Στάθηκα στη μέση του δρόμου, επάνω στην ξεθωριασμένη λευκή γραμμή. Είχα βρεθεί εκεί, στο ίδιο ακριβώς σημείο, εκατοντάδες φορές – κι άλλες τόσες σε άλλες γραμμές, σε άλλους δρόμους. Η άσφαλτος ανοιγόταν μπροστά μου, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας, ώσπου χανόταν στον ορίζοντα. Ξεκίνησα μαλακά, με μουσικές και το βλέμμα στο δρόμο που αλλάζει κάθε στιγμή, με κάθε βήμα. Σεπτέμβριος, μήνας αποφάσεων, ο ορισμός της νέας αρχής για όσους από εμάς δεν έβγαλαν ποτέ από μέσα τους αυτή τη μονάδα μέτρησης των χρόνων που μάθαμε μικροί. Μήνας προσαρμογής και επαναπροσδιορισμού, επιστροφής και, κάποτε, αποχώρησης.
Μήνας που έχει μέσα του λίγο περισσότερο απ’ το «εγώ» που μαζέψαμε στην ησυχία των διακοπών, εκεί που βρίσκουμε ευκαιρία να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.
Ναι, ο Σεπτέμβρης έχει πάντα μέσα του υποσχέσεις για καινούργια, για καλύτερα, για περισσότερα και διαφορετικά. Ευσεβείς πόθους μα και συνετούς προσανατολισμούς. Φέρει τον εν δυνάμει καλύτερο εαυτό μας σε όλα –και στα δρομικά. Ο δικός μου ξεκινά με την ευχή για περισσότερη χαρά, περισσότερες ανάσες, περισσότερες ευκαιρίες για να κάνω αυτό που αγαπώ και με ησυχάζει. Κι αυτό ξέρω πια πως περνά εν πολλοίς απ’ τους δρόμους.
Για αρκετά χρόνια, ο Σεπτέμβριος με έβρισκε στη μέση της σεζόν –λίγο πριν την κλασική ή άλλους χειμωνιάτικους μαραθώνιους– με στρωμένη προπόνηση και προσήλωση στο πρόγραμμα. Με μόνο μέλημα να τηρώ απαρέγκλιτα όσα είχα σχεδιάσει και με τη χαρά πως τα κατάφερνα. Μετά κάτι άλλαξε στη ζωή και, βέβαια, στην προπόνηση. Ήρθαν χρόνια που οι δρομικοί στόχοι αναιρέθηκαν, για λόγους σημαντικούς, κάποτε αναπόφευκτους. Κι έπειτα χρόνια που ανεπαισθήτως έπαψα να βάζω στόχους, που έπαψα να ονειρεύομαι δρομικά. Βρέθηκα να μετρώ το φόβο μιας αναίρεσης περισσότερο από την πιθανή χαρά μιας επιτυχίας κι άρχισα να τρέχω διαχειριστικά, σχεδόν από συνήθεια. Μα έκλεισε κι αυτό.
Στις ήσυχες μέρες των διακοπών, αναρωτιόμουν πώς θα συνεχίσω. Τι θέλω για το χρόνο που ξεκινά, πώς θα τον σχεδίαζα αν δεν φοβόμουν πως μπορεί να μην τα καταφέρω. Και, όπως έχω κάνει ξανά, σε άλλες σωτήριες στιγμές, πήρα δύο απλές αποφάσεις. Η πρώτη είναι να κάνω κάθε μέρα κάτι για το σώμα –με άλλα λόγια κάτι για μένα. Να βγαίνω στο δρόμο έστω για είκοσι λεπτά, έστω για τρία χιλιόμετρα, αν δεν μπορώ για περισσότερο. Να μην περιμένω την ιδανική συνθήκη, να μην απογοητεύομαι από την πιθανή αναίρεση, να μην υποτιμώ τη μικρή δυνατότητα.
Τρέχοντας τόσα χρόνια, ξέρω καλά πως το δρομικό αποτέλεσμα είναι άθροισμα. Πως, όπως συμβαίνει στα οικονομικά της καθημερινότητας, είναι καλύτερα να αποταμιεύεις κάτι μικρό σταθερά απ’ το να περιμένεις το μεγάλο που κάποτε δεν έρχεται. Έτσι αποφάσισα να μαζεύω χιλιόμετρα στον κουμπαρά μου όπως μπορώ, βρίσκοντας ευκαιρίες και αξιοποιώντας ακόμα και την ελάχιστη δυνατότητα μιας μικρής διαδρομής.
Δεύτερη απόφαση είναι να συνεχίσω να αποφεύγω ό,τι με γυρίζει πίσω. Πάνε χρόνια που άρχισα να απομακρύνω ηθελημένα όσους ισχυρίζονται πως αυτό που θέλω και προσπαθώ με κάθε τρόπο δεν γίνεται, πως δεν αξίζει τον κόπο, πως δεν έχει σημασία. Δεν μου χρειάζεται ο αρνητισμός τους, δεν με βοηθά.
Για να δείτε προπονητικά προγράμματα για όλες τις αποστάσεις πατήστε εδώ.
Λέγεται πως γινόμαστε το άθροισμα των πέντε πιο κοντινών μας ανθρώπων, πως εκείνοι διαμορφώνουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τη δυναμική μας. Και είναι πράγματι έτσι. Γι’ αυτό σηκώνω συχνά το κεφάλι και κοιτάζω τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μου. Όχι, δεν ζητώ όσους με κολακεύουν, ούτε όσους δεν μου λένε την αλήθεια για να είναι ευχάριστοι.
Δεν θέλω χάδι. Θέλω όσους αντιλαμβάνονται πως όλα τα πράγματα γίνονται βήμα-βήμα, πιστεύουν στην προσπάθεια, δίνουν χώρο στη δεύτερη και στην τρίτη ευκαιρία. Όσους στέκονται στην αρχή της κάθε μέρας, της κάθε διαδρομής, και βλέπουν το δρόμο που ανοίγεται μπροστά, αντί να στρέφουν διαρκώς το κεφάλι πίσω. Όσους προσπαθούν να σχεδιάσουν τη συνθήκη του μετά αντί να ορίζονται διαρκώς από το πριν. Δρομείς και μη, με βλέμμα ανοιχτό και θέση στην αρχή της διαδρομής.
Δημοσίευση στο Runner νο. 76, της Αγγελικής Κοσμοπούλου.
