Έχετε βρεθεί ποτέ σε συζήτηση παρέας δρομέων; Είναι το πιο προβλέψιμο πράγμα σε όλο τον κόσμο. Αν δεν μιλάμε για διατροφή και για προγράμματα προπόνησης, τότε θα μιλάμε για τραυματισμούς. Και είναι εντυπωσιακό το τι ιατρικές γνώσεις έχουμε αναπτύξει, όλοι οι δρομείς, ανεξαιρέτως.
Αμέσως μόλις κάποιος πει «αισθάνομαι ένα τράβηγμα εκεί», τουλάχιστον τριάντα άτομα, ακόμα και από διπλανές παρέες, θα πεταχτούμε για να του πούμε, «μα εκεί είναι ο λαγονοψοΐτης, πρέπει να κάνεις αυτές τις διατάσεις τόσες φορές και περνάει σε τόσο καιρό… Το είχα πάθει πέρσι, πρόπερσι, έχασα αυτόν τον αγώνα, αυτήν την σεζόν, αυτήν την επίδοση γι’ αυτόν τον λόγο…» Και η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί για ώρες. Ατελείωτες. «Ρε συ έμαθες για τον Γιώργο, Κώστα, Κατερίνα, Μαρία; Είχε πρόβλημα με την λαγονοκνημιαία… Κάταγμα κόπωσης και θα μείνει εκτός για λίγο… κοίτα αν είναι σοβαρό θα χάσει τον τάδε αγώνα… εγώ όταν το είχα πάθει είχα κάνει τόσο καιρό να επανέλθω…»
Την πρώτη φορά που θα ακούσεις αυτές τις συζητήσεις, είναι σίγουρο ότι θα αναρωτηθείς αν κάπου μέσα σε αυτήν την συζήτηση δεν σε έβρισε κάποιος. «Λαγονοψοΐτης είσαι εσύ ρε! Που θα μου πεις εμένα….» Μετά όμως θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι πόσο καλό είναι τελικά το τρέξιμο. Αν όλοι μα όλοι που έχουν τρέξει, έχουν από κάποιο τραυματισμό, τι συμβαίνει τελικά; Είπαμε να τρέξω λίγο για να έχω καλή κυκλοφορία, να δουλέψει κανένας μυς, να χάσω και καμιά θερμίδα που έχω γίνει ένα με τον καναπέ. Αν είναι να πεθάνω από τους πόνους και να μπερδεύω και την γλώσσα μου συγχρόνως, άστο καλύτερα. Βλέπω τις Ιατρικές Υποθέσεις και μορφώνομαι και επιστημονικά κιόλας.
Η απάντηση είναι διαφορετική όμως. Ναι, το τρέξιμο είναι υγεία. Απλώς υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που τείνουμε να ξεχνάμε.
Βάζουμε το σώμα μας να δουλέψει. Μερικές φορές για πρώτη φορά μετά από χρόνια.«Αν σου πω όλα τα μέρη που πονάω θα με περάσεις για ερείπιο…» μου είπε πριν από λίγες μέρες ένας φίλος μου. Και τον κατάλαβα τόσο μα τόσο καλά. Αυτός ο φίλος, να σημειώσω, είναι σαραντάρης, αλλά μοιάζει εικοσιπεντάρης, κάνει ένα σωρό αθλήματα και είναι γενικά υγιέστατος. Το ίδιο κι εγώ. Το ίδιο και όλοι οι φίλοι δρομείς που έχω. Είναι υγιείς, δραστήριοι, χαρούμενοι, ισορροπημένοι. Α ναι – και πονάνε. Γιατί χρησιμοποιούν το σώμα τους. Και καθώς τους νοιάζει να το χρησιμοποιούν, ψάχνουν να βρουν και τι φταίει όταν κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Αλλά και να το διορθώσουν. Και όταν τα καταφέρουν, μιλάνε με πάθος για τον τραυματισμό τους για να σε βοηθήσουν. Για να σου πουν ότι το ξεπέρασαν και ότι γίνεται. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ποτέ μα ποτέ δεν έχω ακούσει δρομέα να σου λέει έπαθα αυτό και μετά σταμάτησα. Ποτέ μα ποτέ δεν έχασα από το στάδιο κάποιον για περισσότερο από έναν χρόνο. Έχω γνωρίσει κάποιους, που είπαν να ξεκινήσουν το τρέξιμο, ξεκίνησαν έντονα, έκαναν κάποια λάθη, τραυματίστηκαν, σιχτίρισαν το τρέξιμο και το έβγαλαν από τη ζωή τους. Ποτέ όμως δεν το έχω ακούσει από δρομέα. Όλοι μα όλοι ξεπέρασαν οποιοδήποτε πρόβλημα και ξαναξεκίνησαν.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πείτε, «αισθάνομαι ένα τράβηγμα» και όλο το γήπεδο θα σας κυκλώσει προσφέροντάς σας συμβουλές για το τι είναι αυτό το τράβηγμα, γιατροσόφια, προτεινόμενες διατάσεις, ασκήσεις και πιθανό χρόνο ανάρρωσης, διασκεδάστε το. Και άγνωστες λέξεις θα μάθετε και τελικά από τη συσσωρευμένη γνώση κάτι σωστό θα ακούσετε. Ακόμα και αν αυτό είναι ότι απλά οι συναθλητές σας σάς αγαπάνε και ότι όλα μα όλα περνάνε.
Δημοσίευση στο Runner 68, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
