Το καλοκαίρι του 2020, λίγους μόνο μήνες μετά το “άνοιγμα” της πρώτης – και καραντίνας, διεξαγόταν το διασυλλογικό πρωτάθλημα στίβου των σωματείων της Αθήνας στον Άγιο Κοσμά, για πρώτη φορά μήνα Ιούλιο (λόγω καραντίνας).
Στο αγώνισμα των 5.000μ. οι συμμετοχές ήταν πάρα πολλές και μάλιστα έγιναν δύο σειρές, αφού οι δρομείς είχαν μπουχτίσει το προηγούμενο διάστημα, καθώς οι αγώνες δρόμου είχαν, ως γνωστόν, ακυρωθεί.
Στη δεύτερη σειρά, λοιπόν, αυτή με τους πιο “αργούς” ρυθμούς, είδα για πρώτη φορά τον Θωμά. Έπαιρνε οδηγίες από τον μέντορα των αποστάσεων, Γιώργο Ζώρζο, ο οποίος δεν πίστευε τα περάσματα που έβλεπε στο χρονόμετρό του.
Τελικά, ο χρόνος του Θωμά ήταν 16:05, παραλίγο μάλιστα να κερδίσει την κούρσα, και όλοι συζητούσαν για τον δρομέα με τα παραπανίσια κιλάκια (για τα στάνταρ των δρομέων αντοχής, προφανώς…).
Τρία χρόνια μετά πολλά έχουν αλλάξει. Και ο Θωμάς, ένας πραγματικά ξεχωριστός άνθρωπος, είναι πλέον ένας πολύ καλός δρομέας και μαραθωνοδρόμος με ρεκόρ 1:10:24 στον Ημιμαραθώνιο από την Θεσσαλονίκη την περασμένη άνοιξη και 2:33:18 στον Μαραθώνιο από την Αθήνα το 2021. Κι ας ξεκίνησε το τρέξιμο στα 32 του…
Βρεθήκαμε με τον Θωμά στο “Βενιαμίν“, στο στιλάτο καφέ-μπαρ που άνοιξε στα τέλη του Δεκέμβρη μαζί με τον φίλο του, Δημήτρη, στο Παγκράτι (Πλ. Μεσολογγίου 5) και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για το πώς μπήκε στον κόσμο του τρεξίματος και όχι μόνο.
Καμία σχέση με το… άθλημα!
Ο Θωμάς δεν ήταν ποτέ “το αθλητικό” παιδί που εξελίχθηκε σε… Πρωταθλητή.
“Από μικρό παιδί δεν είχα καμία σχέση με το τρέξιμο και γενικά με τον αθλητισμό. Η μοναδική επαφή που είχα με το στίβο ήταν μία φορά το χρόνο που πηγαίναμε στα Παπαφλέσσεια – ο Θωμάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα – και βλέπαμε τους μεγάλους Έλληνες αθλητές της εποχής, τον Παυλακάκη, την Κόφφα κ.ά. Όμως δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με κάτι”.
Το 2006 ήρθε στην Αθήνα για σπουδές και σύντομα άρχισε να εργάζεται στην εστίαση και σε νυχτερινά μαγαζιά.
Δούλευα πολύ και πολλές ώρες. Τα πρώτα χρόνια ήμουν σε ένα μαγαζί στο Γκάζι, και στη συνέχεια, σε ένα άλλο στο Παγκράτι, ενώ είχα κάνει και μία σεζόν στην Καρδαμύλη, σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί.
Και με το τρέξιμο, πώς ξεκίνησες;
Όλα ξεκίνησαν το 2018 όταν ένας φίλος από την Καλαμάτα, ο οποίος έτρεχε εκεί με την ομάδα των Kalamata Running Project, ήρθε στην Αθήνα. Εδώ ήθελε να βρει μία παρόμοια ομάδα για να τρέχει και πήγε στους Adidas Runners. Κάποια στιγμή μου λέει “Θέλεις να έρθεις, είναι δίπλα στο σπίτι σου;”.
Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Πήγα πρώτη μέρα, και μπήκα στην ομάδα των newbies. Μου φάνηκε πολύ ευχάριστη αλλά εύκολη η προπόνηση κι έτσι στην επόμενη ήθελα να κάνω πιο πολλά.
Την 4η ή 5η φορά που έχω πάει και τρέχουμε στην Ερμού, κάπου γύρισα το πόδι μου κι έπαθα ένα βαρύ διάστρεμμα. Μου πήρε καιρό να μου περάσει όμως το μικρόβιο είχε μπει. Μου άρεσαν οι προπονήσεις, που μαζευόμασταν όλοι μαζί, όλη η φάση.
Πλέον, πώς καταφέρνεις και συνδυάζεις τη βραδινή δουλειά με τις προπονήσεις;
Έχω σκληραγωγηθεί. Στα πρώτα μαγαζιά που εργάστηκα, δούλευα για 10-12 ώρες και σε περίεργα ωράρια. Το 2018 που ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα πιο ήρεμο μαγαζί, το πρόγραμμα μου φάνηκε πολύ “παιχνιδάκι”.
Έτσι, κατάφερα να τα συνδυάσω. όμως νομίζω ότι αν σου αρέσει κάτι θα βρεις τρόπο να το κάνεις. Όταν έτρεχα με τους AR είχα φτιάξει το πρόγραμμά μου και πήγαινα μαζί τους. Συμπληρωματικά έκανα και μόνος μου κάποιες προπονήσεις στο Καλλιμάρμαρο. Δεν είχα ιδέα βέβαια, έκανα ό,τι μου ερχόταν. Γράφτηκα και γυμναστήριο για να δυναμώσω, χωρίς όμως καμία καθοδήγηση.
Κι ο Μαραθώνιος;
Μου άρεσε κάθε Σεπτέμβριο που έβλεπα όλους τους δρομείς να προετοιμάζονται για τον Μαραθώνιο και καταλάβαινα πόσο μεγάλη γιορτή είναι.
Τον Μάιο του ’19, λοιπόν, δήλωσα συμμετοχή στον Αυθεντικό με τους AR. Σιγά σιγά πλησίασα κι εγώ κι ανέβασα τα χιλιόμετρα που έτρεχα. Κατάφερα να τρέξω στον αγώνα. Έκανα τελικά 3:15:05 με την προετοιμασία ουσιαστικά εντελώς μόνος μου.
Πώς κύλησε ο αγώνας;
Ο αγώνας πήγε πολύ στρωτά. Πήγαινα για 3:30 ώρες και στην πορεία είδα ότι μου έβγαινε πολύ εύκολα. Από το 32ο χλμ. και μετά ένιωθα ότι μπορούσα να ανεβάσω. Όταν το έκανα, όμως, πάθαινα κράμπες στους δικέφαλους και δεν ανέβασα ρυθμό.
Η πρώτη φορά ήταν φουλ απολαυστική, όπως νομίζω πρέπει να είναι για όλους. Εγώ, να πω την αλήθεια, δεν το ήξερα αυτό. Όμως, ήμουν τυχερός και πραγματικά απόλαυσα όλο τον αγώνα. Με το μυαλό που έχω μπορεί να πιεζόμουν, αλλά αυτός ο αγώνας μου πήγε πολύ ωραία.
Η συνεργασία με τον Ζώρζο
Με τον Ζώρζο ξεκίνησε η συνεργασία μας από έναν φίλο που γνώρισα στους AR. Την περίοδο της καραντίνας μου λέει “δεν θα γίνουν άλλοι αγώνες, έχω σκεφτεί όμως να πάω σε έναν σύλλογο να βγάλω δελτίο και να τρέχω σε αγώνες με δελτίο (του ΣΕΓΑΣ) για να μη χάσουμε αυτό το fun των αγώνων”. Εγώ τότε δεν είχα ούτε καν ρολόι, και του λέω πήγαινε και πες μου πώς θα είναι.
Ο φίλος μου πήρε ένα πρόγραμμα από τον Ζώρζο, όμως δυστυχώς δεν μπορούσα να συμβαδίσω με αυτόν και έτσι αποφάσισα να πάω κι εγώ σε αυτόν τον προπονητή.
Πριν ακόμα πάω έτρεξα, έναν αγώνα που έγινε στον Βύρωνα μέσα στο στάδιο. Εκεί τελικά γνωριστήκαμε. Είχα τρέξει 36:28 τα 10.000μ. με πολύ λάθος τρόπο βέβαια. Εκεί ήταν που μου είπε “θα σε αναλάβω”.
Το επόμενο διάστημα η εστίαση ήταν κλειστή και δεν εργαζόμουν. Κατέβηκα, λοιπόν, στην Καλαμάτα και έπαιρνα πρόγραμμα και το έκανα εκεί. Ευτυχώς, ένας φίλος όταν άρχισα να πηγαίνω στο Στάδιο, όταν άνοιξαν, με βοήθησε να κάνω σωστά τα πρώτα μου “προγράμματα”.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο Διασυλλογικό και τρέχω στον αγώνα και πήγε πολύ καλά. Μάλιστα οδήγησα και την κούρσα για κάποιο διάστημα. Κατάλαβα ότι ήταν πολύ καλό, άκουγα και τα σχόλια του Ζώρζου σε κάθε στροφή.
Ο πρώτος Ημιμαραθώνιος στο Παρίσι
Αυτός ήταν ένας αγώνας που είχα κερδίσει τη συμμετοχή από τους AR, όμως, αρχικά, κι ενώ πήγα στο Παρίσι τον Μάρτιο του 2020, ο αγώνας ακυρώθηκε μία μέρα πριν τον αγώνα λόγω COVID.
Τελικά μετατέθηκε για 5 Σεπτεμβρίου του 2021 και τελικά πήγα και πάλι στο Παρίσι μαζί με τους ίδιους φίλους. Εγώ είμαι πλέον σε πολύ καλή κατάσταση. Πάμε, λοιπόν, στο Παρίσι και ρωτάω αν μπορώ να μπω μπροστά γιατί πάω για καλό χρόνο. Τους έδειξα τα αποτελέσματα από τον αγώνα Summer Nostos Festival που είχα κερδίσει και, τόσο απλά, με έβαλαν στο πρώτο γκρουπ.
Ήταν τέλειος αγώνας. Είναι αυτό που τρέχεις και δεν ξέρεις κανέναν, δεν είχα κανένα άγχος, η διαδρομή ήταν πανέμορφη, είχε παντού μπάντες, είχε πολύ κόσμο στο δρόμο – οι Γάλλοι αγαπούν πολύ το τρέξιμο. Ενώ πήγαινα για 1:13 μου βγήκε 1:10:57 εκεί που δεν το περίμενα!
Ο φετινός Μαραθώνιος πώς ήταν για σένα;
Φέτος είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία. Ξεκινήσαμε με τον Μπάμπη (σ.σ Πιτσώλη) και κάναμε σχεδόν μαζί όλη την προετοιμασία, ενώ το καλοκαίρι είχαμε κατέβει μία μεγάλη παρέα με αρκετά παιδιά από το γκρουπ στην Καλαμάτα. Ήταν πραγματικά πολύ ωραία που βρισκόμασταν πολλά παιδιά και κάναμε τις προπονήσεις.
Ο αγώνας δεν εξελίχθηκε πολύ καλά για μένα, πιθανόν να με επηρέασε λίγο παραπάνω η ζέστη που έβγαλε. Περίμενα να τρέξω λίγο καλύτερα…
Μίλησε μας τώρα για το παρόν…
Πλέον έχω ρίξει το βάρος στο “Βενιαμίν”. Έχω δώσει πολύ κόπο και θα δώσω κι άλλο. Εγώ σαν άνθρωπος σε ό,τι μαγαζί έχω δουλέψει δίνω όλο μου το “είναι”, δένομαι με το χώρο και τους ανθρώπους. Τώρα είναι κάτι δικό μου οπότε πρέπει να δώσω το κάτι παραπάνω.
Δύο μήνες τώρα λόγω του μαγαζιού δεν έχω τρέξει και πολύ. Βλέπω τα παιδιά που πλέον έρχονται εδώ για καφέ μετά τα Long της Κυριακής και χαίρομαι πολύ, αλλά ζηλεύω και πάρα πολύ. Έρχονται με τις φόρμες, συζητάνε για χρόνους, όλα αυτά…
Τώρα σιγά σιγά διαμορφώνεται το πρόγραμμά μου, και ορίζω τα πράγματα, οπότε ξεκινάω τώρα μία προσπάθεια να τρέξω στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Θέλω να βάζω έναν στόχο για κινητοποιηθώ. Από εκεί και πέρα μεγάλος στόχος είναι ο Μαραθώνιος.
Πλέον το τρέξιμο είναι και θα είναι για πάντα στη ζωή μου!
Πώς πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει η ενασχόληση με το τρέξιμο τους ανθρώπους γύρω σου;
Πολλοί φίλοι μου θέλουν να ξεκινήσουν, μου λένε άντε να πάμε, οι περισσότεροι έχουν έρθει σε κάποια προπόνηση, όπως και η Αλεξάνδρα, η αδερφή μου. Δεν αρέσει σε όλους. Αλλά σε όσους αρέσει κολλάνε!
Εσένα σου έχει κάνει εντύπωση που έχεις κολλήσει;
Γενικά ποτέ δεν πολυήθελα να γυμνάζομαι, ενώ το γυμναστήριο το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Το τρέξιμο είναι άλλο πράγμα, όμως. Μου αρέσει πάρα πολύ και είμαι πολύ τυχερός που έχω παρέα και περνάμε ωραία όλοι μαζί. Το σημαντικό είναι να είσαι σε ένα γκρουπάκι και να σε παρασύρει.
του Βασίλη Παπαϊωάννου
