Βγαίνοντας απ’ την πόρτα, είχα στα πόδια μου δύο διαδρομές. Η πρώτη, το συνηθισμένο άθροισμα κύκλων γύρω απ’ τον Λυκαβηττό, με προσκαλούσε για γνώριμες ανηφόρες και κατηφόρες. Η δεύτερη, πιο μακρινή, υποσχόταν μια διάσχιση της πόλης όπως την αγαπώ, ως τον Κεραμεικό και το Γκάζι. Μειονέκτημά της πως ήταν Κυριακή – κι εκεί τις Κυριακές η Αθήνα γεμίζει. Σύντομο πέρασμα απ’ τη μια σκέψη στην άλλη, κι έπειτα ξανά, ώσπου η απόφαση ελήφθη ανεπαισθήτως, σχεδόν σαν να μην ήμουν εκεί.
Κατηφόρισα γλυκά ως την πλατεία, διασχίζοντας τη γειτονιά, και πέρασα απέναντι. Στον Εθνικό Κήπο χειμωνιάτικη δροσιά ακόμα, ψηλά δέντρα και πρασινάδα – τοπίο ασυνήθιστο για την πόλη. Και δρομείς – λίγοι στο πρωινό, μα σταθεροί. Συνέχισα πλάι σε βυθισμένες αρχαιότητες κι έπειτα πλάι σε μνημεία που στάθηκαν όρθια στην ιστορία. Αφήνοντας στα αριστερά την πόλη του Αδριανού, έστριψα δεξιά, στην πόλη του Θησέα. Στα πρώτα βήματα στο πλακόστρωτο, στη σκιά της Ακρόπολης, η εικόνα άλλαξε. Γέμισε.
Κυριακάτικοι περιπατητές στη λιακάδα, γονείς με τα παιδιά τους πιασμένοι απ’ το χέρι, τουρίστες ανυπόμονοι να χωθούν στο μουσείο. Δίπλα τους πλανόδιοι μουσικοί στη σειρά, απ’ το πρωί, με ποντιακές λύρες, κιθάρες ηλεκτρικές και φλογέρες, για κάθε γούστο. Στην κορυφή της ανηφόρας, ο ήλιος έπαιζε παιχνίδια στον χειμώνα. Κι από εκεί, τρέχοντας στον κατηφορικό πεζόδρομο ως το Θησείο, χώθηκα κυριολεκτικά μες στον κόσμο. Παππούδες με εγγόνια σε καροτσάκια, πλανόδιοι με κασελάκια γεμάτα κοσμήματα, μετανάστες στα ρεπό τους, αγόρια και κορίτσια σε κυριακάτικα ραντεβού. Στη βάση της διαδρομής ο σταθμός του Θησείου ήταν γεμάτος κόσμο, ασφυκτικά, παντού. Μια άλλη Αθήνα.
Στην επιστροφή, ανεβαίνοντας στην Αδριανού, ακινητοποιήθηκα μες στο πλήθος. Ο δρόμος γεμάτος. Βόλτες, καφές κι εφημερίδες στη λιακάδα, ψώνια από δεύτερο και τρίτο χέρι. Προσπάθησα να διασχίσω τρέχοντας το διαθέσιμο χώρο αλλά μάταια. Κόλλησα αμέσως. Δυο βήματα εδώ, δυο βήματα εκεί, σταμάτησα. Ένιωθα αστεία προσπαθώντας να κρατήσω ρυθμό σε κάτι που δεν άντεχε πάρα σκόρπια βήματα. Είπα να περπατήσω για λίγο, να περάσω βαδίζοντας τη στενωπό, πριν ξαναβρώ το βήμα μου. Δεν ήταν παρά λίγα μέτρα, καμιά εκατοστή, μα ήταν αρκετά για να νιώσω τι σημαίνει αυτή η διαδρομή, οι διαδρομές στην πόλη.
Από χρόνια προπονούμαι κυρίως σε διαδρομές πόλης. Είναι φορές που τρέχω κλεισμένη στον κόσμο μου, μ’ έναν αυτοματισμό που εξαντλείται στην επανάληψη των βημάτων και στον προσανατολισμό σε μια γνωστή διαδρομή. Ξέρω το δρόμο και το χρόνο και πάω, συχνά χωρίς ρολόι, σαν να ‘χω προγραμματίσει τα πάντα από πριν. Γεμίζω από σιωπή ή μουσική, χωρίς να βλέπω γύρω μου. Βλέπω μόνον εντός, τα αθέατα που τέτοιες ώρες σκάνε στο φως. Είναι άλλες φορές που ανεξήγητα κάτι αλλάζει και τρέχω με απόλυτη αίσθηση του γύρω.
Παρατηρώ. Εικόνες της γειτονιάς μου, εικόνες της Αθήνας. Το αστικό τοπίο, στις καλές και στις κακές του στιγμές. Το λίγο πράσινο που απέμεινε, αυτό που μέρες σαν τη σημερινή φέρνει λίγο κοντύτερα την άνοιξη και θυμίζει πως υπάρχουν ακόμα εποχές. Τα μνημεία και η ιστορία τους, ξεχασμένη, περιορισμένη σε άψυχα σημάδια που δεν μας μιλούν πια. Η ασχήμια που ξεχειλίζει. Οι αφίσες, τα κλειστά μαγαζιά, κι έπειτα οι άνθρωποι. Τίποτα δεν δείχνει πιο άμεσα τις αλλαγές των ημερών μας, τη νέα Ελλάδα της κρίσης από αυτές τις διαδρομές.
Τρέχοντας στην πόλη, στις μέρες που θέλω να παρατηρώ, χάνομαι μες στον κόσμο. Έναν κόσμο ταλαιπωρημένο, ανήσυχο, απαρηγόρητο. Έναν κόσμο που ψηλαφίζει το δύσκολο καινούργιο αφήνοντας ίχνη στο δρόμο. Έναν κόσμο πολύχρωμο, κάποτε δυστυχισμένο, άλλοτε περήφανο και δυνατό. Έναν κόσμο αληθινό, διαφορετικό απ’ τον σίγουρο κι ανυποψίαστο της κάπως άνευρης μεγαλοαστικής γειτονιάς μου.
Τη γνωριμία μαζί του, τη χρωστώ στις διαδρομές μου. Στα βιαστικά περάσματα που αφήνουν το βλέμμα να περνάει χωρίς να πολυστέκεται, χωρίς να ενοχλεί. Τρέχω, λοιπόν, για το ταξίδι εντός, για τον αυτόματο πιλότο που κάποτε μου χαρίζει. Τρέχω για το ταξίδι στην πόλη, το καθημερινό, σε μέρη κοντινά μα άγνωστα. Τρέχω για να δω κατάματα την πόλη και τους ανθρώπους της. Τρέχοντας, με ξαναμαθαίνω, μόνη και μέσα στον κόσμο. Γνωρίζω τη ζωή, τις εποχές, την εποχή.
Δημοσίευση στο Runner 65, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
