Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες την Κυριακή το βράδυ, αφού όλη η οικογένεια έχει κάνει μπάνιο και είμαστε έτοιμοι για ύπνο, είναι να γράφω με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού, το ημερολόγιό μου. Την εποχή της τεχνολογίας και της ηλεκτρονικής καταχώρισης των πάντων, παρόλο που η υποφαινόμενη αμέσως υιοθέτησα τα ηλεκτρονικά βιβλία και τις ηλεκτρονικές ατζέντες, συνεχίζω να χρησιμοποιώ με ευλάβεια το παραδοσιακό χάρτινο ημερολόγιο.
Σε αυτό δεν γράφω τα επαγγελματικά ραντεβού και τα ραντεβού με γιατρούς. Αυτά τα αναλαμβάνει η ηλεκτρονική ατζέντα του τηλεφώνου μου, η οποία είναι συγχρονισμένη στο cloud ώστε να με ενημερώνει ανά πάσα στιγμή που θα έπρεπε να ήμουν ή που πρέπει να πάω σε λίγο. Στο έντυπο ημερολόγιο ωστόσο, σημειώνω σχολαστικά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω, τις προπονήσεις μου και τους αγώνες στόχους. Και κάθε Κυριακή κάνω την ανασκόπηση της εβδομάδας, ώστε να διορθώσω τους στόχους της επόμενης.
Σε αυτό το ημερολόγιο γράφω τα χιλιόμετρα που βγήκαν, αλλά και τον τρόπο που τα έβγαλα. Εύκολα. Δύσκολα. Ακατόρθωτα. Γράφω τις περιφερειακές προπονήσεις, όπως την κολύμβηση και τη γιόγκα. Γράφω τα κιλά μου, το ποσοστό λίπους και το δείκτη μάζας σώματος. Και γράφω και το μέσο όρο των καρδιακών παλμών. Και φυσικά σβήνω. Όχι με blanco, ούτε με μουτζούρες που εξαφανίζουν το τι υπήρχε γραμμένο από κάτω. Διαγράφω με μια απλή γραμμή στόχους που δεν βγήκαν. Προπονήσεις που δεν έγιναν. Χιλιόμετρα που δεν «τρέχτηκαν». Αγώνες που δεν κατάφερα να πάω.
Κάποια στιγμή είχα διαβάσει, ότι οι υπολογιστές έχουν δυσκολέψει τους ιστορικούς και τους μελετητές των συγγραφέων και ποιητών, καθώς πλέον δεν υπάρχουν τα διορθωμένα χειρόγραφα. Έτσι, έχουν χάσει το πολύτιμο εργαλείο με το οποίο αυτοί μπορούσαν να καταλάβουν τον τρόπο που κατέληξαν οι συγγραφείς στην τελική ιστορία, οι ποιητές στον τελικό στίχο. Το έχει καταπιεί η πρόοδος και το delete του υπολογιστή. Και οι μελετητές πλέον δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν τον τρόπο σκέψης των καλλιτεχνών, να συνδέσουν τα έργα με στοιχεία της ζωής τους και γεγονότα που τους επιρρέασαν. Το ταπεινό ημερολόγιό μου με βοήθησε να καταλαβώ πόσο σημαντική μπορεί να είναι αυτή η απώλεια. Καθώς ο βασικός λόγος που ανατρέχω σε αυτό είναι για να διαβάσω τόσο αυτά που έχω καταφέρει, όσο και αυτά που έχω σβήσει, αλλά και το λόγο που το έχω κάνει.
Έτσι έχω να θυμάμαι για πάντα, όχι μόνο το πρώτο μου ultra, αλλά και την ασθένεια εξαιτίας της οποίας καθυστέρησε να έρθει δύο χρόνια. Όχι μόνο το μαραθώνιο με τον καλύτερό μου χρόνο, αλλά και το μαραθώνιο με τον πιο αργό και τις χαμένες προπονήσεις που οδηγήσαν σε αυτόν. Τους συνεχόμενους αγώνες σε όλη την Ελλάδα, αλλά και την περίοδο χωρίς αγώνες και με ταξίδια μόνο με μικρές κοντινές προπονήσεις. Τους αγώνες μόνη, με παρέα, με την αγάπη μου ή σπρώχνοντας παιδικό καροτσάκι. Τις προπονήσεις στα «ελαφρύτερά» μου και στα πιο «βαριά» μου. Τις προπονήσεις με ζέστη, κρύο, χιόνι, βροχή ή υγρασία. Και όλες αυτές οι σημειώσεις, συνοδεύονται από ένα απλοϊκό, σχεδόν παιδικό σχέδιο: χαρούμενο προσωπάκι στα καλά, στενοχωρημένο προσωπάκι στα κακά, πολλά χαρούμενα προσωπάκια όταν τελικά ολοκληρώνονται τα προηγουμένως σβησμένα.
Ένα γεμάτο ημερολόγιο, όχι με καθαρά γράμματα και προτάσεις με νόημα, αλλά με διαγραμμίσεις, αριθμούς και προσωπάκια. Και ελπίδα μου είναι, όλες τις υπόλοιπες Κυριακές της ζωής μου, να θέλω και να μπορώ να σβήνω και να γράφω στο ημερολόγιό μου. Γιατί, τελικά, όσο πιο γεμάτο και μουτζουρωμένο είναι αυτό το ημερολόγιο, τόσο πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη είναι αυτή η όμορφη ζωή.
Δημοσίευση στο Runner 98, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
