Το «Παρακολουθώντας το UTMB από τον Βώλακα» είναι από τη στήλη «Ιστορίες του δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
Παρακολουθώντας το UTMB από τον Βώλακα
Aν εσείς βλέπατε μέσα στο καλοκαίρι, μέρα μεσημέρι, σε ένα πανέμορφο νησί μια τετραμελή οικογένεια με μικρά παιδιά να κοιτάνε με προσήλωση την οθόνη ενός κινητού, το πρώτο που θα σκεφτόσασταν είναι ότι είναι περίεργο και εν συνεχεία ίσως και να τους κακοχαρακτηρίζατε. Εγώ, μάλιστα, είμαι από τους πρώτους που θα σκεφτόμουν ότι οι συγκεκριμένοι γονείς είναι κάπως ανεύθυνοι, αφού δίνουν το «κακό» παράδειγμα στα παιδιά τους και αντί να περπατάνε, ή ακόμα και να θαυμάζουν το ειδυλλιακό τοπίο, κάθονται και κοιτάνε μια οθόνη.
Αυτοί οι γονείς δεν ήταν κάποιοι άλλοι, αλλά εγώ με το σύζυγό μου. Αφήστε όμως να σας εξηγήσω… Ο λόγος που είχαμε κολλήσει τις μύτες μας στην οθόνη του κινητού μας είναι ότι παρακολουθούσαμε με αγωνία τα τελευταία χιλιόμετρα του UTMB, ενός αγώνα θεσμού στο διεθνές ορεινό τρέξιμο. Από την προηγούμενη ημέρα παρακολουθούσαμε ευλαβικά τον αθλητή σύμβολο, τον Kilian Jornet, να ανταγωνίζεται τον υπερπροπονημένο και περσινό τρίτο στο συγκεκριμένο αγώνα, Mathieu Blanchard.
Πέρα από την υπερπροσπάθεια των αθλητών και τα τελικά ρεκόρ, εγώ συγκεκριμένα ήμουν εντυπωσιασμένη και από την τηλεοπτική κάλυψη του αγώνα, η οποία επέτρεπε σε τέσσερις Έλληνες, στον απομακρυσμένο Βώλακα της Τήνου, να παρακολουθούν λεπτό προς λεπτό αυτήν τη συγκλονιστική μάχη στις μακρινές Άλπεις. Και δεν γινόταν να μην σκεφτώ πόσα πράγματα έχουν αλλάξει σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθες, ένα διεθνές συνέδριο στην Ισπανία, στο οποίο είχα αναφέρει ότι ήμουν δρομέας βουνού. Βέβαια δεν ήταν τόσο πρόσφατα, αλλά το 2004, και τότε με είχαν κοιτάξει όλοι με γνήσια απορία. Μάλιστα, ένας νεαρός Ισπανός συνδαιτυμόνας μου είχε προσπαθήσει με ειλικρίνεια να καταλάβει τι εννοώ. Και είχε καταλήξει ότι αυτό που του περιέγραφα δεν ακουγόταν σαν ένα κανονικό άθλημα, αλλά σαν κάτι που έχω εφεύρει προκειμένου να σπάσω τον πάγο και να αρχίσουμε να μιλάμε μεταξύ μας στο δείπνο.
Σήμερα, μόλις 18 χρόνια μετά, το άθλημα έχει τέτοια διεθνή αναγνώριση ώστε να δικαιολογεί μια στρατιά cameramen να παρακολουθούν τους top αθλητές με κάθε μέσο για 20, σχεδόν, ώρες σε όλες τις βουνοκορφές και να μας μεταδίδουν το πάθος και την αγωνία των τερματισμών.
Για την ιστορία ο «δικός μας» Kilian, που έχει ταξιδέψει ήδη από το 2011 στο βουνό των θεών και έχει συμβάλλει με το δικό του τρόπο στη διάδοση του αθλήματος και στην Ελλάδα, συνέτριψε το ρεκόρ αγώνα και βγήκε πρώτος. Το πλήθος τον αποθέωσε. Το ίδιο και όσοι βρέθηκαν στον τερματισμό, αλλά και όσοι ήμασταν τόσο μακριά, στις διακοπές μας στις 26 Αυγούστου σε ένα ήρεμο παραδοσιακό χωριό της Τήνου. Τα παιδιά μας, είδαν την κάλυψη σαν κάτι φυσιολογικό. Και ο τετράχρονος γιός μου και η εξάχρονη κόρη μου, χειροκρότησαν με όλη τους την καρδιά σαν να ήταν εκεί. Εγώ και ο άνδρας μου απλά γελούσαμε και αναρωτηθήκαμε πότε θα δούμε και εμείς τέτοιες εικόνες και τέτοια κάλυψη σε κάποιον ελληνικό αγώνα.
Μπορεί φέτος να το διασκεδάσαμε με αυτόν τον τρόπο, αλλά εγώ ένα πράγμα έχω να πω και ας ακουστώ γραφική. Η Ακρόπολη δεν χτίστηκε σε μία ημέρα. Έτσι, ενώ πριν από 18 χρόνια στην Ισπανία, νέοι και αθλούμενοι δεν είχαν ακούσει στη ζωή τους ότι υπάρχει το ορεινό τρέξιμο, τώρα μπορούν να είναι υπερήφανοι ότι ανήκουν στην ίδια χώρα με έναν από τους σημαντικότερους αθλητές βουνού που έχει υπάρξει. Σιγά-σιγά, βήμα-βήμα, θα υπάρξουν και στην Ελλάδα τόσο η αναγνώριση και ο σεβασμός, αλλά και οι απαραίτητες υποδομές που συνοδεύουν ένα τέτοιο άθλημα, όπως π.χ. η αεροδιακομιδή των αθλητών σε περίπτωση ατυχήματος.
Αυτοί που ακολουθούν, δηλαδή τα παιδιά μας, αυτά που είχαν την ευκαιρία ένα μεσημεράκι στις διακοπές τους να παρακολουθήσουν με τους γονείς τους μια μάχη τιτάνων, αυτά που τρέχουν σήμερα σε παιδικούς αγώνες στο Ζαγόρι και στον Όλυμπο, είναι αυτά που αύριο θα γεμίσουν τα βουνά ως θεατές ή ακόμα και θα τρέξουν και θα εμπνεύσουν τα ίδια με τις μελλοντικές επιδόσεις τους. Στο δικό μας άθλημα, ο χρόνος και η τεχνολογία είναι μόνο υπέρ μας. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται και όλοι μαζί οι δρομείς θα καταφέρουμε να γεμίσουμε και τα βουνά της Ελλάδας με κόσμο, χαρούμενες φωνές και χειροκροτήματα!
Δημοσίευση στο Runner 134, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
