Ο Λαυρέντης & εγώ

Από τη στήλη «Τρέχοντας» της Αγγελικής Κοσμοπούλου

Share

Τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα δεν τον γνω­ρίζω προσωπικά. Είμαστε γείτονες, κι ως εκ τούτου είναι φορές που συναντιό­μαστε στο δρόμο κι ανταλλάσσουμε βιαστικές ματιές. Είμαστε, επίσης, δηλωμένοι ποδοσφαι­ρόφιλοι και παρακολουθούμε κι οι δυο τα παχνί­δια της ομάδας μας στο τοπικό καφενείο – όπως έκανε ο κόσμος παλιά, στην προ δορυφορικής εποχή. Κάποια απογεύματα που κάνω προπό­νηση τον βλέπω να περπατά βαριεστημένα στον Περιφερειακό – ακολουθώντας συνταγή για­τρού, αν κρίνω απ’ το ανόρεχτο βάδισμά του. Όλα αυτά δεν είναι, βεβαίως, ικανά να στοιχειοθε­τήσουν σχέση – ούτε καν να τεκμηριώσουν μια γνωριμία. Ωστόσο, όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, χρωστώ στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα την αποκα­τάσταση της σχέσης μου με το τρέξιμο μετά το μεγαλύτερο πλήγμα της σχεδόν εικοσάχρονης πορείας της. Και θα εξηγηθώ ευθύς.

Ο σκληρός χειμώνας που πέρασε έφερε στη ζωή μου πολλές αναταράξεις κι άφησε πληγές που θα πάρει καιρό για να κλείσουν. Δίπλα στα επώ­δυνα και στα δύσκολα που απαιτούσαν χρόνο και συγκέντρωση για να αντιμετωπιστούν, το τρέξιμο «ανεπαισθήτως» βγήκε απ’ την καθημερινότητά μου. Όχι, δεν ήταν μια απόφαση που πήρα με το νου, ούτε αποτέλεσμα κόπωσης στο σώμα. Ήταν ένα ξεχείλισμα επιτακτικών υποχρεώσεων που μεταμόρφωναν το χάρτη της ζωής μου, με τόσες αλλαγές που γεννούσαν καθημερινά. Ο νέος μου χάρτης, προϊόν χαρτογράφησης υπό δύ­σκολες συνθήκες – σαν εκείνους που ξανασχε­διάζονται μετά από πολέμους, όταν αλλάζουν άρδην τα σύνορα – δεν είχε χώρο για μένα. Είχε μάχες που έπρεπε να δοθούν και να κερδηθούν – και οι μάχες δεν αφήνουν χρόνο για ειρηνικές απολαύσεις.
Κάπως έτσι ολίσθησα. Από αδυναμία, όχι από επιλογή. Κι αυτή τη φορά, δεν είχα διόλου ικμά­δα να το παλέψω. Τι κι αν έβλεπα τους φίλους να γράφουν για δρομικά κατορθώματα και να συζητούν για διαδρομές… Τι κι αν παρακολου­θούσα από μακριά τα καλεντάρια των αγώνων, τι κι αν χανόμουν νοητά σε εικόνες τερματισμών… Φέτος, η δική μου ζωή δε χωρούσε ανοιχτούς δρόμους.

Ήταν άνοιξη όταν βρέθηκα στη φύση ξανά, μετά από μήνες. Όπως πάντα, τα ρούχα του τρεξίματος με ακολουθούσαν, όπως και τα παπούτσια, και το χρονόμετρο. Μα οι μέρες περνούσαν και δεν επιχειρούσα να βγω.
Αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου το πρωί του Πάσχα, μέρα που παραδοσιακά έκανα με­γάλες διαδρομές στις γειτονιές των παιδικών μου χρόνων. Ντύθηκα ανόρεχτα και βγήκα στην ανθισμένη εξοχή χωρίς ίχνος ενθουσιασμού. Τα πρώτα βήματα άνευρα κι αμήχανα, δείγμα της μαλθακότητας του χειμώνα. Αν συνέχιζα έτσι, δεν θα ’φτανα μακριά. Στρίβοντας απ’ το χωμα­τόδρομο στην άσφαλτο, έβαλα τα ακουστικά και διάλεξα μουσικές. «Θα τρέξω όσο κρατάει ένα τραγούδι και βλέπουμε», σκέφτηκα, πατώντας μαλακά το start. Μια γνώριμη νευρική εισαγωγή κι ύστερα η φωνή του Λαυρέντη στο Λυκαβηττό. «Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε…». Ο «Μικρός Τιτανικός», ανάμνηση του έρωτα στην παρά­κρουσή του. Χρόνος διαδρομής σχεδόν τριάμι­συ λεπτά. «Σε θυμάμαι, τι να πω…», τραγούδι δεύτερο. Η Αμερική του ‘93 και μια γερή δόση νοσταλγίας για την αλλοτινή ανεμελιά μου. Χρό­νος διαδρομής λεπτά τεσσεράμισι, ως την πρώτη ανηφόρα. «Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα…». Φθινόπωρο στα μικρασια­τικά παράλια κι η σκέψη σ’ ένα φίλο που όλο χάνεται καβαλώντας τη μηχανή. Έπειτα μαλακή ακουστική κιθάρα και «της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία…». Καλοκαίρι του ’08 στη Νάξο κι η όψιμη εφηβεία μου. Το βλέμμα μου ξε­κολλάει απ’ το ρολόι, τα τραγούδια με γυρίζουν στα παλιά. «Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις, σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις…». Αύγουστος του ’85 στην Ικαρία, μα κι ένα χειμωνιάτικο βράδυ στα Εξάρχεια, χρόνια μετά… Έκλεισα ένα γεμάτο μι­σάωρο στο δρόμο κι αντέχω! Ώρα για επιστροφή, καβαλώντας τη μεγάλη ανηφόρα απέναντι στον πευκώνα. «… Και τι ζητάω; Τι ζητάω; μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω…». Επιτέλους, ο ρυθμός στα πόδια μου κι ο δρόμος ανοιχτός. Το σώμα λύνεται, η ανάσα βαραίνει. Ναι, αυτήν την αίσθη­ση τη θυμάμαι. Στην τελευταία στροφή πριν το σπίτι, το αγαπημένο μου τραγούδι διαπερνά τα ακουστικά. «Μια απόδραση ζητούσα και μια άτα­κτη φυγή, ώσπου φάνηκες εσύ…». Λαχανιάζω ξανά, ζω ξανά, σημαδεύω ξανά ανοιχτούς δρό­μους και καλοκαίρια. Είκοσι χρόνια σε μια ώρα, σ’ ένα απρόσμενο φλας μπακ. «Με μιαν ανάσα, ό, τι έγινα σ’ εσένα το χρωστάω…». Ναι, ακόμα κι αυτή τη χαρά, την πιο δική μου, στη χρωστώ… Κι ο γείτονας που παρακολουθεί τη ζωή μας τρα­γούδι- τραγούδι, σα να το ξέρει…

Δημοσίευση στο Runner νο 41, της Αγγελικής Κοσμοπούλου

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ημερολόγιο των δρόμων
Από τη στήλη «Τρέχοντας» της Αγγελικής Κοσμοπούλου
Camino de Santiago
Είναι τρελοί αυτοί οι περιπατητές!
Τα λόγια έμπνευσης του Frank Dick
Ο πρώην επικεφαλής του βρετανικού στίβου σε μία ιστορία που εμπνέει
Back to Top
runnermagazine.gr
CLOSE
Μετάβαση στο περιεχόμενο