Αποκαλυπτική συνέντευξη από την McColgan
Λίγες μέρες μετά το μεγάλο ρεκόρ που πέτυχε στα 10.000μ. εντός σταδίου, η Eilish McColgan παραχώρησε μία ειλικρινή συνέντευξη στον παλιό δρομέα και δημιουργό της σελίδας The Lap Count, Kyle Merber.
Η ψιλόλιγνη Σκωτσέζα μίλησε για την πρόσφατη επιτυχία της, τον Μαραθώνιο του Λονδίνου (που έρχεται), την πίεση που δέχεται, την υδροδοσία της στους αγώνες, ενώ “πρόδωσε” το μυστικό που την έχει ανεβάσει τα τελευταία χρόνια. Ας δούμε μερικές από τις πιο ξεχωριστές δηλώσεις της:
Το μυστικό στα χιλιόμετρα!
Στην ερώτηση του Merber για το πόσο διαφορετική είναι η προπόνηση, κυρίως ο όγκος, που κάνει τώρα σε σχέση με το παρελθόν και της έφερε αυτό το ρεκόρ στα 10.000μ., η Eilish απάντησε:
Δεν έκανα ποτέ στο παρελθόν διπλές προπονήσεις, όπως τώρα. Ίσως, το 2012, αλλά ήμουν συνεχώς τραυματισμένη. Έκανα πολύ όγκο προπόνησης και ταυτόχρονα κι εμπόδια και δεν ήταν σωστό. Δεν δούλευα πολύ στο γυμναστήριο!
Φοβόμουν, λοιπόν, ότι αν ανεβάσω χιλιόμετρα θα “διαλυόμουν, όπως τότε, το 2011 και το 2014, που είχα σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ έκανα και δύο χειρουργεία. Τότε πολλοί μου έλεγαν πως πάντα θα είμαι έτσι, δηλαδή “εύθραυστη”.
Κατά κάποιο τρόπο είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου, ότι δεν θα μπορώ να φτάσω στο επίπεδο να τρέχω 80-90 μίλια την εβδομάδα (130-150χλμ. περίπου), και αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι που καλούμουν να ξεπεράσω.
Κάποιες χρονιές έκανα μόλις 60-65χλμ. και παρόλα αυτά κατάφερνα να πηγαίνω στα παγκόσμια πρωταθλήματα, αλλά όχι να κάνω μεγάλες επιδόσεις.
Την περασμένη χρονιά δοκίμασα να ανεβάσω φτάνοντας στα 100χλμ./εβδομάδα, ενώ φέτος, τις τελευταίες πέντε εβδομάδες κάνω περίπου 128-136χλμ.
Και πώς κατάφερε να κάνει ένα τόσο μεγάλο ρεκόρ στα 10.000μ.;
Η προπόνηση για τα 5χλμ. ήταν διαφορετική. Τώρα, λοιπόν, που πέρασα 15:00 στο πεντάρι φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι θα ήταν γρήγορο, γιατί δεν κάνω προπονήσεις όπως αυτές που έκανα για το 3άρι και το 5άρι. Ή μικρές διαλειμματικές σε ρυθμό 1.500μ. Πίστευα ότι χρειαζόμουν λίγη αντοχή στην ταχύτητα ή γαλακτικού τύπου προπόνηση. Η μητέρα μου, από όταν ήμουν μικρή, μου έλεγε ότι θα βγάλω επιδόσεις μέσα από τη δύναμη γιατί ποτέ δεν θα είμαι γρήγορη. Νομίζω ότι πιστεύει περισσότερο σε εμένα, από ό,τι εγώ στον εαυτό μου…
Για τον Μαραθώνιο του Λονδίνου
Δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Αν και γνωρίζω ότι πολλοί έχουν από μένα και ίσως να έπρεπε να είχα κι εγώ.
Ο Μαραθώνιος του Λονδίνου θα είναι ο πρώτος μου και είναι ένα μεγάλο βήμα, μία μεγάλη πρόκληση. Παλαιότερα δεν το είχα σκεφτεί καν να τρέξω. Πιστεύω ότι μπορώ να τρέξω αρκετά καλά το πρώτο μισό, ίσως και μέχρι το 30ο χλμ, και θα αισθάνομαι καλά. Από εκεί κι έπειτα, τα τελευταία 10-12χλμ. κανείς δεν ξέρει πως θα είναι…
Θέλω μόνο να απολαύσω την εμπειρία και να τερματίσω υγιής. Θα ήθελα να είμαι ανταγωνιστική με τα άλλα κορίτσια από την Μ. Βρετανία και να σπάσω το ρεκόρ της μητέρας μου (2:26:52) που ήταν και ρεκόρ Σκωτίας. Το ρεκόρ Σκωτίας το πήρε η Stephanie Twell για λίγο (2:26:40) κι έτσι θα ήθελα πολύ να το φέρω πίσω στην οικογένεια!
Για να είμαι ειλικρινής, βέβαια, γνωρίζω ότι οι συμμετοχές είναι απίστευτες! Ίσως και να μετανοιώνω που θα τρέξω σε αυτόν τον αγώνα! Αλλά σαν Βρετανίδα, αυτός είναι ο πρώτος Μαραθώνιος που είδα ποτέ μου από παιδί, κι έτσι για πάντα το Λονδίνο θα είναι πρώτη επιλογή!
Για την τροφοδοσία
Άκουγα τόσο καιρό τους μαραθωνοδρόμους που λαμβάνουν μεγάλες ποσότητες υδατανθράκων (τζελ, υγρά κλπ.) στους αγώνες και έλεγα: Δεν θα το κάνω ποτέ εγώ αυτό!
Μου πήρε αρκετό καιρό και πολλές δοκιμές για να βρω τι “δουλεύει” για μένα. Αρκετά ποτά και τζελ δεν με βοήθησαν ή μου προκάλεσαν στομαχικό πρόβλημα. Ακόμα δοκιμάζω διάφορα και πιθανόν έχουμε καταλήξει (με την ομάδα της) για ένα μείγμα με ζάχαρη που τις τελευταίες εβδομάδες φαίνεται να λειτουργεί καλά. Είναι κάτι που πρέπει να ψάξουμε αλλά ήδη έχω αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα.
Για το ρεκόρ στα 10.000μ.
Είμαι κάπως απογοητευμένη γιατί δεν έσπασα το φράγμα των 30 λεπτών. Πέρασα την τελική γραμμή και ήμουν πολύ χαρούμενη, νομίζοντας ότι τερμάτισα κάτω από το ρεκόρ των ΗΠΑ – αυτό άκουγα συνέχεια από τα μεγάφωνα – που είναι 30:13.
Όταν όμως είδα τον επίσημο χρόνο… Μακάρι να έκοβα 0.87 δευτερόλεπτα… Να είχα ξεκινήσει την αλλαγή μου νωρίτερα και να είχα κάνει κάτι άλλο διαφορετικά. Τα 29 λεπτά ακούγονται πολύ καλύτερα! Αλλά εντάξει, είμαι χαρούμενη και με αυτό το ρεκόρ!
Για την πίεση
Θα είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν με ένοιαξε η πίεση. Την είχα από παιδί αφού η μητέρα μου ήταν Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να γίνω κι εγώ!
