Κάνει να πίνω ενώ τρέχω;
Παλαιότερα αποτελούσε γενικό κανόνα με αποτέλεσμα πολλοί δρομείς που τον ακολουθούσαν να αποτυγχάνουν σε αγωνίσματα αντοχής όπως ο μαραθώνιος ή να μην επιτυγχάνουν τις επιδόσεις που θα μπορούσαν. Πρόκειται για την κατανάλωση νερού ή αθλητικών ποτών κατά τη διάρκεια του τρεξίματος, η οποία θεωρούνταν από ορισμένους απαγορευμένη, με τη δικαιολογία ότι προκαλεί στομαχικές διαταραχές, επηρεάζει το ρυθμό της αναπνοής κ.λ.π. Κι όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η διατροφολόγος Ειρήνη Μπαμπαρούτση εξηγεί πως εάν ασκείστε ή εμπλέκεστε σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που σας κάνει να ιδρώνετε, θα πρέπει να πίνετε περισσότερο νερό για να αντισταθμίσετε την απώλεια υγρών. Έτσι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση η κατανάλωση υγρών πρέπει να είναι ικανοποιητική, ώστε να αποφεύγεται η αφυδάτωση ιδιαίτερα όταν επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες.
Αν πρόκειται για σύντομες περιόδους άσκησης, 400 με 600 ml επιπλέον νερό (1,5-2,5 φλιτζάνια / με ρυθμό 3-4 γουλιές αν 15-20 λεπτά) επαρκούν, ενώ για έντονη άσκηση (για παράδειγμα το τρέξιμο ενός μαραθωνίου) η πρόσληψη υγρών και μάλιστα εμπλουτισμένων με ηλεκτρολύτες ή / και υδατάνθρακες, θα πρέπει σίγουρα να είναι μεγαλύτερη και ιδανικά υπολογισμένη με βάση τον ρυθμό εφίδρωσης, ζυγίζοντας το βάρος σας πριν και μετά από έναν αγώνα ή μία προπόνηση στον ίδιο ρυθμό. Εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια, κυρίως από τον παρελθόν, όπως ο Ρον Χιλ, ο οποίος δεν έπινε εκ πεποιθήσεως αλλά και ο δικός μας, ο Βαγγέλης Βαγιανός ο οποίος σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ στο μαραθώνιο χωρίς να πιει γουλιά νερό! Προσοχή βέβαια να μην περάσουμε στην τελείως αντίθετη κατάσταση κατά την οποία η υπερβολική χρήση νερού μπορεί να οδηγήσει σε υπονατριαιμία με επικίνδυνες επιπτώσεις για τον οργανισμό.
Όσο περισσότερα τόσο καλύτερα
Είναι ίσως η πιο συχνή ερώτηση ανάμεσα στους δρομείς κάθε επιπέδου. Πόσα χιλιόμετρα κάνεις; Πόσες διαλειμματικές την εβδομάδα και κάθε πότε Long Run; Είναι γεγονός ότι μέχρι ενός σημείου η αύξηση του προπονητικού φορτίου έχει ως αποτέλεσμα την βελτίωση της αθλητικής απόδοσης. Αυτό που δεν υπολογίζουν οι περισσότεροι είναι ότι το παραπάνω ισχύει υπό προϋποθέσεις. Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες αποκατάστασης και ξεκούρασης έτσι ώστε να μπορεί κανείς να επωφεληθεί από την αύξηση της προπόνησης. Διαφορετικά τα αποτελέσματα μπορεί να είναι δυσάρεστα και να επέλθει κάποιος τραυματισμός ή υπερκόπωση. Ακόμα και για τους αθλητές πολύ υψηλού επιπέδου υπάρχει ένα ανώτατο όριο στον αριθμό των χιλιομέτρων που καλύπτουν σε κάθε προπονητική περίοδο και ο οποίος σπάνια ξεπερνά τα 220-240 (για το μαραθώνιο) ενώ για ερασιτέχνες δρομείς ο αριθμός αυτός δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 100-120 χλμ.
Ρεκόρ χωρίς συμπληρώματα δεν γίνεται
Μία όχι και τόσο ακίνδυνη θεωρία που ακούγεται έντονα στους χώρους των ασκουμένων και όχι μόνο. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που πριν καν ξεκινήσει κανείς μία νέα αθλητική δραστηριότητα, είτε αυτό είναι τρέξιμο είτε κάποιο άλλο άθλημα, ψάχνει πρώτα να βρει τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής που θα πρέπει να πάρει. Πρόκειται όμως για έναν μεγάλο αλλά και επικίνδυνο μύθο καθώς η ισορροπημένη διατροφή, η εφαρμογή του σωστού προπονητικού προγράμματος και η προσεκτική αποκατάσταση αποτελούν τον σωστό συνδυασμό για την επίτευξη του στόχου. Τα συμπληρώματα διατροφής μπορούν να βοηθήσουν τους ερασιτέχνες αθλητές εάν κι εφόσον καλύπτουν κάποια διατροφική έλλειψη η οποία είναι ιατρικά αποδεδειγμένη (π.χ. σιδηροπενική αναιμία) ή κάποια επιπλέον διατροφική ανάγκη η οποία λόγω έλλειψης χρόνου και επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορεί να καλυφθεί με τρόφιμα από το καθημερινό διαιτολόγιο.
Το ψυχολογικό φράγμα
Κλασικό παράδειγμα μύθου αποτελεί το «ψυχολογικό φράγμα», το οποίο αντιμετωπίζουν σχεδόν όλοι οι αθλητές κάποια στιγμή στην καριέρα τους. Αναφέρεται στην προσπάθεια να «σπάσει» κάποιος το ατομικό του ρεκόρ, να «κατέβει» για παράδειγμα τα 22 δευτερόλεπτα στο 200άρι, να περάσει το φράγμα των 5 μέτρων στο επί κοντώ, να σπάσει το όριο των 3 ωρών στο Μαραθώνιο. Οι αριθμοί στις προκείμενες περιπτώσεις και ο στόχοςτον οποίο θέτουν οι αθλητές αποτελούν τα ψυχολογικά τους όρια. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο μεγαλοποιούν τον στόχο τους και τον φαντάζονται κάπως υπερβολικό και ξεχωριστό, δημιουργώντας γύρω του ένα «μύθο», με αρνητική επίδραση στην προσπάθειά τους, καθώς την έννοια του μύθου ακολουθεί «η στοιχειωμένη» επίδοση. Όταν «μυθοποιούμε» καταστάσεις, αισθανόμαστε «μικρότεροι» και πιο αδύναμοι απέναντι στην μεγαλοσύνη των γεγονότων.
Το τρέξιμο κάνει κακό στα γόνατα
Τo έχουμε ακούσει όλοι πολλές φορές κυρίως σε κύκλους μη δρομέων με αποτέλεσμα να είναι ίσως το πρώτο πράγμα που ίσως προβληματίσει όποιον αποφασίζει να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Τα φορτία και οι επιβαρύνσεις λένε πολλοί, κουράζουν τα γόνατα και δημιουργούν τραυματισμούς. Όμως καμία έρευνα δεν έχει καταφέρει να συσχετίσει τα προβλήματα στα γόνατα με το συστηματικό τρέξιμο. Το αντίθετο μάλιστα, πολλές πό αυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όποιος δεν τρέχει, διατρέχει περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα στις αρθρώσεις των κάτω άκρων από αυτούς που ασκούνται τρέχοντας τακτικά. Ο μοναδικός κίνδυνος που μπορεί να προέλθει στη συγκεκριμένη περιοχή από το τρέξιμο έχει να κάνει με την απότομη αύξηση του προπονητικού φορτίου, γεγονός που πολύ απλά σημαίνει ότι θα πρέπει πάντα α ανεβάζουμε τόσο τον όγκο όσο και την ένταση της προπόνησης μας προοδευτικά και με μέτρο. Και βέβαια να φροντίζουμε να μην τρέχουμε σε σκληρά εδάφη για μεγάλα χρονικά διαστήματα και να χρησιμοποιούμε τα σωστά παπούτσια με ικανοποιητική ικανοτητα απορρόφησης κραδασμών. Ακόμα ένας μύθος καταρρίφθηκε!
Η ώρα των διατάσεων
Μύθος ή και συνήθεια που την ακολουθούν πολλοί δρομείς. Κι όμως είναι κάτι που θα πρέπει να το αποφεύγουμε καθώς οι φυσικοθεραπευτές συστήνουν να μην κάνουμε ποτέ διατάσεις χωρίς το απαραίτητο ζέσταμα. Αντίθετα, για να διατείνουμε ένα μυ θα πρέπει η εσωτερική του θερμοκρασία να έχει ανέβει κάτι που επιτυγχάνεται μετά από ένα ζέσταμα τουλάχιστον 10-15 λεπτών. Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουμε να τον τραυματίσουμε αφού ενώ είναι κρύος και άκαμπτος εμείς προσπαθούμε να τον τεντώσουμε. Ακούτε κάτι; Μάλλον είναι ο μύθος που σπάει…
Μην τρώτε μετά την άσκηση γιατί το φαγητό μετατρέπεται σε λίπος
Ακόμα μία θεωρία που πολλές φορές βγάζει τους διατροφολόγους από τα… ρούχα τους. Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική. Σύμφωνα με την Ειρήνη Μπαμπαρούτση, Aθλητική Διατροφολόγο – Κλινική Διαιτολόγο, το ιδανικό είναι ο ασκούμενος να καταναλώσει ένα γεύμα μέσα σε 15 λεπτά από το τέλος της προπόνησης, διότι στα πρώτα 45 λεπτά τόσο η ανασύνθεση του γλυκογόνου των μυών το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί κατά την άσκηση όσο και η πρωτεϊνοσύνθεση, γίνονται με σημαντικά ταχύτερους ρυθμούς. Συνδυάζει τροφές που περιέχουν εκτός των υδατανθράκων και λίγη πρωτεΐνη (π.χ. γιαούρτι ή τοστ με τυρί και γαλοπούλα ή ενεργειακή μπάρα ή ανάλογα και με την ώρα ένα πλήρες γεύμα όπως κοτόπουλο με ρύζι και σαλάτα ή ψάρι με πατάτα ψητή και λαχανικά). Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται καλύτερη αναπλήρωση και ο ασκούμενος / αθλητής είναι έτοιμος να προπονηθεί την επόμενη μέρα.
Γιατί οι δρομείς ξυρίζουν τα πόδια τους;
Το ότι πολλοί δρομείς ξυρίζουν τα πόδια τους δεν είναι από μόνο του μύθος. Μπορεί άλλωστε να το διαπιστώσει ο καθένας κάνοντας μια βόλτα σε ένα στάδιο. Στην περίπτωση αυτή, ο μύθος της υπόθεσης είναι ο λόγος. Κι επειδή ο σωστός δρομέας πρέπει να είναι ενημερωμένος για όλα, θεωρούμε ότι και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να μάθετε την αλήθεια προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Πολλοί, λοιπόν πιστεύουν ότι ο λόγος που οι δρομείς αναγκάζονται να καταφεύγουν τη… χαλάουα είναι η μείωση της αντίστασης του αέρα. Οι τρίχες των ποδιών, λένε, δημιουργούν μεγάλη αντίσταση στον αέρα κι έτσι οι δρομείς χάνουν χρόνο με συνέπεια οι επιδόσεις τους να χειροτερεύουν.
Μύθος! Κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αμελητέο αφού η τριχοφυΐα του δέρματος μεγαλώνει ελάχιστα τη συνολική επιφάνεια του ανθρώπινου σώματος και κατά συνέπεια την τριβή με τον αέρα. Ο πραγματικός λόγος έχει να κάνει με τη μάλαξη καθώς οι τρίχες εμποδίζουν τον μασέρ να εκτελέσει σωστά τις κινήσεις του προκαλώντας έντονη τριβή με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ερεθισμοί και μικροοιδήματα στο δέρμα. Ακόμα, το λείο δέρμα απορροφά καλύτερα τις κρέμες (αντιφλεγμονώδεις, θεμαντικές, κρυοθεραπείας), ενώ καθαρίζεται και καλύτερα. Γενικότερα λοιπόν, οι δρομείς και οι αθλητές που εκτελούν πολύωρες προπονήσεις συνηθίζουν να ξυρίσουν τις τρίχες στα πόδια τους αλλά και σε άλλα σημεία τριβής ώστε να αποφεύγονται οι ερεθισμοί αλλά και για καλύτερη υγιεινή.
Τώρα που μάθατε το λόγο μήπως αρχίσατε να βλέπετε το ξυράφι με άλλο μάτι;
Τρέξε να προλάβεις
Το γρήγορο ξεκίνημα στις προπονήσεις αλλά κυρίως στους αγώνες αποτελεί συνήθεια της πλειονότητας των δρομέων. Η άποψη που επικρατεί είναι «να κερδίσουμε μερικα δευτερόλεπτα στην αρχή που είμαστε ξεκούραστοι έτσι ώστε αργότερα, που θα πέσει ο ρυθμός μας να βγούμε ωφελημένοι.» Πρόκειται για μύθο με καταστροφικά αποτελέσματα για τους περισσότερους δρομείς, καθώς είναι πολύ σπάνιο να ξεκινήσει κανείς πολύ πιο γρήγορα από αυτό για το οποίο είναι προπονημένος και να καταφέρει να αντέξει μέχρι το τέλος. Μπορεί η έξαψη και η αδρεναλίνη στο ξεκίνημα ενός αγώνα να μας καθιστούν ανυπόμονους, όμως η εγκράτεια στην αρχή θα ανταμείψει
Οι πρωταθλητές παίρνουν ρεπό;
Στη θέα ενός καλού δρομέα να τρέχει πολλοί είναι αυτοί που θα πουν: «Εμ, βέβαια, αυτός δεν ξεκουράζεται ποτέ, συνέχεια τρέχει». Κι όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Οι δρομείς υψηλού επιπέδου που εκτελούν πολλά χιλιόμετρα και δυνατές προπονήσεις παίρνουν ρεπό σε τακτά χρονικά διαστήματα έτσι ώστε να ξεκουράζονται, δίνοντας στο σώμα τους τη δυνατότητα να απορροφήσει τις προσαρμογές της προπόνησης. Για παράδειγμα η Πόλα Ράντκλιφ κάθε επτά ημέρες ξεκουράζεται μία όπως πρόσφατα μας εκμυστηρεύτηκε στο υψόμετρο του Φοντ Ρομέ. Αυτό βέβαια δε συμβαίνει μόνο στους κορυφαίους δρομείς. Έτσι, όπως υποστηρίζει και ο ομοσπονδιακός προπονητής του τριάθλου, Βασίλης Κρομμύδας με μία, δύο ή ακόμα και τρεις ημέρες αποχής από την προπόνηση όχι μόνο δεν χάνονται οι προσαρμογές που έχει αποκτήσει το σώμα αλλά αν συνυπολογίσουμε την ξεκούραση που θα έχει ο οργανισμός, τότε πιθανότατα στο τέλος θα υπάρχουν οφέλη αρκεί βέβαια κάτι τέτοιο να μην γίνεται σε τακτική βάση.
