Η φίλη του περιοδικού, Μελίνα Γαλεάδη, έλαβε μέρος στον φετινό Tokyo Marathon και μοιράζεται μαζί μας εμπειρίες, εικόνες και συναισθήματα από έναν σπουδαίο αγώνα!
Δείτε εδώ τους νικητές του Tokyo Marathon
“Κυριακή 26.02 4:50π.μ.: Το πρωί ξυπνάω στα μέσα ενός ονείρου που συναγωνίζεται επάξια παραγωγή της Dreamworks. Δεν έχω κοιμηθεί πολύ καλά όλο το βράδυ αλλά είναι κάτι αναμενόμενο. Στις 6:30 πρέπει να πάρω το μετρό για να βρεθώ στην εκκίνηση ενός ακόμα μαραθωνίου. Η στάση που πρέπει να κατέβω δεν βρίσκεται παρά 20-25 λεπτά από εκεί που μένω αλλά οι δαιδαλώδεις υπόγειες διαδρομές, το γεγονός ότι δε μιλάει σχεδόν κανείς Αγγλικά και οι πολύχρωμες πινακίδες με τα άγνωστα ιδεογράμματα θα προσθέσουν σίγουρα επιπλέον χρόνο στο ταξίδι μου.
Το ταξίδι αυτό έχει ξεκινήσει πριν από 6 μήνες περίπου όταν μια ημέρα του Αυγούστου είχα την ιδέα να μπω στην κλήρωση του μαραθώνιου του Τόκιο. Με 320.000 συμμετοχές περίπου για 25.000 θέσεις, η πιθανότητα να κληρωθώ ήταν 8% αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα κληρωνόμουν οπότε στη συνέχεια άρχισα να κοιτάω πιθανές πτήσεις. Το Σεπτέμβριο, ως ανέμενα, έλαβα θετική απάντηση και από τον Οκτώβριο ξεκίνησα σιγά σιγά προετοιμασία.
Στη διαδρομή μέχρι τη στάση Shinjuku που έπρεπε να κατέβω, έμπαιναν και άλλοι συναθλητές σιωπηλοί, συνεσταλμένοι, όπως ακριβώς επιτάσσει η κοινωνική συνθήκη από την οποία δεν αποκλίνει κανείς. Φτάνοντας στο σταθμό, μας υποδέχθηκαν δεκάδες εθελοντές και μας καλωσόρισαν με μεγάλα χαμόγελα, και με τις ελάχιστες αγγλικές λέξεις που είχαν μάθει, μας κατεύθυναν στους χώρους συγκέντρωσης. Έδειχναν πολύ χαρούμενοι και υπερήφανοι για το καθήκον που είχαν αναλάβει. Το καθήκον είναι εξαιρετικά σημαντική έννοια σε αυτή τη χώρα. Όπως επίσης ο σεβασμός, η συλλογικότητα και η ευθύνη που καθορίζουν εξ ολοκλήρου την συμπεριφορά του καθενός.
Όταν παρέλαβα το νούμερο μου την προηγούμενη ημέρα, μου πέρασαν ένα βραχιόλι στο χέρι το οποίο με ενημέρωσαν ότι δεν πρέπει να βγάλω μέχρι και την παραλαβή των πραγμάτων στο τέλος του αγώνα. Για να περάσουμε στις πύλες από τις οποίες θα ξεκινούσαμε, έπρεπε να περάσουμε από έλεγχο όπου σκάναραν όλα τα βραχιόλια. Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε λίγο μποτιλιάσμα αλλά όλοι μπήκαν στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλον με απόλυτη τάξη και χωρίς καμία δυσανασχέτηση.
Περιμένοντας να ξεκινήσουμε παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου. Ο περισσότεροι συμμετέχοντες ήταν ως αναμενόμενο Ασιάτες με κάποιους Ευρωπαίους και Αμερικανούς να συμπληρώνουν το πληθυσμιακό αμάλγαμα. Μπροστά μου μια ομάδα Ολλανδών χαριτολογούσαν, πειραζόντουσαν και γελούσαν κάτι το οποίο τράβηξε την προσοχή μιας παρουσιάστριας της τηλεόρασης, η οποία προσέγγισε έναν που καθόταν για να του πάρει συνέντευξη. Τον προέτρεψε να σηκωθεί και όταν είδε να ξεδιπλώνονται 2 μέτρα μπροστά της, δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξη της!
Στην εκκίνηση έπιασα συζήτηση με μια Ιαπωνέζα η οποία ζει πολλά χρόνια στο Λονδίνο με τον φίλο της, δεινό αθλητή υπεραποστάσεων με αρκετές διακρίσεις. Είχαν μπει και οι δυο στην κλήρωση αλλά είχαν δεχθεί μόνο αυτή. Ο Paul είχε στενοχωρηθεί πολύ ενώ η Inuya ήταν πολύ χαρούμενη γιατί θα ήταν η πρώτη φορά που ο Paul θα ήταν στα χαρακώματα και θα έπαιρνε φωτογραφίες, ρόλος που της προκύπτει επανειλημμένα. Έμελε να τρέξουμε τα επόμενα 29 χλμ. μαζί το οποίο αποδείχθηκε εξαιρετική εμπειρία αφού είχα προσωπική ξενάγηση της πόλης σε όλη τη διαδρομή.
Δόθηκε η εκκίνηση και για πρώτη φορά σε αγώνα πέρασα την χρονομέτρηση περπατώντας! Ήταν τόσος πολύς ο κόσμος που ήταν αδύνατο για τα πρώτα 5-10 μέτρα να τρέξουμε. Οι Ιάπωνες, πασχίζουν πάντα να αποδώσουν πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Δεν είναι τόσο ανταγωνιστικοί με το σύνολο (το σύνολο τίθεται πάντα σε πρώτη προτεραιότητα) όσο με το να αποδώσουν τα μέγιστα. Παρόλα αυτά, μου έκανε εντύπωση πως δεν πάσχισαν να ξεχυθούν στην αρχή όπως συμβαίνει συχνά σε άλλους αγώνες. Φαίνονταν πιο χαλαροί και με πρόθεση να ευχαριστηθούν τη συμμετοχή.
Στο 7ο χλμ. θα με περίμενε μια φίλη μου με τον άνδρα της που είχα να δω πολλά χρόνια, με την οποία είχαμε κάνει το παραδοσιακό carboloading το προηγούμενο βράδυ. Για να την εντοπίσω, έφτιαξε μια αυτοσχέδια ελληνική σημαία την οποία κρατούσε ψηλά και η οποία ήταν και η μοναδική που έμελλε να δω για την υπόλοιπη διαδρομή. Με πιάνει πάντα συγκίνηση όταν βλέπω φίλους που περιμένουν καρτερικά να μας εμψυχώσουν για τα λίγα δευτερόλεπτα που θα περάσουμε από εκεί.
Η διαδρομή είναι στην πλειοψηφία της επίπεδη και φέτος ήταν η χρονιά που επανασχεδιάστηκε όπως αναγράφεται και στο αναμνηστικό μπλουζάκι. Είναι σχετικά εύκολη με αρκετές μεγάλες ευθείες που κατεβαίνουν στο ένα ρεύμα και ανεβαίνουν στο άλλο για 7-10 χλμ. Στην αρχή το βρήκα εξαιρετικό γιατί μπόρεσα να θαυμάσω τους πρώτους αθλητές (εγώ στο 10, αυτοί στο 26!!) το οποίο δεν συμβαίνει συχνά σε αγώνες. Για πολύ ώρα παρακολουθούσα την άλλη πλευρά και σκεφτόμουν «αυτοί είναι για 2.30 ώρες, αυτοί πάνε για κάτω από 3» προσπαθώντας να υπολογίσω σε πόση ώρα θα τερμάτιζαν. Όσο περνούσε η ώρα, η ψυχολογία άρχισε λίγο να αλλάζει γιατί ήθελα να βρεθώ στη άλλη πλευρά και όταν πέρασα στο αντίθετο ρεύμα ένιωσα ότι φτάνω πιο κοντά στο στόχο. Λίγο αργότερα το μυαλό μου άρχισε πάλι να κάνει κόλπα γιατί έφτασα σε ένα σημείο που δεν είχε σχεδόν κανέναν στο σημείο καθόδου και άρχισα να σκέφτομαι ότι έχω μείνει πίσω. Αυτό δεν ίσχυε γιατί με χώριζαν τουλάχιστον 10 χλμ. από την άλλη πλευρά αλλά ψυχολογικά επηρεάζει αυτή η εικόνα. Αντ’ αυτού επικέντρωσα την προσοχή μου στον κόσμο που έτρεχε και αυτούς που εμψύχωναν και προσπαθούσα να βρω την πιο εξωφρενική αμφίεση.
Η ποπ κουλτούρα είναι πολύ διαδεδομένη στην Ιαπωνία ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με καρτούν. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό συμμετεχόντων ήταν ντυμένο με στολές. Τα πόκεμον είχαν την τιμητική τους, κάποιοι έτρεχαν ντυμένοι ντομάτες με μια ντομάτα να καλύπτει όλο τους το κεφάλι, 3-4 ντυμένοι Pikotaro (για όσους έχουν χάσει αυτό το εξαιρετικό video μπορούν να δουν εδώ https://www.youtube.com/watch?v=Ct6BUPvE2sM ), 2-3 με ένα κύκνο στο κεφάλι, Βραζιλιάνες χορεύτριες με φτερά και πούπουλα, περούκες… Δεν χόρταινα να τους θαυμάζω! Εγώ διαφορετικό σορτσάκι βάζω σε αγώνα και γεμίζω κοκκινίλες, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως τερματίζει κάποιος φορώντας όλα αυτά. Τα δοκιμάζουν και στην προπόνηση αναρωτιέμαι;
Το βασικό πράγμα που με ενοχλεί στους αγώνες είναι το μέγεθος των απορριμάτων που δημιουργούνται είτε από τα ποτήρια νερού, τα τζελάκια που καταναλώνουν οι αθλητές, τα ισοτονικά κ.α. Η εικόνα των σταθμών όσο περνάει η ώρα είναι σαν σκηνή από μάχη, ενώ πολλές φορές η ίδια η διαδρομή γεμίζει σκουπίδια τα οποία καλούνται να μαζέψουν οι εκάστοτε δήμοι. Στο Τόκιο δεν υπήρχε το παραμικρό σκουπίδι στη διαδρομή. Ούτε ένα. Κάθε 10 μέτρα υπήρχαν εθελοντές με σακούλες και οι αθλητές πήγαιναν να πετάξουν μόνοι τους τα σκουπίδια. Όταν πέρασα στο αντίθετο ρεύμα, έβλεπα ότι στην κάθοδο δεν υπήρχε ίχνος από το γεγονός ότι είχαν περάσει 25,000 άτομα από εκεί!
Στο 29ο χλμ. χωρίσαμε με την Inuya η οποία χρειαζόταν pit stop. Έτρεξα για περίπου 1 χλμ. μόνη μου μέχρι που εμφανίστηκε δίπλα μου ο Vincent από την Taiwan και πιάσαμε τη συζήτηση. Ήταν ο πρώτος του μαραθώνιος εκτός Taiwan και ήταν πάρα πολύ χαρούμενος για αυτό. Μου ζήτησε να κάνω μια μικρή δήλωση σε βίντεο προφανώς για να μοιραστεί με τους φίλους του και συνεχίσαμε να τρέχουμε παρέα μέχρι το 35ο χλμ. Κάτι που εκτιμώ απεριόριστα στους αγώνες μαραθωνίου είναι αυτή ακριβώς η αλληλεγγύη μεταξύ των αθλητών και πόσο η παρουσία κάποιου δίπλα μου μπορεί να αλλάξει εντελώς την ψυχολογία μου. Επίσης, το γεγονός ότι γνωρίζω ανθρώπους που δεν θα μας δινόταν ποτέ άλλοτε η ευκαιρία να γνωριστούμε και να μοιραστούμε τα δυνατά συναισθήματα που βγαίνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα.
«Last stretch?» ρώτησα το Vincent όταν είδα μπροστά μου την τελευταία ευθεία στο αντίθετο ρεύμα, και στο βάθος τον Tokyo Tower. «Yes» μου είπε και μου έδωσε κουράγιο οπότε άρχισα να ανεβάζω λίγο ρυθμό. Ένα μεγάφωνο έπαιξε το soundtrack του Rocky και για μια στιγμή μεταφέρθηκα νοητά στη Philadelphia αλλά πολύ γρήγορα γύρισα πίσω αφού ήταν τόσο πιο ωραία εδώ! Στα τελευταία χιλιόμετρα έκανα ασκήσεις mindfulness, προσπαθώντας να επικεντρώσω τη σκέψη μου σε αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή γύρω μου, να ρουφήξω την ενέργεια της πόλης και του κόσμου. Στο 41ο χλμ. πέρασα έναν κύριο ντυμένο μάλλον μπαλαρίνα ο οποίος περπατούσε με τα πόδια ανοιχτά ένα μέτρο από το άλλο αφού προφανώς το ύφασμα φθηνός polyester δεν ενδείκνυται για αγώνες μαραθώνιους αλλιώς οι μεγάλες εταιρείες αθλητικών θα είχαν επενδύσει σε αυτό!
Στον τερματισμό με πιάνει πάντα ένας λυγμός για μερικά δευτερόλεπτα μόλις περάσω την γραμμή του τερματισμού. Hyperventilating το λένε στα Αγγλικά. Σαν να συνειδητοποιώ για πρώτη φορά τι έχει συμβεί. Μόλις ολοκλήρωσα άλλον έναν αγώνα. Δεν πήγε όπως τον φανταζόμουν αλλά είμαι τόσο τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω και να καταλάβω γιατί ένας αγώνας που μετράει μόλις 10 χρόνια, θεωρείται ήδη στους 6 καλύτερους του κόσμου. Και με πιάνει ένα μικρό παράπονο γιατί αυτός της Αθήνας δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς. Δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μας ανήκει δικαιωματικά αλλά είναι αποτέλεσμα οράματος, στρατηγικής, συστηματικής και σκληρής δουλειάς, επικοινωνίας και άλλων πραγμάτων που δυστυχώς δεν διαθέτουμε.
Στη διαδρομή μέχρι να πάρουμε τα πράγματα μας, υπήρχαν εκατοντάδες εθελοντές, πολύ από τους οποίους, ηλικιωμένοι που μας επευφημούσαν, μας χειροκροτούσαν και μας ευχαριστούσαν που συμμετείχαμε. Με μια μικρή υπόκλιση, χαμήλωναν το βλέμμα τους σε ένδειξη σεβασμού. Έκανα το ίδιο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για αυτό που είναι.
Highlights αγώνα:
Εξαιρετική οργάνωση, χιλιάδες εθελοντές πρόθυμοι να βοηθήσουν παρόλο που δεν μιλούν Αγγλικά, καθαριότητα που ξεπερνάει κάθε φαντασία πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα (ιδιαίτερα στα αποχωρητήρια), ωραία ατμόσφαιρα αγώνα, συμμετοχή του κόσμου στη διαδρομή. Η διαδρομή προσφέρεται για ρεκόρ όπως και η θερμοκρασία που επικρατεί εκείνη την εποχή. Στον τερματισμό μας έδωσαν αναμνηστική πετσέτα κάτω από την αλουμινοκουβέρτα! Θα τον ξαναέτρεχα με μεγάλη χαρά τον αγώνα!
Lowlights αγώνα:
Πολύ λίγες τουαλέτες- το οποίο καθιστά το γεγονός ότι ήταν πεντακάθαρες ακόμα πιο εντυπωσιακό- με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ουρές που περίμεναν μέχρι και 45 λεπτά. Η διαδρομή με την παράλληλη κάθοδο και άνοδο για πολλά χιλιόμετρα. Κάποιοι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν μικροί με αποτέλεσμα να μαζεύονται όλοι στην αρχή να πάρουν νερά και να δημιουργείται συνωστισμός. 1-2 φορές που προσπάθησα να πάω λίγο παρακάτω, τελείωναν ξαφνικά οι πάγκοι. Στο τέλος κάναμε περίπου 1 ώρα να πάρουμε τα πράγματα γιατί μπαίναμε σε ουρές όπου μας έδιναν πρώτα ένα ισοτονικό, μετά ένα νερό, μετά μια μπάρα, μετά το μετάλλιο, μετά την πετσέτα, μετά την αλουμινοκουβέρτα κτλ. αντί να τα βάλουν όλα σε μια σακούλα και να μας τα δώσουν. Επίσης, για να περάσουμε τον δρόμο να πάμε στα φορτηγά, μας έβαζαν σε σειρές 3-3 το οποίο δημιούργησε απίστευτο μποτιλιάρισμα. Είναι ένας λαός που αγαπάει πολύ την τάξη και την σειρά οπότε δεν θα έκαναν κάτι διαφορετικό εδώ!”
