Ως γυναίκα δρομέας, και σε γενικές γραμμές χαρούμενος άνθρωπος, έχω αρκετές φορές αναρωτηθεί γιατί, ενώ το τρέξιμο αποδεδειγμένα κάνει τους ανθρώπους πιο υγιείς και ευτυχισμένους, οι γυναίκες είμαστε πάντα λιγότερες σε όλους τους αγώνες δρόμου.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η απουσία δεν οφείλεται σε τεμπελιά ή σε αδιαφορία. Άλλωστε, κατεξοχήν οι γυναίκες νοιαζόμαστε για το σώμα μας, τη διατροφή μας, την υγεία μας. Φαίνεται, όμως, ότι δεν εντάσσουμε τις τακτικές προπονήσεις στους δρόμους και στα γυμναστήρια και εν τέλει τους αγώνες, τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας. Αρκεί να δει κανείς τις συμμετοχές σε έναν οποιοδήποτε αγώνα δρόμου ή βουνού όπου οι γυναικείες συμμετοχές είναι σαφώς λιγότερες από τις ανδρικές. Έχω πειστεί πλέον, ότι αυτό το γεγονός οφείλεται σε βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις. Αντιλήψεις, οι οποίες επηρεάζουν εξίσου όλους μας, καθώς μπορεί να αποκλείουν και τους άνδρες από ρόλους που οι ίδιοι θα ήθελαν να έχουν. Και το κάνουμε ασυναίσθητα όλοι μας, ανεξαιρέτως. Εγώ, για παράδειγμα, πιάνω τον εαυτό μου να θεωρεί πιο φυσιολογικό να χάσω εγώ μια προπόνηση για να μείνω με την άρρωστη κόρη μας, από το να τη χάσει ο σύζυγός μου. Παραδοχή που κάνω χωρίς να μιλήσω μαζί του, χωρίς καν να το σκεφτώ. Παραδοχή που, εν τέλει, τον ενοχλεί αφού του στερεί την ευκαιρία να δεθεί και να γνωρίσει καλύτερα την κόρη του. Και ευτυχώς για εμένα, για τη σχέση μας και για την οικογένειά μας, φροντίζει να μου το πει και να διορθώσει τη συμπεριφορά μου. Δεν έχουμε, όμως, πάντα όλοι αυτήν την υπομονή και αυτήν την ευκαιρία.
Και γι’ αυτόν το λόγο λατρεύω τους γυναικείους αγώνες. Γιατί είναι η μόνη περίπτωση που το «φυσιολογικό» ανατρέπεται εντελώς και όλοι αυτόματα αλλάζουμε τη συμπεριφορά μας. Γιατί αυτοί οι αγώνες είναι σαν να ζούμε ξαφνικά σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου όλοι οι αγωνιζόμενοι είναι γυναίκες και οι άνδρες είναι οι ενθουσιασμένοι θεατές και αυτοί που κρατάνε φωτογραφικές μηχανές, παιδικά καρότσια και χαρούμενα παιδάκια στους ώμους τους. Γιατί σε αυτούς τους αγώνες οι γυναίκες είναι αυτές που τρέχουν με κέφι και λίγο πριν τον τερματισμό φωνάζουν τα παιδιά τους να τρέξουν δίπλα τους και να τερματίσουν μαζί τους. Και όλοι θεωρούν αυτονόητο ότι οι γυναίκες θα τρέξουν και οι άνδρες θα συνοδέψουν. Και όλοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά περνάνε καλά.
Η μεγάλη συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες, αποδεικνύει και κάτι άλλο. Οι γυναίκες δρομείς υπάρχουμε εκεί έξω και ψάχνουμε την ευκαιρία να τρέξουμε σε αγώνες. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία, θέτουμε το στόχο μας, σχεδιάζουμε τις προπονήσεις μας και τελικά πλημμυρίζουμε τους δρόμους. Και όταν δίνουμε την ευκαιρία στους άνδρες, υποστηρίζουν αυτήν την προσπάθεια στο έπακρο, δημιουργώντας τις ομορφότερες εικόνες και εμπειρίες.
Το επιθυμητό για εμάς τους δρομείς θα ήταν οι αριθμοί των γυναικείων και ανδρικών συμμετοχών στους αγώνες να είναι αντίστοιχες. Και η μεγάλη γυναικεία συμμετοχή σε αγώνες να μην ήταν κάτι τόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο ώστε να το συζητάμε. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που εσείς οι γυναίκες θα θελήσετε να πάρετε μέρος σε έναν αγώνα δρόμου ή βουνού, μη διστάσετε. Σχεδιάστε την προπόνησή σας, βγείτε στο δρόμο με τις φίλες σας και ζητήστε και τη βοήθεια των ανδρών φίλων σας. Σίγουρα, η υποστήριξή τους θα σας εκπλήξει. Και το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα είμαστε περισσότερο χαρούμενοι και υγιείς.
Δημοσίευση στο RUNNER 101, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
