Όταν είπα να ξεκινήσω να τρέχω, ο στόχος μου ήταν να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση και να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα. Οι μετέπειτα αγώνες, οι εκδρομές σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο και οι φίλοι ζωής, ήταν ένα απρόσμενα θετικό στοιχείο το οποίο φυσικά καλωσόρισα. Αυτό, όμως, που πραγματικά δεν είχα υπολογίσει και ακόμα και σήμερα, τόσα χρονιά μετά, συνεχίζει να με εκπλήσσει, είναι ότι μόλις ξεκινάς το τρέξιμο αυτόματα κατατάσσεσαι και σε μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων.
Τα πάντα τώρα, τα κάνεις λίγο διαφορετικά απ’ όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αλλά τα κάνεις εντελώς ίδια με όλους τους υπόλοιπους δρομείς. Γίνεσαι κάποιος άλλος, που αρέσεις σε εσένα, είσαι όμως ξαφνικά ακατανόητος για τους υπόλοιπους. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι πολύ γρήγορα αναγνωρίζεις μέσα στο πλήθος τους ομοίους σου, τους γνέφεις και σου γνέφουν κι αυτοί. Δεν είναι βέβαια και κάτι δύσκολο αυτή η αλληλοαναγνώριση θα μου πείτε. Οι δρομείς, αμέσως μόλις ξεκινήσουμε να τρέχουμε, αρχίζουμε να αλλάζουμε και τον τρόπο ντυσίματός μας.
Τα αθλητικά παπούτσια απενοχοποιούνται και γίνονται μέρος της καθημερινότητάς μας, είτε είμαστε άνδρες, είτε γυναίκες, είτε είμαστε πιο νέοι, είτε έχουμε πατήσει τα -άντα. Προσοχή όμως, όχι όλα τα αθλητικά. Ένας δρομέας πάντα ξεχωρίζει το «γνήσιο» δρομικό παπούτσι από το «μούφα» αθλητικό. Και πολλές σχέσεις ζωής έχουν ξεκινήσει από ένα απλό: «Είναι αυτά τα καινούρια τάδε; Κι εγώ σκεφτόμουνα να τα αγοράσω. Πώς σου έχουν βγει;». Ερώτηση στην οποία ένα γνήσιος δρομέας έχει τόσα πράγματα να πει, που μπορεί να εξαντλήσει όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας.
Άλλο χαρακτηριστικό που προδίδει εμάς τους δρομείς ώστε να αλληλογνωριζόμαστε, είναι ότι μόλις αρχίσουμε να τρέχουμε, δεν ξαναγοράζουμε ποτέ απλές μακό μπλούζες. Φοράμε με υπερηφάνεια μόνο τις μπλούζες από τους αγώνες που έχουμε συμμετάσχει, θεωρώντας όλες τις υπόλοιπες υποδεέστερες και απλοϊκές. Ακόμα και αν η αγαπημένη μας μπλούζα διαφημίζει με τεράστια γράμματα τον υδραυλικό ή το βουλκανιζατέρ της Κάτω Ραχούλας. Άλλωστε, τους αγαπάμε αυτούς τους χορηγούς της Κάτω Ραχούλας, χωρίς την υποστήριξη των οποίων ίσως δεν γινόταν ο αγαπημένος μας αγώνας.
Η ενδυμασία είναι, όμως, ίσως η πιο επιφανειακή αλλαγή που έχει επιφέρει το τρέξιμο στη συμπεριφορά μας. Μια πιο βαθιά αλλαγή είναι ο τρόπος που υπολογίζουμε τα πάντα. Τα πάντα είναι σχετικά και στην δική μας περίπτωση, έχουν να κάνουν μόνο με το τρέξιμο. Αν κολλήσουμε στην κίνηση η αντίδρασή μας θα είναι να δηλώσουμε ότι τρέχοντας θα είχαμε φτάσει εδώ και 20 λεπτά. Αν κλείσει κάποιος ξενοδοχείο το καλοκαίρι μακριά από τη θάλασσα, για παράδειγμα, θα δηλώσουμε εκνευριστικά ότι η απόσταση είναι μια χαρά για προθέρμανση. Και αν κάποιος μας προσφέρει ένα γλυκό, ή οποιοδήποτε άλλο φαγητό, θα υπολογίσουμε αμέσως πόσα χιλιόμετρα πρέπει να τρέξουμε για να τα κάψουμε. Εκνευριστικοί; Για όλους τους μη δρομείς, αρκετά. Υπάρχει κάποια λύση; Πραγματικά όχι.
Η αλλαγή είναι ολοκληρωτική και είμαι σίγουρη ότι είναι τόσο βαθιά που ίσως αλλάζει και το DNA μας ή κάτι εξίσου σημαντικό. Οπότε αν είστε δρομέας, μην προσπαθείτε να το καταπολεμήσετε. Αν τώρα αγαπάτε κάποιον δρομέα, μία είναι η λύση για να σωθείτε. Αρχίστε κι εσείς το τρέξιμο. Και έτσι θα γίνετε κι εσείς το ίδιο υπέροχοι με εμάς. Ή το ίδιο περίεργοι με εμάς. Όλα άλλωστε, είναι θέμα προοπτικής. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι θα το διασκεδάσετε ενώ συγχρόνως θα βελτιώσετε και την υγεία σας.
Δημοσίευση στο Runner no. 89, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
