Με λίγη βοήθεια απ’ όλους!: είναι ακόμα ένα ξεχωριστό άρθρο της Χριστίνας Φωτεινοπούλου από τη στήλη «Ιστορίες του δρόμου».
Xθες τερμάτισα στον πρώτο μου, σχετικά σοβαρό, αγώνα βουνού μετά από χρόνια. Προφανώς δεν μιλάμε για χρόνους και επιδόσεις προ εγκυμοσύνης και παιδιών, αλλά στον τερματισμό πανηγύρισα σαν να είχα κερδίσει ολυμπιακό μετάλλιο!
Η χαρά του να καταφέρνω και πάλι να στέκομαι με αξιοπρέπεια σε έναν μικρό, αλλά δύσκολο σε υψομετρικά, αγώνα και να μην τερματίζω εντελώς εξαντλημένη, ήταν απερίγραπτη. Ήδη τη στιγμή που τερμάτιζα ήθελα να αγκαλιάσω και να φιλήσω όλο τον κόσμο, συναίσθημα που έχω ακόμα σήμερα, τόσες ώρες μετά. Και φυσικά, ήθελα να ευχαριστήσω ολόψυχα όλους αυτούς που με είχαν βοηθήσει για να τα καταφέρω σε αυτόν τον αγώνα.
Η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η προπονήτριά μου, η οποία τρέχει μαζί μου σε κάθε διαλειμματική για να μην τα παρατήσω. Είναι αυτή που όταν γκρίνιαζα για το πόσο βαριά ήταν τα πόδια μου, μου έδινε κουράγιο και με διαβεβαίωνε ότι θα ελαφρύνουν και ότι θα καταφέρω σύντομα να κάνω και fartlek και διαλειμματικές. Είναι αυτή που είναι εκεί, βρέξει-χιονίσει, νύχτα-μέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα και την κουβέντα εμψύχωσης στα χείλη.
Αμέσως μετά σκέφτηκα την άμοιρη τη διατροφολόγο που κάθεται και μου φτιάχνει πρόγραμμα εβδομάδα μπαίνει εβδομάδα βγαίνει, σαν να φροντίζει επαγγελματία αθλητή! Σκέφτεται τι μου αρέσει και τι όχι και πανηγυρίζει μαζί μου κάθε μισό κιλό λίπους που χάνω και κάθε γραμμάριο μυών που κερδίζω. Φυσικά ταυτόχρονα σκέφτηκα και την πανταχού παρούσα οικογένειά μου.
Τον άνδρα μου με τον οποίο έχουμε μοιράσει τα απογεύματα που γυρίζουμε σχετικά νωρίς σπίτι για να προλαβαίνουμε να πηγαίνουμε και οι δύο για τρέξιμο – ο οποίος πλέον για να φάει μακαρόνια ή γλυκό κρύβεται στην κουζίνα με κλειστή την πόρτα για να μην ζηλεύω!
Την αδερφή μου, τον άνδρα της και τους γονείς μου, οι οποίοι με βάρδιες κρατάνε τα δύο μικρά μας παιδάκια για να προλαβαίνω να φεύγω εγώ και να τρέχω τις μέρες που κολλάει ο άνδρας μου στο γραφείο.
Και τέλος εννοείται ότι σκέφτηκα τα παιδιά μας που ενώ με περιμένουν κάθε βράδυ πώς και πώς στην πόρτα του σπιτιού να γυρίσω από τη δουλειά για να μου πουν τα νέα της ημέρας, ξέρουν πολύ καλά ότι τις μέρες που κάνω «γυμναστική» θα αργήσω και αποδέχονται ότι πιθανώς και να μην προλάβουν να με δουν πριν αποκοιμηθούν.
Και αφού σκέφτηκα πόσο πολύ κόσμο αγαπώ και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με αγαπάνε και με έχουν στο μυαλό τους και αυτοί για να προσπαθούν τόσο σθεναρά να με βοηθήσουν να πετύχω τους στόχους μου, σκέφτηκα για άλλη μία φορά ποια είναι η ανθρώπινη φύση και πόσο δραστηριότητες όπως το τρέξιμο βοηθούν στη διαμόρφωση και διατήρηση ενός ισορροπημένου ανθρώπου.
Οι παραπάνω άνθρωποι αποτελούν το στενό μου κύκλο, αυτοί με τους οποίους μοιράζομαι χαρές και στενοχώριες, και οι άνθρωποι τους οποίους χρειάζομαι για να ζήσω μια ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη ζωή. Η σχέση με κάποιους από αυτούς είναι οριακά επαγγελματική και πλέον έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και έχει γίνει φιλική. Προφανώς αν εγώ αύριο αποφάσιζα να τα παρατήσω, θα έκανα τη ζωή όλων κάπως πιο εύκολη και θα τους απελευθέρωνα χρόνο.
Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί δεν θα χαιρόντουσαν. Όχι γιατί είναι τίποτα ήρωες οι οποίοι αγόγγυστα προσπαθούν να με υποστηρίξουν. Κάποιοι θα έχαναν ένα μικρό οικονομικό ποσό, το οποίο όμως θα μπορούσαν εύκολα να υπερδιπλασιάσουν δουλεύοντας με οποιονδήποτε άλλο νεότερο και με περισσότερο χρόνο αθλούμενο. Και όλοι οι υπόλοιποι θα κέρδιζαν περισσότερο χρόνο για τους εαυτούς τους και μεγαλύτερη άνεση στη ζωή τους.
Αλλά, ευτυχώς, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που η πλειοψηφία των ανθρώπων ικανοποιείται όταν προσφέρει στο συνάνθρωπο που ζητάει τη βοήθειά τους. Αποζητά τη φιλία, την αγάπη και την αναγνώριση και τους αρέσει να βλέπουν την επιβράβευση των κόπων τους. Οπότε για κάθε τερματισμό που έχετε καταφέρει στη ζωή σας και για κάθε έναν που θα ακολουθήσει, καλό είναι να θυμάστε τους ανθρώπους που σας υποστήριξαν σε κάθε σας βήμα.
Και ακόμα και αν συχνά ακουγόμαστε κοινότυποι, ένα μεγάλο ευχαριστώ τη στιγμή της επιτυχίας μας μπορεί να σημαίνει τον κόσμο ολόκληρο για τους κοντινούς μας ανθρώπους. Με όλη μου τη ψυχή, λοιπόν, σε όλους εσάς που με υποστηρίζετε τόσα χρόνια, θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Με ολοκληρώνετε ως δρομέα και με ολοκληρώνετε ως άνθρωπο!
