Αναμφισβήτητα οι μεγάλες αποστάσεις, παραδοσιακά, δεν παράγουν σταρ. Οι μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις παράγουν αθλητές που δεν μιλάνε αλλά τρέχουν. Αθλητές που βρίσκονται συνήθως στη σκιά των σπρίντερ, στη σκιά αν θέλετε όλων των άλλων αθλημάτων. Στο Όρεγκον όμως βρέθηκε κάποια στιγμή ένα παιδί το οποίο κατάφερε να το αλλάξει αυτό, κατάφερε να γίνει ένας πραγματικός ροκ σταρ με άπειρα χιλιόμετρα στα πόδια. Μιλάμε για τον Steve Roland Prefontaine.
Γεννημένος στο Κους Μπέι του Όρεγκον, μια πόλη η οποία είναι περισσότερο γνωστή για τα ποταμόπλοια της παρά για τους δρομείς της. Αφού πέρασε από διάφορα αθλήματα όντας ανήσυχο πνεύμα απο μικρός δεν κατάφερνε να στεριώσει πουθενά λόγω της σωματοδομής. Εκεί κάπου παρατήρησε στο γυμνάσιο κάποιους συμμαθητές του να προπονούνται για το πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου. Αρχικά το σνομπαρε. Εν συνεχεία για το καλό όλων ενέδωσε. Μέσα σε μόλις δυο βδομάδες προπονήσεων ήταν ο δεύτερος πιο γρήγορος στο γκρουπ. Το τρέξιμο μόλις τον είχε κερδίσει.
Η πρώτη του χρονιά στο Λύκειο του Μάρσφιλντ δεν ήταν ακριβώς προπομπός για το νεαρό Στιβ μιας και η τελική του θέση με βάση το χρόνο ήταν η 53η σε ολόκληρο το Όρεγκον. Όμως το πρώτο του καλοκαίρι εκεί έδειξε τι θα τον χαρακτήριζε στη ζωή του. Το πείσμα. Προπονήθηκε μόνος το καλοκαίρι μετά από προτροπή του τότε προπονητή του Γουόλτ Μακλούρ. Επέστρεψε και παρέμεινε αήτητος στη κατηγορία του για ολόκληρη τη σεζόν στον ανώμαλο δρόμο. Στον τελικό της πολιτείας βρέθηκε και ο βοηθός του ήδη μυθικού προπονητή αποστάσεων (και συνιδρυτή της Nike) του πανεπιστημίου του Όρεγκον του Μπιλ Μπόουερμαν όπου κατάλαβε από νωρίς ότι είχε να κάνει με κάποιον ξεχωριστό. Ο προπονητής του Στιβ ήταν πρώην αθλητής του Μπόουερμαν έτσι πρότεινε στο νεαρό Πρεφοντέιν να απορρίψει κάθε άλλη πρόταση και να πάει στον καλύτερο. Ένα γράμμα γραμμένο από τον ίδιο τον Μπιλ Μπόουερμαν ήταν το κλειδί που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον.
Το κολέγιο, το φαινόμενο
Ο «Πρε» μπήκε στο Κολλεγιακό αθλητισμό σαν σίφουνας. Δεν άφησε τίτλο που να μην έχει κατακτήσει ενώ έχασε μόλις 2 φορές στο μίλι σε όλη του τη κολλεγιακή πορεία. Κέρδισε τρεις φορές το κολλεγιακό πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου (δεν συμμετείχε το 1972 λόγω προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς του Μονάχου), 4 συνεχόμενες φορές έφυγε με το πρώτο μετάλλιο στα 5.000 μέτρα. Στα 19 του είχε γίνει ήδη εξώφυλλο στο Sports Illustrated ενώ το στάδιο του πανεπιστημίου γέμιζε ασφυκτικά κάθε φορά που ο χαρισματικός δρομέας ήταν εκεί για να αγωνιστεί. Οι αντίπαλοι του είχαν τυπώσει μέχρι και μπλούζες οι οποίες έλεγαν STOP PRE μέσα στο σήμα του stop. Ο Στιβ Πρεφοντέιν ήταν ένας θρύλος στο Όρεγκον και η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα. Το 1972 λοιπόν στα Αμερικάνικα Τράιαλς για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πέτυχε Αμερικάνικο ρεκορ στα 5.000 μέτρα και άφησε υποσχέσεις για τους Αγώνες που έρχονταν αλλά και το μέλλον.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Στους μοναδικούς Ολυμπιακούς που είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει ο «Πρε» ήταν αυτοί του Μονάχου το 1972. Στα 21 του χρόνια έζησε τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχει ζήσει ο θεσμός αυτός. Μέλη της ισλαμικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» αιχμαλώτισαν και τελικά δολοφόνησαν 11 Ισραηλινούς και έναν Γερμανό αστυνομικό ενώ 5 τρομοκράτες έχασαν τη ζωή τους.
Τα αγωνιστικά όπως ήταν λογικό είχαν επισκιαστεί από τα γεγονότα αυτά. Όμως ο αγώνας ήταν αγώνας και ο Στιβ είχε πάει για να κερδίσει. Μετά τα σχετικά αργά 3 χιλιόμετρα ο νεαρός αθλητής όντας υπερενθουσιώδης ξέφυγε από το γκρουπ και θέλησε να κάνει τον αγώνα του. Όμως δεν άντεξε και είδε τότε έναν άλλο σπουδαίο Φινλανδό δρομέα τον Λάσε Βίρεν στα τελευταία 150 μέτρα να τον ξεπερνάει. Εκεί έμεινε πίσω και πήρε τη τέταρτη θέση. Οποιοσδήποτε θα σκεφτόταν ως τιμητική τη τέταρτη θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Όχι ο Στιβ. Ντράπηκε και δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει για καιρό.
Ο Συνδικαλισμός, οι κόντρες με την ομοσπονδία
Ο «Πρε» όσο ευθύς, άμεσος και τσαμπουκάς ήταν εντός κουλουάρ ήταν και εκτός. Γυρίζοντας από το Μόναχο λοιπόν ξεκίνησε μια νέα μάχη. Αυτή με την Παναμερικανική ομοσπονδία στίβου. Το 1971 όμως ο κλασσικός αθλητισμός θεωρούνταν ερασιτεχνικός ακόμα στις ΗΠΑ. Παρόλα τα εκατομμύρια λοιπόν που κέρδιζαν οι διοργανωτές από τα γεμάτα στάδια οι αθλητές δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τίποτα. Το ποτήρι για τον «Πρε» ξεχείλισε όταν τον κάλεσαν για πειθαρχικό έλεγχο όταν μαθεύτηκε ότι δέχτηκε ρούχα και παπούτσια δωρεάν από την adidas!
Το τέλος
Ένα καθόλα άδοξο τέλος περίμενε τον Πρεφοντέιν το 1975. Φεύγοντας από ένα πάρτι μεθυσμένος έκανε αυτό που έκανε πάντα. Εμπιστεύτηκε τον εαυτό του απόλυτα. Κάπως έτσι η πορτοκαλί MGB του κατέληξε σε ένα βράχο και εν συνεχεία αναποδογύρισε. Εκεί, στην Birch Lane έμελε να «τερματίσει» ο Steve Roland Prefontaine. Αφήνοντας μας μια απορία. Μια απορία για το τι θα είχε συμβεί αν ζούσε, τι θα είχε καταφέρει. Τη μέρα που πέθανε κρατούσε όλα τα αμερικάνικα ρεκορ από τα 2 χιλιόμετρα μέχρι τα 10. Κάτι που δεν έχει καταφέρει κανείς έως και σήμερα.
Στατιστικά
Ο Πρεφοντέιν μαζί με τον προπονητή του ήταν ίσως από τους πρωτεργάτες του jogging στην Αμερική κάνοντας το τρέξιμο μόδα σε ολόκληρη τη χώρα. Στη καριέρα του ο «Πρε» κέρδισε τις 120 από τις 153 κούρσες που έτρεξε (78%) ενώ δεν έχασε ποτέ κούρσα στη κολλεγιακή του καριέρα. Προς τιμήν του γίνεται κάθε χρόνο στο Όρεγκον το Prefontaine Classic από το 1975.
Φιλμογραφία:
Έχουν φτιαχτεί 2 βιογραφικές ταινίες και οι δύο από διαφορετικές πηγές. Μάλιστα τις ταινίες έχουν φτιάξει δυο κολοσσοί της βιομηχανίας η Walt Disney και η Warner Brothers. Λέγονται “Without Limits” και “Prefontaine” και είναι παραγωγής 1998.
Λόγια του Pre που έμειναν στην ιστορία
«Το να δίνεις κάτι λιγότερο από το καλύτερο που έχεις είναι σα να θυσιάζεις το δώρο»
«Πολλοί τρέχουν για να δουν ποιός είναι πιο γρήγορος. Τρέχω για να δω ποιος έχει τα πιο πολλά κότσια»
«Πως ένα παιδί από το Κους Μπέι, με το ένα πόδι πιο μακρύ από το άλλο κερδίζει κούρσες; Σε όλη μου τη ζωή άκουγα να μου λένε: Είσαι πολύ μικρός Πρε, Δεν είσαι αρκετά γρήγορος Πρε, Παράτα τα χαζά σου όνειρα Πρε. Αλλά ξέχασαν κάτι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΩ.»
«Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί έξω. Με τα χρόνια έχω βρει χιλιάδες λόγους να τρέχω, αλλά πάντα τελειώνει όπως άρχισε. Στην προσωπική ευχαρίστηση και στην αίσθηση του επιτεύγματος»
«Θα δουλέψω τόσο σκληρά ώστε να είναι κούρσα που μετράνε τα κότσια στο τέλος, αν είναι τότε μόνο εγώ θα μπορώ να την κερδίσω»
«Μπορεί κάποιος να με κερδίσε, αλλά θα πρέπει να ματώσει για να το καταφέρει»
Του Γιάννη Τσοκάνη
