Ένας απίστευτα πρωτότυπος αγώνας έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Στοκχόλμη. Το Tunnel Run ήταν ένας αγώνας που θα τον θυμούνται για πάντα οι περισσότεροι από 40.000 δρομείς (!) που έλαβαν μέρος αφού πραγματοποιήθηκε μέσα στο τούνελ της βόρειας περιοχής της πόλης.
Το συγκεκριμένο τούνελ κατασκευάστηκε πρόσφατα και είναι ανοιχτό από τη Δευτέρα 24/11 για την έλευση των οχημάτων με αποτέλεσμα οι διοργανωτές του αγώνα να το εγκαινιάσουν πριν παραδοθεί στην κυκλοφορία με έναν αγώνα 10 χλμ.
Έτσι, χιλιάδες δρομείς δεν έχασαν την ευκαιρία και το βράδυ του περασμένου Σαββάτου έζησαν μία σπέσιαλ δρομική εμπειρία τρέχοντας μέσα σε ένα τούνελ για το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης. Φωτορυθμικά, δυνατές μουσικές από dj, ξεχωριστοί σταθμοί τροφοδοσίας και lazer έδωσαν απίστευτες εικόνες στους συμμετέχοντες που φορούσαν τα εδικά γιλέκα και γάντια του αγώνα με ανακλαστικά.
Παρούσα ήταν και η φίλη του RUNNER, Μελίνα που μας έγραψε τη δική της εμπειρία:
“Η δυναμική του δρομικού κινήματος φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ο αριθμός των δρομέων αυξάνεται συνεχώς όπως και οι διοργανώσεις αγώνων. Πλέον γίνονται και πιο ευφάνταστοι, όπου οι δρομείς μεταξύ άλλων, ντύνονται με στολές, κυλιούνται στις λάσπες, τρέχουν νύχτα με φακούς κεφαλής, περνάνε συρματοπλέγματα και πέφτουν σε παγωμένα νερά.
Πρόσφατα είχα την χαρά να συμμετάσχω σε ένα πολύ ξεχωριστό αγώνα. Ήταν ένας αγώνας που έλαβε χώρα στη Στοκχόλμη και στο σύνολο του μέσα σε τούνελ. Η κατασκευή του τούνελ ολοκληρώθηκε πρόσφατα και θα δοθεί στην κυκλοφορία τον Ιανουάριο του 2015. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που διοργανώθηκε αφού μετά την παράδοση του δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό.
Μπήκα στο μετρό για να πάω στην εκκίνηση και οι δρομείς είχαν καταλάβει την πλατφόρμα. Ξεχώριζαν γιατί φορούσαν όλοι ένα χαρακτηριστικό κίτρινο φωσφωριζέ γιλέκο και αντίστοιχα γάντια που περιλαμβανόταν στο πακέτο εγγραφής. Στο βαγόνι είδα γονείς με τα παιδιά τους, ηλικιωμένους, ομάδες γυναικών και ανδρών διαφόρων ηλικιών. Μπροστά μου στεκόταν ένας πατέρας με την έφηβη κόρη του και που αποφάσισαν να περάσουν το μεσημέρι τους μαζί τρέχοντας σε αυτό τον αγώνα .Όταν έφτασα στην εκκίνηση συνειδητοποίησα ότι ο αριθμός των συμμετεχόντων ανερχόταν σε χιλιάδες… Συγκεκριμένα 42,000 άνθρωποι συμμετείχαν, όσος περίπου είναι ο πληθυσμός της Άρτας, σε μια πόλη 2 εκατομμυρίων κατοίκων (μαζί με τα προάστια). Για να διαχειριστούν τον τόσο μεγάλο αριθμό συμμετοχών και να μην υπάρξει συνωστισμός δόθηκαν 15 εκκινήσεις ανα 10 λεπτά.
Βρήκα το γκρουπ μου και μπήκα στην αρχή του τούνελ περιμένοντας την εκκίνηση. Εκεί πήραμε μια μικρή γεύση από τι θα ακολουθήσει. Είχαν στηθεί 3 μεγάλες πλατφόρμες όπου djs έπαιζαν μουσική, φωτορυθμικά έδιναν χρώμα στο γκρίζο θόλο, κορίτσια και αγόρια χόρευαν και έδιναν ρυθμό. Ξεκινήσαμε και μετά από περίπου 1 χιλιόμετρο, το τούνελ παραδόθηκε στο απόλυτο σκοτάδι ενώ χρωματιστά φώτα laser σχημάτιζαν μια θάλασσα, ψάρια, πλοία κτλ. Προχωρώντας βαθύτερα και σε κάθε 2 χιλιόμετρα περίπου, οι διοργανωτές και οι χορηγοί είχαν στήσει ένα μοναδικό σκηνικό: video walls, εξέδρες με djs,μια χορωδία ηλικιωμένων, ένα rave party, μια ομάδα νέων που έπαιζαν κρουστά, μια πανδαισία χρωμάτων και εναλλαγών σκηνικού. Στο πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού, παιδιά 10-12 ετών μοίραζαν νερά και ισοτονικά, περιτριγυρισμένα από έλατα, καλυμμένα με ψεύτικο χιόνι που έπεφτε από ψηλά. Στον επόμενο σταθμό μοίραζαν το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο ζεστό κρασί glögg και μπισκότα. Όλο το τούνελ είχε πάρει άρωμα κανέλας και γαρύφαλλου.
Θαύμαζα τους γύρω μου για την προσπάθεια που έκαναν, φωτογράφιζα, έκοβα ταχύτητα για να θαυμάσω τις διάφορες θεματικές ενότητες. Η προσπάθεια από την πλευρά της διοργάνωσης ήταν γιγαντιαία και εξαιρετική ιδιαίτερα για έναν αγώνα με τέτοια πολυπλοκότητα.
Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό έτρεχα χωρίς κανένα στόχο, χωρίς ρολόι, GPS, ή κυνηγώντας τον χρόνο ή την προπόνηση. Έτρεχα όπως όταν είχα ξεκινήσει πριν χρόνια από αγάπη για το τρέξιμο. Άκουγα το “Ain’t no mountain high enough …to keep me from you” της Diana Ross και σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει βουνό ή τουνελ που να με κρατάει μακρύα από το τρέξιμο. Παρότι κάποιες ημέρες είναι δυσκολότερες από άλλες, τελικά το πάθος για το τρέξιμο παραμένει άσβεστο. Με βοηθάει να ξεπερνάω τον εαυτό μου, να συγκεντρώνω τις σκέψεις μου, να έχω υπομονή και επιμονή, να αντιμετωπίζω τις ανασφάλειες μου και με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Οδεύοντας προς το τέρμα άκουγα το Alive των Empire of the Sun. Και σκεφτόμουν πόσο ταιριάζει αυτός ο στίχος στη σχέση μας «Loving every minute ‘cause you make me feel so alive»”
