Μπροστά μου απλωνόταν το χάος. Χαρτόκουτα γεμάτα με πράγματα, μικροαντικείμενα τυλιγμένα με χαρτί, βιβλία στοιβαγμένα στο πάτωμα, σακούλες ξέχειλες. Ανάμεσά τους ρούχα για χάρισμα, πεταμένες αποδείξεις και παλιές φωτογραφίες που ξέφυγαν απ’ τους φακέλους τους. Μετακόμιση σημαίνει να βάζεις τη ζωή σου σε κουτιά. Να τη χωρίζεις και να την ταξινομείς ειδολογικά, χωρίς να έχεις το χρόνο να την ερμηνεύσεις – ούτε να θυμηθείς, πέρα απ΄τους συνειρμούς. Μόνο να κλείνεις βιαστικά τα κουτιά για να στριμώξεις μέσα τους πρόσκαιρα τη ζωή.
Στο άκουσμα της λέξης, οι φίλοι φέρνουν αυτόματα στο νου την κούραση της προσπάθειας και την καταπόνηση στο σώμα, τα πάνω-κάτω και το σκύψιμο. Για μένα, η μετακόμιση δεν είναι θέμα διαχείρισης πρακτικής. Αυτήν την καταφέρνω, τόσες που έκανα στα χρόνια. Είναι, κυρίως, διαχείριση της μνήμης. Η επιλογή του τι κρατώ και τι πετώ, που μου ζητά να γυρίσω στην ουσία των πραγμάτων, στο βάρος που έχει το καθένα τους. Είναι η ανάμνηση που ξυπνούν τα μικρά και τα μεγάλα, ανάμνηση που φωτίζει στιγμές. Μια παλιά φωτογραφία, ένα πρόγραμμα από σινεμά που μου θυμίζει ένα βράδυ παλιά, ένα εισιτήριο των Dire Straits που ένας Θεός ξέρει πώς βρέθηκε στα συρτάρια μου, το νούμερο από έναν αγώνα, ένα ραβασάκι του Κωστή απ’ την Αμερική, μια ζωγραφιά του Οδυσσέα. Μετακομίζω σημαίνει θυμάμαι.
Σημαίνει τιθασεύω το πριν και ανοίγω χώρο στο μετά. Σημαίνει κρατάω ό,τι είναι χρήσιμο κι ακόμα μου «μιλάει», πετάω ό,τι έκανε τον κύκλο του. Σημαίνει προχωράω.
Απ’ την κορυφή της σκάλας κοιτάζω το χάος. Κατεβαίνω αργά, κάνοντας δρόμο ανάμεσα στα κουτιά. Ρίχνω γρήγορες ματιές πριν κλείσω με ταινία ό,τι διαλέγω να πάρω μαζί. Γυρίζω το βλέμμα σε ό,τι αποφάσισα να αποχωριστώ, αποχαιρετώντας το. Κλείνω στα γρήγορα τα κουτιά με τα ρούχα μου, απλωμένα στη σειρά. Χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, αγαπημένα των διακοπών και σοβαρά της δουλειάς, όσα μου χωρούν ακόμα και όσα το σώμα ή η ηλικία μου δεν επιτρέπουν πια να φορέσω, μα θέλω να τα κρατήσω ως συνοδοιπόρους.
Συνεχίζω με τα βιβλία. Εκατοντάδες βιβλία, χιλιάδες σελίδες, ακόμα περισσότερες ώρες παρέας. Εδώ δεν πετάω, μα χαρίζω πια για να χωρέσουμε – κι αυτό, παραδόξως, με ησυχάζει. Συνεχίζω με χαρτιά και έγγραφα, με φωτογραφίες – την πιο προφανή όψη των αναμνήσεων. Η ζωή μου σε εικόνες καλεί σε στιγμιαία αξιολόγηση. Καλοκαίρια και διακοπές, γιορτές του σπιτιού, βόλτες στα βουνά, ανασκαφές, ταξίδια κι εκδρομές, τα πρόσωπα της ζωής μου. Όλα εκεί, σε παράταξη, το άθροισμα των στιγμών. Κοιτάζω, θυμάμαι, συγκινούμαι, σκέφτομαι – ένας αυτόματος κύκλος που επαναλαμβάνεται με κάθε εικόνα που ανασύρει κάτι απ’ το πριν.
Στις τελευταίες κούτες, «σύνεργα» του τρεξίματος. Παπούτσια δεν έχει εδώ, παρά μόνο το ένα σημερινό μου ζευγάρι, μα από ρούχα ξεχειλίζω. Πάνω-πάνω εκείνα που φορώ ακόμα στην προπόνηση. Τα απλά μακριά κολάν που αγαπώ τελευταία και τα αμάνικα φανελάκια μου. Λίγα τα απαραίτητα, αν το σκεφτώ. Πιο κάτω, όσα μαζεύτηκαν στα χρόνια. Ρούχα που δεν φόρεσα ποτέ κι άλλα που τρίφτηκαν από τα χρόνια και τη χρήση. Το κοντό κολάν που φόρεσα στον πρώτο μου αγώνα, τόσο παλιό όσο μαρτυρά η μόδα του. Το τριμμένο γκρι φανελάκι απ’ τον πρώτο μου μαραθώνιο. Το κόκκινο σορτσάκι του Λυκαβηττού. Χρονόμετρα σε όλη τη γκάμα της τελευταίας εικοσαετίας, από το πρώτο ταπεινό μου CASIO ως τα πιο πρόσφατα, εξελιγμένα GPS. Στον πάτο, διπλώματα και μετάλλια από άπειρους αγώνες. Η δρομική μου ιστορία σε ένα κουτί, συντομογραφία για ανοιχτούς δρόμους, για μοναδικές διαδρομές, για προσπάθεια και κούραση, για χαρά και πληρότητα. Συντομογραφία για πρωινά και απογεύματα που με έφεραν πιο κοντά σε εμένα, για καλοκαίρια και χειμώνες που μετρήθηκαν με χιλιόμετρα. Συντομογραφία για την ιδιότυπη μονάδα μέτρησης του δικού μου χρόνου. Παίρνω τον μαύρο μαρκαδόρο για να γράψω «Ρούχα τρεξίματος». Το χέρι μου γλιστράει σε κάτι που ταλαντεύεται ανάμεσα στο «η ζωή μου» και το «εγώ»…
Δημοσίευση στο Runner νο. 53, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
