιτείται για τον άρτιο σχεδιασμό ενός αγώνα, άρχισα να το καταλαβαίνω σιγά-σιγά και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Τη σημασία του σχεδιασμού της τροφοδοσίας, για παράδειγμα, την κατάλαβα, όταν τελείωσαν τα νερά ήδη από τη μέση ενός καλοκαιρινού αγώνα 25 χιλιομέτρων και ενώ πίσω μου έτρεχαν παραπάνω από τους μισούς συμμετέχοντες. Τη σημασία της σωστής σηματοδότησης της διαδρομής, τη συνειδητοποίησα, όταν σε έναν αγώνα βουνού σχεδόν όλοι οι προπορευόμενοί μου αθλητές χάθηκαν, ακολουθώντας μια ξεχασμένη σηματοδότησή παλαιότερου αγώνα. Δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε ιδιαιτέρως, βέβαια, αφού κατέληξα να βγω τρίτη γυναίκα, αλλά η αλήθεια είναι ότι στο podium ντρεπόμουνα να ανέβω.
Τη σημασία της σωστής χρονομέτρησης, επίσης, την ένιωσα για τα καλά, όταν σε έναν άλλο αγώνα δρόμου τα αποτελέσματα απλά
δεν βγήκαν ποτέ, γιατί οι χρονομέτρες δεν κατάφεραν ποτέ να διαχωρίσουν τους αθλητές που τερμάτιζαν από αυτούς που ξαναπερνούσαν από την αψίδα του τερματισμού, φορώντας το τσιπάκι χρονομέτρησης. Εκεί η αλήθεια είναι ότι με χάλασε η ανοργανωσιά, γιατί ενώ είχα βγει με την αξία μου τρίτη στην ηλικιακή μου κατηγορία, δε βραβεύτηκα ποτέ.
Τέλος, τη σημασία του σωστού σχεδιασμού μιας διαδρομής την έζησα για τα καλά, όταν σε έναν αγώνα βουνού οι διοργανωτές οδήγησαν τους, σχεδόν 500 αθλητές να περάσουμε αμέσως μετά την εκκίνηση από ένα πολύ στενό μονοπάτι με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας απίστευτης «ουράς». Κι όταν πας να τρέξεις σε έναν αγώνα στη φύση, πας για να ηρεμήσει το μάτι σου κι όχι για να αισθανθείς εγκλωβισμένος σα να είσαι στην Εθνική.
Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα πολλά παραδείγματα ελλιπούς οργάνωσης που έχω δει, στα χρόνια που τρέχω σε αγώνες. Οπότε σιγά-σιγά άρχισα να εκτιμώ και να «διαφημίζω» αυτούς που διοργανώνονται με σαφή σεβασμό στην προσπάθεια των αθλητών, στην προβολή της περιοχής που διοργανώνονται και στην οικονομική στήριξη της τοπικής κοινωνίας, ενώ παράλληλα να κρίνω αυστηρά τους υπόλοιπους που διοργανώνονται με αποκλειστικό στόχο την προσωπική προβολή και το υπέρμετρο οικονομικό όφελος.
Αυτή η γνώση που δεν ήρθε από τη μία μέρα στην άλλη, με έμαθε επίσης να συγχωρώ με μεγάλη άνεση μικρο-ελλείψεις νέων αγώνων, όταν οι διοργανωτές έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ακούσουν και να διορθωθούν στο μέλλον, αλλά και, επίσης, να είμαι αμείλικτη σε θανάσιμα λάθη αγώνων που έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα την τάση της εποχής προς το τρέξιμο και τη διάθεση «αρπαχτής».
Οπλισμένη, λοιπόν, με αυτές τις γνώσεις και με άπειρο σεβασμό στους ειδικούς που αποφασίζουν να επενδύσουν κάθε λεπτό του χρόνου τους στην άρτια διοργάνωση ενός αγώνα, αισθάνομαι ότι τώρα πλέον γνωρίζω τους αγώνες «από μέσα» και ότι επιτέλους μπορώ να τους απολαύσω σε όλο τους το εύρος. Και αν από κάποιο μικρό λαθάκι με βγάλουν πάλι πρώτη στην κατηγορία μου, ε τότε χαλάλι τους… νέοι είναι και θα διορθωθούν. Εγώ τους ευχαριστώ όλους τους διοργανωτές που τρέχουν για τη δική μας απόλαυση, έτσι κι αλλιώς.
Δημοσίευση στο Runner 105, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
