Από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου με τίτλο: Αυτό είναι. Δεν έχει άλλο!
Kυρίως λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω συνήθειας πλέον, περνάω καθημερινά αρκετές ώρες στα social media. Όσοι από εσάς έχουν μπει έστω και για λίγο στο Instagram, στο Tik Tok, αλλά πλέον και στο Facebook και στο youtube, γνωρίζουν ότι όλα όσα βλέπουμε είναι προσωποποιημένα και εξαρτώνται από το τί έχουμε δηλώσει στο παρελθόν ότι μας αρέσει, αλλά και από το χρόνο που αφιερώνουμε σε κάθε video.
Και κάπου εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον σημείο. Στα προσωπικά μου social, αυτά που δεν επηρεάζονται από τη δουλειά που κάνω για πελάτες, ο αλγόριθμος μου δείχνει όπερα, κλασική, αλλά και techno μουσική και άπειρα αθλητικά tutorials. Πώς κολυμπάς σωστά ελεύθερο; Πώς βγάζεις γρήγορα τη φόρμα σε μία ζώνη αλλαγής στο τρίαθλο; Πώς έχεις σωστά τα πόδια σου σε άλμα σε downhill αγώνα ποδηλάτου; Ποιο είναι το σωστό ύψος των μπατόν σου σε γρήγορη ανάβαση βουνού; Και ούτω καθεξής.
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είχα καταλάβει ποτέ έως τώρα πόσο πολύ μου αρέσει η όπερα και πόσο κολλάω, το άλλο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι κοιτάζω όλα τα αθλητικά tutorials ξανά και ξανά λες και ανακαλύπτω τον κόσμο. Και, εντάξει, όλα όσα αφορούν αθλήματα τα οποία εξασκώ, όπως το τρέξιμο βουνού και το τρίαθλο, αλλά το skateboard και το downhill; Τα κοιτάζω με τόση προσοχή και συγχρόνως προσπαθώ να εμπεδώσω και τεχνικές λες και αύριο θα πάω να αγοράσω ένα skateboard και θα αρχίσω να κάνω άλματα σε ράμπες. Ή θα αγοράσω ένα downhill ποδήλατο και θα αρχίσω να κατεβαίνω τους γκρεμούς που βλέπω στους αγώνες της Redbull.
Μία εξήγηση είναι ότι προφανώς θαυμάζω τους δεξιοτέχνες σε κάθε άθλημα. Μία άλλη είναι ότι ακόμα και αν δεν εξασκείς ένα συγκεκριμένο είδος αθλήματος πάντα μπορείς να αντλήσεις γνώσεις από τους ειδικούς. Μια τρίτη είναι ότι καθώς έχω μικρά παιδιά έχει νόημα να ξέρω λεπτομέρειες για πολλά αθλήματα ώστε να τα κατευθύνω στα χόμπι τους.
Η πραγματική εξήγηση, όμως, είναι άλλη. Μέσα μου, όταν βλέπω αυτά τα αθλήματα, λέω ότι θέλω να τα κάνω εγώ. Να δοκιμάσω εγώ αυτές τις τεχνικές. Όχι τώρα, αλλά στην επόμενη ζωή, όταν θα ξαναείμαι 14 χρονών και θα ξαναρχίσω να ζω. Όταν θα ξαναξεκινήσω από την αρχή.
Και κάπου εδώ, με μία κάποια θλίψη, συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν ισχύει. Ότι δεν θα ξαναξεκινήσω από την αρχή και ότι, όσον αφορά στην ζωή μου, αυτό είναι, δεν έχει άλλο. Πάπαλα. Τέρμα. Αυτό ήταν! Δεν θα γίνω νεότερη και πλέον κάθε χρόνος που περνάει φέρνει πολλαπλάσια φθορά τώρα που είμαι πιο κοντά στα πενήντα απ’ ότι όταν ήμουν 20 χρονών.
Οπότε; Τι κάνουμε; Θα μπορούσα φυσικά να κλάψω. Να απογοητευτώ. Να κάτσω στα αυγά μου και να αποδεχτώ ότι αυτό ήταν και να κάτσω να βλέπω μόνο τα video από τον καναπέ μου. Στο κάτω κάτω είναι σοφό και ώριμο να μεγαλώνεις με αξιοπρέπεια και να αποδέχεσαι τους περιορισμούς στο σώμα σου.
Όμως, εγώ πήγα και αγόρασα μόλις τρία skateboards. Ένα ροζ για την κόρη μου, ένα μπλε για τον γιό μου κι ένα κίτρινο με κάτι τερατάκια πάνω για εμένα. Απλά για εμένα αγόρασα και έξτρα σούπερ προστατευτικά για τους αγκώνες, τα γόνατα και τους καρπούς. Δεν είμαστε για σπασίματα στην ηλικία μου! Τώρα μένει να δω τι ώρα είναι άδειες οι ράμπες στο γήπεδο της γειτονιάς για να μην γελάει και το παρδαλό κατσίκι μαζί μου. Εγώ, όμως, μια φορά θα έχω δοκιμάσει να χοροπηδήσω όπως κάνουν τα δεκάχρονα στα videos που βλέπω. Καλή μας χρονιά και μην ξεχάσετε να κάνετε όλα όσα θέλετε σε αυτήν τη ζωή, γιατί άλλη δεν έχει!
Δημοσίευση στο Runner Magazine 140, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
