Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα που αναφέρουν τη σχέση «τρίπτυχο», αυτή του «γονέα – προπονητή – αθλητή». Αυτή η σχέση είναι πολύ σημαντική για την ευρύτερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, καθώς και για την αθλητική πορεία του. Είναι γνωστό ότι η καλή συνεργασία φέρνει θετικά αποτελέσματα για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας, τους στόχους και την εξέλιξη της υπάρχουσας, αλλά και της μετέπειτα αθλητικής πορείας του.
Τα παιδιά από μικρή ηλικία παίρνουν ερεθίσματα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, γι αυτό εάν ένας γονέας, ή και οι δύο είναι δρομείς, το παιδί από μικρή ηλικία επηρεάζεται από αυτή την κατάσταση. Ωστόσο, είναι καλό να εξηγήσουν στο παιδί γιατί τρέχουν, τι ωφελεί, και ποιος είναι ο σκοπός τους.
Κατανοώντας τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων, το παιδί θα είναι σε θέση μεγαλώνοντας να επιλέξει πιο συνειδητά τις δρομικές του δραστηριότητες, καθώς θα έχει κατανοήσει, εν μέρει, το σκοπό που επιτελεί το τρέξιμο στην ίδια τη ζωή του, και όχι στη ζωή του γονιού του.
Το μυστικό, η διακριτικότητα
Σε πιο μεγάλη ηλικία (συνήθως από τα 12 και μετά) που το παιδί θα έχει την απαιτούμενη σωματική και νοητική ανάπτυξη για να αρχίσει πιο σοβαρά την αθλητική του δραστηριότητα, είτε είναι σε δρόμους ταχύτητας, είτε σε δρόμους ημιαντοχής, είτε σε δρόμους μεγάλων αποστάσεων, τότε ο ρόλος του γονέα θα πρέπει να είναι διακριτικός σε σχέση με το παιδί του, αλλά και με τον προπονητή.
Είναι λογικό ο γονιός –δρομέας να γνωρίζει κάποια πράγματα όσο αναφορά στο τρέξιμο και να έχει «άποψη». Η προσεκτική διαχείριση της άποψής του είναι πολύ σημαντική για το πώς θα την περάσει στο παιδί, καθώς εκείνο πλέον έχει θέσει τους δικούς του στόχους, κάνει την δική του προπόνηση και έχει τα δικά του αποτελέσματα. Επιπλέον, σε όλα αυτά δεν είναι μόνο του, αλλά συνεργάζεται με τον προπονητή του, έχοντας δημιουργήσει μία νέα σχέση αλληλεξάρτησης και επικοινωνίας. Η επικοινωνία του προπονητή με το παιδί θα πρέπει να είναι υγιής και παράλληλα σεβαστή και από τον ίδιο τον γονέα.
Η επιρροή του δρομέα γονέα στο δρομέα παιδί του θα πρέπει να είναι ενθαρρυντική. Το παιδί νιώθει πιο ωραία όταν συζητάει με τους γονείς του την εξέλιξη της προπόνησής του και τους προβληματισμούς του, καθώς αντιλαμβάνεται ότι έχουν κοινές εμπειρίες και οι γονείς του θα το επιβραβεύσουν ή θα του δώσουν κάποια συμβουλή χωρίς να επέμβουν στις σημαντικές συμβουλές του προπονητή του.
Η ισορροπία των σχέσεων είναι το παν!
Ο γονιός θα πρέπει να σέβεται και να συζητάει με τον προπονητή τα διάφορα θέματα που απασχολούν το παιδί για να λαμβάνονται οι σωστές αποφάσεις και τα σωστά πορίσματα.
Ο προπονητής είναι επιστήμονας και βλέπει με πιο αντικειμενική σκοπιά, και κυρίως, με την επιστημονική κατάρτισή του, την εξέλιξη της προπόνησης, καθώς χτίζει χωρίς συναισθηματισμούς και εμπειρική γνώση –μόνο- την αθλητική προοπτική του.
Εάν η ισορροπία των σχέσεων είναι, όσο γίνεται, άρτια και υγιής τότε το παιδί θα κάνει την προπόνηση διασκέδαση, αλλά και ψυχαγωγία, καθώς θα αντλεί γνώσεις και από το οικογενειακό περιβάλλον, ενώ θα θεωρεί τους γονείς του συναγωνιστές δασκάλους του και όχι αφ’ υψηλού καθοδηγητές του χωρίς πρακτική αντίληψη στο αθλητικό αντικείμενο που του διδάσκουν.
Της Ελένης Τσολακίδη, Κ.Φ.Α, Προπονήτριας στίβου
