Δεν είναι παρά μια φανταστική τομή – μια αθέατη, νοητή γραμμή που χωρίζει το τετελεσμένο «πριν» απ’ το άγνωστο κι αβέβαιο «μετά».
Όμως, κάθε χρόνο κυριεύομαι κι εγώ από την καταιγιστική δύναμη της Πρωτοχρονιάς, έτσι όπως μοιάζει ευκαιρία για μια νέα αρχή. Και τις πρώτες μέρες του βγάζω μολύβια και χαρτιά και καταστρώνω σχέδια για μια άλλη ζωή, όπως θα την ήθελα πραγματικά.
Μια ζωή στα μέτρα μου, με περισσότερη χαρά και λιγότερη απογοήτευση, περισσότερη γαλήνη κι ανύπαρκτες έννοιες. Με περισσότερη ελευθερία και λιγότερες πίκρες, περισσότερα χρήματα και λιγότερους περιορισμούς και, φυσικά, χωρίς αρνητικούς ανθρώπους στο διάβα μου. Μετά τη δουλειά, την υγεία, την οικογένεια και τη χαρά (κι εκεί, στην τελευταία, εντάσσω τον έρωτα), η ιδανική συνταγή μου έχει, βεβαίως, κι αθλητικές προεκτάσεις. Να τρέχω συχνότερα, να κάνω συστηματικά ανηφόρες, να αυξήσω τα χιλιόμετρά μου, να βελτιώσω τους χρόνους μου και να δυναμώσω το σώμα για να υπηρετεί τις προθέσεις μου – δρομικές κι όχι μόνον. Κι όμως, τελευταία παρά τις υποσχέσεις που μου δίνω, μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων εβδομάδων ακολουθώ δρομική πορεία αποκλίνουσα, σα να χαράχτηκε από άλλους και γι’ άλλες διαδρομές.
Όχι, δεν αλλάζω πλάνα επειδή μισώ να ζορίζομαι ή δεν θέλω να κουραστώ – η κόπωση είναι, έτσι κι αλλιώς, ουσιώδες συστατικό των μεγάλων δρόμων. Δεν απεχθάνομαι την πειθαρχία ούτε βαρέθηκα κάπως, μια εικοσαετία μετά. Κι ευτυχώς δεν είναι πως μεγάλωσα κι αντέχω λιγότερο. Είναι που οι επιθυμίες μου όλο και περισσότερο μπαίνουν στο μίξερ της αληθινής ζωής και χάνονται σ’ ένα ιδιότυπο σκεύασμα που περιλαμβάνει, σε εναλλασσόμενες δόσεις, υποχρεώσεις και προσδοκίες, απαιτήσεις και όνειρα, προτεραιότητες και τάσεις φυγής.
Κατανοώ, λοιπόν, το αποτέλεσμα κι εν μέρει το αιτιολογώ – μα αντί να με συγχωρώ, θυμώνω που στην αληθινή ζωή συνέχεια ρίχνω εμένα.
Μελαγχολώ που παρασύρομαι από υποχρεώσεις κάποτε ανούσιες και ξεχνάω αυτά που με στηρίζουν, σαν σκέψη και πρακτική, στα δικά μου δύσκολα. Γι’ αυτό φέτος, με χρονιά σκοτεινή μπροστά μου και δυσκολίες που ήδη με κάνουν κάποτε να λυγίζω, λέω να κάνω τα πράγματα ευκολότερα – για μένα, αυτή τη φορά.
Φέτος δεν είναι καιρός για προπονητικά πλάνα – αποτελεσματικά μεν, αλλά φτιαγμένα από άλλους, χωρίς χώρο για την αληθινή μου ζωή και τα εμπόδια που κάποτε βάζει.
Δεν είναι ώρα για περιττές ενοχές για χρόνους που θα έπρεπε να κάνω και χιλιόμετρα που θα έπρεπε να τρέξω. Φέτος, η ζωή μου μετριέται αλλού, κι άλλου είδους επιλογές καλούμαι να υποστηρίξω, με χρόνο και προσπάθεια. Γι’ αυτό, πριν λίγες μέρες κατέβασα το οργανωμένο πρόγραμμα μαραθωνίου από τον τοίχο απέναντί μου και έπαψα να σβήνω τις τελειωμένες προπονήσεις. Στη θέση του έβαλα ένα απλό λευκό χαρτί. Με το μολύβι μου βάζω γραμμή για κάθε μέρα που τρέχω – μια απλή κάθετη γραμμή, χωρίς να καταγράφω διάρκεια, χιλιόμετρα ή ταχύτητα. Αντί να αθροίζω τα εβδομαδιαία χιλιόμετρα στο χαρτί τα υπολογίζω με το μυαλό, αφού από εκεί έτσι κι αλλιώς δεν σβήνονται – όπως δεν ξεχνιούνται οι καλές κι οι κακές προπονήσεις. Φέτος, λοιπόν, θα αθροίζω μόνο τις μέρες που έτρεξα. Θα βάζω ευλαβικά, τη μια δίπλα στην άλλη, γραμμούλες στο λευκό χαρτί, χωρίς πολλά-πολλά. Κι ελπίζω στο τέλος του χρόνου που θα τις μετρήσω, οι μέρες που έτρεξα να είναι περισσότερες από εκείνες που πέρασα σε αθλητική απραξία. Δεν με απασχολούν τόσο τα χιλιόμετρα που θα μαζέψω και οι ευεργετικές τους συνέπειες στο σώμα. Με νοιάζει να ‘ναι περισσότερες οι μέρες που έκανα κάτι για μένα και λιγότερες εκείνες που θυσίασα σε υποχρεώσεις που δεν με αγγίζουν στην καρδιά.
Με νοιάζει το άθροισμα να βαραίνει προς την ελευθερία και τη χαρά και – γι’ αυτό χαρά θα μετρώ, αντί για χιλιόμετρα.
Δημοσίευση στο Runner νο. 39, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
