Διαβάζοντας πριν λίγο καιρό την επιστολή του ΣΕΓΑΣ σχετικά με την αδειοδότηση των αγώνων δρόμου, ένιωσα διάφορα συναισθήματα. Ένιωσα απογοήτευση, απορία, αγωνία, παράπονο, θλίψη και θυμό. Για μία ακόμα φορά στη χώρα μας κάποιοι πήραν αποφάσεις, χωρίς να ρωτήσουν τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους και χωρίς να έχει προηγηθεί ένας ουσιαστικός διάλογος. Αυτά που ακολούθησαν δε, μετά την κοινοποίηση της επιστολής αυτής ήταν εντελώς εκτός αθλητικού πνεύματος, αγγίζοντας τα όρια της τρομοκρατίας και της καταστολής αντί της συνεννόησης και της προσπάθειας εύρεσης μιας λύσης. Να ξεκαθαρίσω ότι ανέκαθεν ήμουν και είμαι υπέρ των κανόνων και της τήρησής τους. Κανόνων όμως που εξυπηρετούν τους πολλούς και όχι τα συμφέροντα κάποιων.
Σέβομαι, λοιπόν τους νόμους, διατηρώ όμως το δικαίωμα να αγωνιστώ για να τους αλλάξω, αφού σύμφωνα με την πλειονότητα των ανθρώπων που έχω έρθει σε επαφή και τους αφορά συμφωνούν ότι μόνο σωστός και δίκαιος δεν είναι ο νέος αθλητικός νόμος. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα θέμα που αφορά κάθε δρομέα, άσχετα με το αν είναι έμπειρος ή νέος, μέλος ενός συλλόγου ή ανεξάρτητος όπως συνηθίζεται να λέμε. Και επειδή η ενημέρωση είναι απαραίτητη για τη διαμόρφωση της γνώμης του καθενός σας προσκαλώ να διαβάσετε στη συνέχεια το άρθρο μου στο Runner Magazine 112, που κυκλοφορεί καθώς και την επιστολή του ΣΕΓΑΣ, τις θέσεις της ΕΟΛΣΜΑΥ και το, εξαιρετικό όπως πάντα, σχετικό άρθρο του Γιάννη Παπαδόπουλου στην Καθημερινή.
Runner Magazine 112 – Εκδοτικό
Ας αφήσουμε το τρέξιμο ήσυχο!
“Είναι κοινή διαπίστωση ότι το τρέξιμο είναι πλέον ιδιαίτερα διαδεδομένο στη χώρα μας. Η «αγωνιστική» δραστηριότητα χτυπάει κόκκινο, ιδιαίτερα τους μήνες της άνοιξης και του φθινοπώρου, με δεκάδες αγώνες να γεμίζουν το καλεντάρι κάθε Σαββατοκύριακο.
Χιλιάδες δρομείς, επιλέγουν να λάβουν μέρος σε κάποιον από αυτούς για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα της προπόνησής τους, να επισκεφτούν έναν νέο τόπο και να τον γνωρίσουν τρέχοντας, να τιμήσουν ένα ιστορικό γεγονός ή πρόσωπο, ή απλά να περάσουν καλά με την παρέα τους ένα Σαββατοκύριακο εντός ή εκτός πόλης.
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές από τις σελίδες του Runner στα πολλαπλά οφέλη που έχει η κάθε τοπική κοινωνία από τη διοργάνωση ενός αγώνα δρόμου. Με διοργανωτή κάποιον από τους δεκάδες συλλόγους δρομέων της χώρας, οι οποίοι πριν 40 και πλέον χρόνια έβαλαν τα θεμέλια σε αυτό που σήμερα ονομάζεται δρομικό κίνημα, τον ΣΕΓΑΣ, που από το 1998 ξεκίνησε την προσπάθεια αναβάθμισης του Κλασικού Μαραθώνιου για να φτάσει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο όπως τον ξέρουμε σήμερα μαζί και με μία σειρά άλλων αγώνων, κάποιον φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ένα φιλανθρωπικό σωματείο ή κάποια ιδιωτική εταιρεία, περισσότεροι από 500 αγώνες διεξάγονται κάθε χρόνο με ανοδική τάση.
Η αλήθεια είναι ότι ειδικό πλαίσιο σχετικά με τη διοργάνωση αγώνων δρόμου δεν υπήρχε γιατί κατά τη γνώμη μου κανείς δεν είχε φανταστεί την εξέλιξη που θα έπαιρνε η συγκεκριμένη αυτή δραστηριότητα.
Ο αθλητισμός είναι ένα κοινωνικό αγαθό και η δυνατότητα να αθληθεί κανείς είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα, όπως τέτοιο είναι και το να θέλει κάποιος να διοργανώσει έναν αγώνα δρόμου, αρκεί να έχει την αποδοχή της τοπικής κοινωνίας, να εξασφαλίζει τη σωστή διεξαγωγή του με βασικό άξονα την ασφάλεια των δρομέων και να συγκεντρώνει και έναν ικανό αριθμό συμμετεχόντων, ο οποίος θα εξασφαλίσει και τη βιωσιμότητά του.
Πρόσφατα στο πλαίσιο του νέου αθλητικού νόμου ψηφίστηκαν κάποιες διατάξεις που θέτουν κάποιους περιορισμούς στην άσκηση αυτή της δραστηριότητας που δεν σας κρύβω ότι μου δημιούργησαν έντονο προβληματισμό. Χωρίς να έχω νομικές γνώσεις, από την ανακοίνωση του ΣΕΓΑΣ σχετικά με την διαδικασία αδειοδότησης των αγώνων υπάρχει μία προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων παρουσιάζοντας μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως ανεξέλεγκτη χωρίς κανόνες και προδιαγραφές, γεγονός που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Και αν είστε από εκείνους που έχετε λάβει μέρος σε αγώνες σε διάφορα μέρη της χώρας μας μπορείτε να βεβαιώσετε το παραπάνω.
Μάλιστα κάποιοι από τους διοργανωτές, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν στη διάθεσή τους πολλά μέσα, οικονομικά ή οργανωτικά, έχουν ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο εφάμιλλο ή και ανώτερο αγώνων του εξωτερικού και τουλάχιστον ισάξιο αυτών που διοργανώνει ο ΣΕΓΑΣ.
Με λίγα λόγια, αυτό που διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση είναι ότι υπάρχει μία διάθεση ελέγχου και χειραγώγησης όλης αυτής της δραστηριότητας εν ονόματι της «προστασίας» των δρομέων, χαρακτηρίζοντας παράνομες διοργανώσεις που διεξάγονται για δεκαετίες έχοντας προσφέρει σημαντικό έργο, λες και κάθε κοινωνία δεν γνωρίζει τις αντοχές της ή κάθε δρομέας δεν είναι σε θέση να επιλέξει σε ποιον αγώνα θα πρέπει να πάει.
Γιατί σίγουρα δεν τηρούν όλοι οι αγώνες τις σωστές προδιαγραφές, όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τέτοιου είδους γενικεύσεις λειτουργώντας ως «μετρητής» των ορίων ανοχής του κοινού.
Γι’ άλλη μια φορά, και είμαι σίγουρος ότι έχει συμβεί και σε άλλους τομείς, αντί να προηγηθεί ένας γόνιμος και ουσιαστικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και όλους τους ενδιαφερόμενους έτσι ώστε να συναποφασισθούν οι κανόνες και να ορισθεί το πλαίσιο για τη διοργάνωση των αγώνων δρόμου κάθε είδους, πάρθηκαν αποφάσεις μονομερώς δίνοντας a priori μία καθολική εξουσία στον ΣΕΓΑΣ την οποία δεν δικαιούται (παρά μόνο για διοργανώσεις που διεκδικούν την κατοχύρωση ρεκόρ και εθνικών ή παγκοσμίων επιδόσεων), δεν μπορεί να ελέγξει και δεν μπορεί να υποστηρίξει.
Είναι λυπηρό σε μία κοινωνία που θέλει να λέγεται ή προσδοκά να γίνει προοδευτική, να παίρνονται τόσο σημαντικές αποφάσεις με κριτήρια άλλων εποχών και με διάθεση χειραγώγησης και απόκτησης εξουσίας, ακυρώνοντας την προσπάθεια εκατοντάδων ανθρώπων και ομάδων που έχουν προσπαθήσει σκληρά για να προσφέρουν τη δυνατότητα στους χιλιάδες δρομείς που έχει, πλέον, η χώρα μας να απολαμβάνουν το τρέξιμο σε μία οργανωμένη μορφή.
Φτάνοντας στο τέλος αυτή της τοποθέτησης, που ίσως σας έχει ξενίσει καθώς συνήθως από τη στήλη αυτή προτιμώ να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου για το τρέξιμο από άλλη σκοπιά, θέλω να πιστεύω ότι οι νομοθέτες από την πλευρά του κράτους, αλλά και η διοίκηση του ΣΕΓΑΣ, θα δει με μεγαλύτερη προσοχή το θέμα αυτό και θα προβεί σε προτάσεις τροποποίησης κάποιων διατάξεων του νόμου, που θα έχουν ως στόχο τη βελτίωση του επιπέδου διεξαγωγής και ασφάλειας των αγώνων που γίνονται στην χώρα μας και όχι του περιορισμού και του ελέγχου τους, όπως επιχειρήθηκε με άκομψο και κατασταλτικό τρόπο από το πρώτο διάστημα εφαρμογής του.
Ως άνθρωπος του αθλητισμού, που έχω υπηρετήσει το τρέξιμο για περισσότερα από 30 χρόνια είτε ως αθλητής είτε ως επαγγελματίας, θεωρώ ανήθικο να γίνεται μία προσπάθεια καπηλείας της συγκεκριμένης δραστηριότητας με τέτοιο τρόπο.
Γιατί αυτό που θα πρέπει να κυριαρχεί στο χώρο του αθλητισμού είναι η αγάπη μας γι’ αυτόν, με σεβασμό στους κανόνες και με κοινή προσπάθεια για να διαδοθούν τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία μας.
Σας εύχομαι να χαίρεστε το τρέξιμο και να απολαμβάνετε κάθε χιλιόμετρο.
Φιλικά,
Νίκος Πολιάς
Δείτε εδώ την επιστολή του ΣΕΓΑΣ
