Τα τελευταία τρία χρόνια, κάπου στις αρχές Ιουλίου ξεκινάω προπόνηση για τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Και κάθε χρόνο η τελετουργία είναι η ίδια. Θέτω τον χρονικό στόχο μου, ανοίγω το πιο βασανισμένο τεύχος Runner που μπορείτε να φανταστείτε για να φτιάξω το πρόγραμμά μου και καταλήγω να ξαναδιαβάζω όλες τις οδηγίες σχετικά με το τι σημαίνει διαλειμματική προπόνηση, tempo run, long run και φυσικά προθέρμανση και αποθεραπεία.
Όλη αυτή η διαδικασία συνήθως διαρκεί μία ολόκληρη μέρα. Μετά αρχίζω την δακτυλογράφηση στο excel, όπου χωρίζω το πρόγραμμα ανά εβδομάδες και δίπλα σε συγκεκριμένες ημερομηνίες βάζω συγκεκριμένες προπονήσεις. Αυτό το όμορφο αρχείο το αποθηκεύω στο desktop του laptop του σπιτιού μου, στο desktop του υπολογιστή του γραφείου μου, το στέλνω στο email μου για να το έχω ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο και το εκτυπώνω σε καμία δεκαριά αντίτυπα τα οποία βάζω στο γραφείο μου, στο αυτοκίνητο μου, στην τσάντα του γυμναστηρίου μου, στην πόρτα του ψυγείου μου και φυσικά στο κομοδίνο μου για να είναι το πρώτο πράγμα που τσεκάρω το βράδυ και το πρώτο πράγμα που βλέπω το πρωί. «Αυτό θα πει οργάνωση» σκέφτομαι κάθε φορά ενώ φτιάχνω την τσάντα μου με τα πράγματα του τρεξίματος για την πρώτη προπόνηση. Και το ίδιο βράδυ, ήδη από την πρώτη μέρα, το πρόγραμμα καταστρέφεται εντελώς γιατί το τελευταίο meeting στο γραφείο καταλήγει να τελειώσει στις 9:30 το βράδυ και δεν προλαβαίνω να φτάσω στο γήπεδο να κάνω την πρώτη και τόσο σημαντική προπόνησή μου. Καθώς όμως είμαι θετικός άνθρωπος, πείθω τον εαυτό μου ότι δεν χάλασε και ο κόσμος με μία Δευτέρα που χάθηκε η προπόνηση, ότι την επόμενη ημέρα που είχα θεωρήσει ότι δεν θα είχα προπόνηση είναι μία επίσης υπέροχη ημέρα για να ξεκινήσω.
Άλλωστε, τα πράγματά μου είναι ήδη έτοιμα στο πορτμπαγκάζ οπότε δεν χρειάζεται καν να ανησυχήσω για το αν έχω πάρει τα πάντα και σίγουρα δεν θα ξανακολλήσω τόσο αργά στο γραφείο. Και όντως, συνήθως δεν είναι το γραφείο που μου καταστρέφει τη δεύτερη ημέρα προπόνησης, η οποία αυστηρά μιλώντας βέβαια, συνεχίζει να είναι η πρώτη μέρα προπόνησης. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι ότι κάποιος φίλος έχει γενέθλια και έχω ξεχάσει ότι έχουμε κανονίσει να βγούμε, κάποια φίλη γεννάει πρόωρα και πρέπει να τρέξω στο μαιευτήριο, κάποιος συγγενής κλείνεται έξω από το σπίτι του και χρειάζεται να πάω να βοηθήσω, ή το χειρότερο, ακριβώς έξω από το γήπεδο συνειδητοποιώ ότι στο σπίτι μού λείπει κάτι βασικό για την διαβίωσή μου, όπως για παράδειγμα φαγητό και πρέπει να τρέξω να αγοράσω κάτι από το super market. «Το τρέξιμο πρέπει να είναι διασκέδαση και όχι καταπίεση» λέω τότε στον εαυτό μου προσπαθώντας να εκλογικεύσω το χάσιμο και της δεύτερης «πρώτης» ημέρας της προπόνησης.
«Άλλωστε και αύριο ημέρα είναι» δηλώνω λίγο πιο ξεψυχισμένα αυτή τη φορά για να καταλήξω ότι «αύριο όμως δεν θα με σταματήσει τίποτα»! Το πρόγραμμά μου όμως ήδη δεν ισχύει αφού την Τετάρτη έχω κανονικά διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό της Δευτέρας που έχει πια χαθεί ανεπιστρεπτί. Οπότε ξεκινάω να κάνω χειρόγραφες διορθώσεις πάνω στο καθαρό μου εκτυπωμένο πρόγραμμα του γραφείου και να αντικαθιστώ τις Δευτέρες με Τετάρτες και τις Τετάρτες με Παρασκευές για να τσαντιστώ τελικά και να ανοίξω το excel να το αλλάξω, να αισθανθώ τύψεις για τα δέντρα και το περιβάλλον οπότε να το ξαναεκτυπώσω μόνο μια φορά για να αντικαταστήσω το πρόγραμμα που έχω εκείνη τη στιγμή μπροστά μου, αφήνοντας βέβαια σε όλα τα άλλα κομβικά σημεία το παλιό μου πρόγραμμα γεγονός το οποίο ξέρω με μαθηματική ακρίβεια ότι κάποια στιγμή θα με μπερδέψει.
Με αυτόν τον τρόπο συνήθως συνεχίζει όλος ο Ιούλιος, γεγονός που με είχε κάνει να αποφασίσω ότι είναι ο πιο δύσκολος προπονητικά μήνας του κόσμου, αφού το πρόγραμμά μου τρία χρόνια τώρα δεν είχα καταφέρει να το κρατήσω χωρίς χειρόγραφες διορθώσεις. Γι’ αυτό κι εγώ φέτος, έκανα την υπέρβαση και ξεκίνησα την προπόνησή μου από τον Ιούνιο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όλες οι σχετικές διορθώσεις έγιναν πάνω στο πρόγραμμα του Ιουνίου και εγώ πια είμαι σε πλήρες προπονητικό πρόγραμμα και πανευτυχής.
Γιατί τελικά δεν ήταν ο μήνας που μου καθόταν άσχημα αλλά ο εαυτός μου που είναι λίγο αργός σαν ατμομηχανή μέχρι να πάρει μπρος. Αλλά άπαξ και ξεκινήσω… δεν με σταματάει τίποτα! Και αυτό που με βοηθάει είναι ένα πρόγραμμα που μου παίρνει δύο ημέρες να φτιάξω και μια ολόκληρη προπονητική σεζόν για να καταστρατηγήσω. Ένα πρόγραμμα που είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει τι πρέπει να κάνω, παρόλο που εγώ του φέρομαι τόσο βάναυσα και το μουντζουρώνω. Τουλάχιστον όμως ασχολούμαι μαζί του.
Γι’ αυτό κι εγώ σας ρωτάω: Εσείς ξεκινήσατε προπόνηση για τον μαραθώνιο; Αν όχι, έχω να σας κάνω μια σοβαρή πρόταση. Φτιάξτε ένα πρόγραμμα και διορθώστε το. Και τότε όλα ως δια μαγείας θα πάνε καλά! Γιατί τελικά καλό πρόγραμμα είναι μόνο το μουντζουρωμένο πρόγραμμα.
Καλές μουντζούρες λοιπόν!
Δημοσίευση στο Runner νο. 49, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
