Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κάποιο όργανο γυμναστικής το οποίο χρησιμοποιούσα στο σπίτι όταν ο καιρός ή η ώρα δεν μου επέτρεπαν να γυμναστώ έξω. Μικρή είχα ένα σχοινάκι. Όταν τελείωσα το σχολείο και άρχισα τις σπουδές μου αγόρασα πρώτα μερικά βαράκια και μετά ένα μικρό step. Και όταν πια μεγάλωσα ακόμα περισσότερο και άρχισα να δουλεύω, επένδυσα και σε ένα στατικό ποδήλατο.
Όλα αυτά τα όργανα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ποτέ δεν έγιναν κρεμάστρες. Αντίθετα, από την υπερβολική χρήση, άρχισαν να χαλάνε και εγώ που τα αγαπούσα έμαθα να τα λύνω, να τα λαδώνω, να σφίγγω τις βίδες τους, να αλλάζω τα εξαρτήματά τους. Πάνω στο μικρό, φορητό, step μου, αποστήθισα τα πιο πολύπλοκα μαθήματα του πανεπιστημίου, αφού η ταυτόχρονη κίνηση με βοηθούσε να αντέξω τις ώρες διαβάσματος, ενώ πάνω στο ποδήλατο παρακολούθησα όλες τις αγαπημένες μου βραδινές σειρές.
Τα μηχανήματά μου, έγιναν μια όμορφη ρουτίνα της ζωής μου και ως τέτοια, καταλάμβαναν και τον αντίστοιχο χώρο στο σαλόνι, ακριβώς μπροστά από την τηλεόραση, δίπλα στον καναπέ. Μάλιστα ο καναπές πάσχιζε να χωρέσει στην γωνία που τελικά του είχα παραχωρήσει, αφού για να είμαι άνετη πάνω στο στατικό ποδήλατο είχα φέρει και ένα ψηλό τραπεζάκι στο οποίο βόλευα τα νερά μου, μια πετσέτα, το σταθερό αλλά και το κινητό τηλέφωνο για να μιλάω με φίλους και συγγενείς χωρίς να διακόπτω την προπόνησή μου.
Τα χρόνια πέρασαν και εγώ δήλωσα ότι ωρίμασα. Οπότε όταν μετακόμισα σε μεγαλύτερο σπίτι, πήρα την απόφαση να απελευθερώσω τον καναπέ και συγκέντρωσα όλα τα μηχανήματα σε ένα άδειο δωμάτιο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια στον αθλητικό εξοπλισμό είχαν προστεθεί ένα τραμπολίνο, ένα ελλειπτικό, ένα όργανο για κοιλιακούς, ακόμα περισσότερα βαράκια, δύο kettlebells και πολλά λάστιχα για ασκήσεις.
Αυτό το δωμάτιο, κατέληξε πολύ γρήγορα να είναι πιο πολυσύχναστο από το σαλόνι μου και σιγά-σιγά άρχισα να προσθέτω μια τηλεόραση, ένα στερεοφωνικό και μια βιβλιοθήκη για να βάζω τα βιβλία διατροφής, προπόνησης και τα τεύχη του Runner Magazine. Το δωμάτιο ήταν όσο πληρέστερο γινόταν. Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε και ένας διάδρομος. Καθώς όμως ήμουν και είμαι υπέρμαχος του τρεξίματος σε εξωτερικούς χώρους, δεν θεωρούσα ότι άξιζε να επενδύσω χρήματα σε κάτι που θα χρησιμοποιούσα μόνο όταν έβρεχε ή όταν θα γύριζα αργά από το γραφείο.
Ώσπου μια ωραία ημέρα γνώρισα τον μόνο άλλο άνθρωπο που είχε αντίστοιχη λόξα με εμένα και το δικό του δωμάτιο, πέρα από όλα όσα είχα εγώ, διέθετε ΚΑΙ διάδρομο. Και όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε και άρχισε να μένει στο σπίτι μου, με στενοχωρούσε που τις βροχερές νύχτες επέστρεφε στο σπίτι του για να τρέξει στον διάδρομό του. Έτσι αποφασίσαμε ότι έπρεπε επιτέλους να δημιουργήσουμε χώρο στο σπίτι για να φέρει τα πράγματά του. Όχι τα ρούχα και τα παπούτσια του. Ούτε τον υπολογιστή και τα βιβλία του. Αλλά αυτό που τον χαρακτήριζε και μας έκανε να ταιριάζουμε τόσο πολύ. Και κάπου εκεί μεταξύ του τραμπολίνου και του ελλειπτικού ήρθε και ταίριαξε ο διάδρομος και φυσικά και ο ιδιοκτήτης του.
Για να δείτε περισσότερες ιστορίες που εμπνέουν πατήστε εδώ.
Χθες, μετά από άπειρα χιλιόμετρα, ανεβοκατεβάσματα της κλίσης και διαλειμματικές προπονήσεις, αυτός ο διάδρομος κάηκε. Πέταξε σπίθες, αγκομάχησε, έβηξε και πέθανε. Τελειωτικά, χωρίς δυνατότητα επισκευής. Και ποτέ άλλοτε ένα μηχάνημα δεν το θρήνησαν δύο άνθρωποι τόσο. Γιατί η σιωπή του μας θύμισε πόσο εύκολα, καιρό πριν, μας είχε ενώσει.
Γιατί σήμερα πια γνωρίζουμε ότι ποτέ άλλοτε, ένα δωμάτιο δεν περίμενε τόσα χρόνια ένα συγκεκριμένο αντικείμενο για να ολοκληρωθεί. Και ποτέ άλλοτε ένα δωμάτιο δεν είχε μιλήσει τόσο καθαρά. Πριν από λίγα χρόνια το δωμάτιο είχε βροντοφωνάξει: «Μπορεί κανείς από τους δυο σας να μην το βλέπει, αλλά εγώ το δωμάτιο, η προέκταση του εαυτού σου Χριστίνα, χρειάζομαι αυτόν τον διάδρομο, την προέκταση αυτού του καινούριου φίλου σου, για να ολοκληρωθώ. Και αν δεν κάνεις κάτι γι αυτό, θα χάσετε ο ένας τον άλλο κι εγώ τον διάδρομο μου. Και θα το μετανιώσετε». Και εμείς ευτυχώς τότε ακούσαμε. Και για όλους αυτούς τους λόγους, αυτόν τον διάδρομο θα τον θρηνήσουμε όπως του αξίζει. Κάποια στιγμή θα τον αντικαταστήσουμε, είμαι σίγουρη. Αλλά έως τότε, με όλη την αγάπη μας, του αφιερώνουμε την παραπάνω Ελεγεία του Διαδρόμου και τον ευχαριστούμε που υπήρξε τόσο σημαντικό μέρος της κοινής ζωής μας.
Δημοσίευση στο Runner νο. 88, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
