Ένα κερί στη μνήμη τους
«…Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. Ανάμεσα σ’ αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό.
Εάν οι συνθήκες το επέτρεπαν αυτές τις ημέρες για μια φορά ακόμη θα ανηφορίζαμε στον Καρακόλιθο, σε ένα δρόμο που κάθε χρόνο ήταν στο αγωνιστικό μας πρόγραμμα, ένα δρόμο Θυσίας όπως ονομάστηκε πριν από 36 χρόνια όταν τον έτρεξαν οι πρώτοι δρομείς του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Αθήνας.
76 χρόνια έχουν περάσει, από την στυγερή δολοφονία των κατοίκων του Διστόμου.
Μια ιστορία που γράφτηκε σ΄ αυτή την ελληνική γωνιά, μια ιστορία που δεν διαφέρει από τις πάμπολλες ιστορίες της υπόλοιπης πατρίδας μας.
Μια ιστορία που κάθε χρόνο την επαναλαμβάναμε, όχι για να θυμηθούμε αυτά που ήδη είχαμε ακούσει και γνωρίζαμε και σήμερα αναφέρουμε γραπτώς μέσω του facebook, αλλά, για να ξορκίσουμε το κακό που είναι δίπλα μας, το κακό που παραμονεύει με διαφορετικές σήμερα συμπεριφορές.
Να ξορκίσουμε και ταυτόχρονα να αντισταθούμε με τις όποιες δυνάμεις έχουμε ή και την παρουσία μας, και να δηλώσουμε ότι είμαστε Εδώ, Συνεχιστές της κληρονομιάς που μας παραχωρήθηκε και Εντολοδόχοι της Ιστορίας μας για να την παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Σήμερα η αχλύ του χρόνου, ή η πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς οι κοινωνικές εξελίξεις αλλάζουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε να τους μετρήσουμε στα ανθρώπινα όριά μας, οι αντιστάσεις μας αρχίζουν λίγο – λίγο να εξασθενούν.
Βλέπουμε και ζούμε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, απόρροια της αδυναμίας μας. Παρασυρόμαστε από στιγμιαίες καταστάσεις και ενδίδουμε σε καλέσματα που δεν μας πρέπουν. Και δεν μας πρέπουν γιατί είμαστε άνθρωποι, Άνθρωποι που μέσα μας ενυπάρχει πάνω από όλα το Ήθος, το Ήθος που μεταφράζεται σε Αξιοπρέπεια και όλα εκείνα τα στοιχεία που μας πρόσφερε απλόχερα η καταγωγή και η Οικογένειά μας.
Για τη σφαγή του Διστόμου γράφτηκαν πολλές σελίδες σε αρκετά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει και θα γραφτούν ακόμη και άλλα. Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις που περιγράφουν το ίδιο γεγονός από διαφορετικές θέσεις. Όλες όμως, μα όλες οι θέσεις αφηγούνται με τον ίδιο Τρόμο και ΔΕΟΣ την αποτρόπαιη πράξη που έγινε τη μέρα εκείνη.
Εμείς δεν θα γράψουμε για τις θέσεις αυτές, αλλά θα παραθέσουμε τα λόγια του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ
Εδώ ΄ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου,
Ώ, Εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις
Εδώ πονά η σιωπή, πονάει και η πέτρα κάθε δρόμου
Κι΄ απ΄ τη θυσία κι΄ απ΄ τη σκληρότητα του ανθρώπου
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι΄ όλη
Με ονόματα σεμνά, και η Δόξα τα ανεβαίνει
Λυγμό – λυγμό, σκαλί – σκαλί,
μεγίστη σκάλα
Ελένη Μπερτσάτου
Πρόεδρος ΣΔΥ Αθήνας
