Mερικές πολυάσχολες και δύσκολες περιόδους της ζωής μου, ξεχνιέμαι και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι το τρέξιμο είναι απλά η γυμναστική μου. Πιστεύω ότι με αυτήν τη σκέψη προσπαθώ να με ξεγελάσω και να με πείσω ότι δεν πειράζει και πολύ που δεν τρέχω αφού στο κάτω-κάτω, το μόνο κακό αποτέλεσμα της έλλειψης του τρεξίματος είναι να με ενοχλεί η μέση μου και τα γόνατα μου από την καθιστική ζωή. Πάντα, όμως, συμβαίνει κάτι, που μου θυμίζει ότι απατώμαι οικτρά. Όπως για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα που η ζωή μου έμοιαζε να τρέχει χωρίς να την προλαβαίνω. Μέσα σε μόλις δέκα ημέρες το καρουζέλ των συναισθημάτων που βίωνα είχε χτυπήσει κόκκινο. Μεγάλες και δυσμενείς αλλαγές στην δουλειά μου που αφορούσαν και εμένα, τα 69α γενέθλια της μητέρας μου που γιορτάσαμε με ένα μεγάλο πάρτι με συγγενείς και φίλους καρδιάς, η ευθανασία στον σκυλάκο μας που λόγω ηλικίας δεν μπορούσαμε πλέον να τον βοηθήσουμε, ο πρώτος τρύγος στα αμπέλια μας για το γιο μας και τα δίδυμα ανήψια μου, ένα πολύ δυνατό τρακάρισμα από το πλάι από έναν αφηρημένο οδηγό που έστειλε εμένα για ατελείωτες εξετάσεις στο νοσοκομείο και το αυτοκίνητό μου με την οδική στο συνεργείο και τα πρώτα και τα τρίτα γενέθλια του γιου μας και της κόρης μας αντίστοιχα. Σε όλα αυτά ήμουν απλά παρούσα. Έτρεχα να προλάβω να ετοιμάσω και να ετοιμαστώ, να αντιμετωπίσω συνέπειες και να κρατήσω τους πάντες χαρούμενους. Και δεν ήξερα πως να αισθανθώ αφού μέσα σε διάστημα λίγων ωρών βίωνα από την απόλυτη ευτυχία μια ξαφνική δυστυχία. Ήμουν απλά μουδιασμένη και βιαστική. Για τρέξιμο, ούτε λόγος. Δεν υπήρχε χρόνος και τελικά δεν υπήρχε και διάθεση.
Έως ότου έφθασε αυτή η Κυριακή μεσημέρι που όλοι οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν, ο καιρός δρόσισε, τα παιδιά τα πήρε ο ύπνος συγχρόνως και ο Σπύρος έμεινε σπίτι να δει σημαντικό αγώνα στην τηλεόραση. Ήταν σαν όλο το σύμπαν να συνωμότησε για να φύγω εγώ και να πάω για τρέξιμο. Οπότε και ανταποκρίθηκα άμεσα. Φόρεσα τα αθλητικά μου, πήρα το νερό μου και βγήκα από την καγκελόπορτα κοιτώντας τον όμορφο ουρανό και τα αφράτα σύννεφα που έτρεχαν με τον δροσερό αέρα. Εικόνες που δεν είχα προλάβει να θαυμάσω με την ηρεμία μου για ημέρες.
Άρχισα να τρέχω μηχανικά και κουρασμένα, ενώ οι σκουριασμένες μου κλειδώσεις παραπονιόντουσαν. Θα προσπαθήσω να τρέξω μέχρι την γωνία, σκέφτηκα και για λίγο το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν, κάνε κουράγιο, φθάνεις. Όταν έφθασα στη γωνία αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι την άλλη γωνία και σιγά-σιγά οι κλειδώσεις άρχισαν να δουλεύουν. Και τότε πήρε μπρος και το μυαλό και άρχισε να αναλύει τα γεγονότα των τελευταίων ημέρων. Και για πρώτη φορά έκλαψα για τον Ρίμπο που τον γνώρισα στον Υμηττό σε μία από τις πρώτες βόλτες με τον μέλλοντα σύζυγό μου. Και χαμογέλασα που έχω ακόμα τους γονείς μου κοντά μου και είδαμε τα γενέθλια των παιδιών μας. Και θύμωσα με τον απίθανο τύπο που αποφάσισε να κάνει όπισθεν στην κεντρική λεωφόρο και να πέσει πάνω στο αυτοκίνητό μου.
Και έτσι απλά, μέσα σε μία ώρα ένιωσα όλα όσα ήθελα να νιώσω τις τελευταίες δέκα ημέρες και δεν είχα προλάβει. Και όλα μπήκαν σε μία σειρά και ξαναείδα πόσο όμορφη είναι η ζωή μου ασχέτως από τις ξαφνικές αναποδιές. Αλλά πάνω από όλα θυμήθηκα ότι όχι, το τρέξιμο δεν είναι απλά μια γυμναστική. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι πρωταρχικά και σημαντικότερο από όλα, η σωτηρία της ψυχής.
Δημοσίευση στο Runner 115, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
