Tους τελευταίους δύο μήνες δεν έχω τρέξει ούτε ένα λεπτό. Έχω κολυμπήσει, έχω περπατήσει, έχω κάνει χαλαρές παιδικές βόλτες με το ποδήλατο, έχω κάνει push ups και κοιλιακούς, έχω κουβαλήσει ψώνια από το super market και έχω ανεβοκατέβει σκάλες. Αλλά… δεν έχω τρέξει. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί, απόλυτοι, σαφείς, σχεδόν επιθετικοί: «Μετά τον Κορονοϊό δεν θα τρέξεις προτού σου δώσει ο καρδιολόγος το πράσινο φως!»
Οπότε και η ζωή μου έγινε προφανώς άνω κάτω. Σε αντίθεση, βέβαια, με το σπίτι μου που δεν το έχω ξαναδεί τόσο τακτοποιημένο. Γιατί βλέπετε, όταν η Χριστίνα δεν τρέχει για προπόνηση, έχει το χρόνο να τρέχει πίσω από όλους τους άλλους και να μαζεύει. Επίσης, όταν τρέχει μόνο ένας στο σπίτι, η αταξία είναι πολύ πιο περιορισμένη. Απλούστατα γιατί ο όγκος των δρομικών ρούχων, αθλητικών παπουτσιών, παγουριών, καπέλων και λοιπών παραφερνάλιων είναι μικρότερος και, άρα, περισσότερο διαχειρίσιμος.
Ακόμα, όταν δεν τρέχεις, έχεις απείρως περισσότερο χρόνο για να κάνεις άλλα πράγματα. Σε αυτούς τους δύο μήνες, για παράδειγμα, έκατσα για πρώτη φορά και είδα σειρά στην τηλεόραση. Κατέβασα όλα τα καλοκαιρινά μεμιάς, μάζεψα τα χαλιά μου, πήγα για καφέ με φίλους μου και έφαγα σε εστιατόριο βραδινό. Ανακάλυψα νέα μαγαζιά στη γειτονιά μου, έφτιαξα παζλ, τακτοποίησα τα ποδήλατα στην αποθήκη και μπάλωσα τα φουσκωτά στρώματα θαλάσσης. Μάλλον, δηλαδή, έκανα όλα αυτά που κάνει ο φυσιολογικός κόσμος.
Όλα αυτά μέχρι χθες. Γιατί σήμερα το πρωί, πήγα επιτέλους στο πολυπόθητο ραντεβού με τον καρδιολόγο. Από την αρχή του ραντεβού με ενημέρωσε ότι μετά τον κορονοϊό δύσκολα θα ξεκινήσω μέσα σε δύο μήνες κανονική προπόνηση. Μου είπε, επίσης, ότι το πρωτόκολλο είναι πολύ αυστηρό και ότι υπαγορεύει ακόμα και αξονική καρδιάς και holter, που μετράει το ρυθμό της για ένα 24ωρο, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συμβεί κάτι κακό. Οπότε και εγώ περίμενα αγχωμένη την ετυμηγορία, ελπίζοντας ότι θα είμαι η εξαίρεση του κανόνα.
Η αγωνία μου κράτησε σχεδόν μία ώρα. Tο μεγάλο χαμόγελο του, κατά γενική ομολογία σοβαρού και συνήθως συνοφρυωμένου, γιατρού μου, όμως, με έκανε να ανασάνω με ανακούφιση. Τα νέα ήταν τα καλύτερα δυνατά. Όλες οι εξετάσεις ήταν καθαρές και επιπλέον όσο ήμουν στο νοσοκομείο και νοσηλευόμουν, οι γιατροί είχαν κάνει όλες τις εξετάσεις για την καρδιά και ήδη από τότε είχε φανεί να μην έχει επηρεαστεί από τον ιό. Όσο άκουγα τον γιατρό ανάσαινα όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο δυνατά, όλο και καλύτερα.
Όταν κατέληξε στο ότι μπορώ να ξεκινήσω σιγά-σιγά να τρέχω και τον Σεπτέμβρη απλά πρέπει να κάνω ένα τεστ κοπώσεως, ένιωσα σαν να μου σήκωσαν ένα μεγάλο βάρος από το στήθος. Βγαίνοντας από το ιατρείο τα είχα χάσει τόσο πολύ από την χαρά μου που δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον άνδρα μου, τους γονείς μου, ακόμα και τα μικρά παιδιά μου να τους πω ότι επιτέλους είμαι καλά.
Συγχρόνως, ήθελα να δω σε ποιους αγώνες θα πάω ώστε να αρχίσω προπόνηση. Όταν ηρέμησα λίγο, έβγαλα το ημερολόγιο και άρχισα να σημειώνω: Ημέρα πρώτη, σήμερα, θα κάνω πέντε χιλιόμετρα, αύριο Σάββατο, κολύμπι, Κυριακή, 6 χιλιόμετρα, Δευτέρα, να πάρω τηλέφωνο τον Νίκο να μου φτιάξει πρόγραμμα, Τρίτη «άραγε μπορώ να τρέξω το πρωί πριν την δουλειά;» Και έτσι απλά, μέσα σε πέντε λεπτά, γέμισα τις σελίδες ενός μήνα.
Το ίδιο κιόλας βράδυ ανέβηκα στο διάδρομο για να τρέξω τα πέντε χιλιόμετρά μου. Για να το κάνω, όμως, είχα παρατήσει δύο μωράκια να πλυθούν και να λουστούν με τον μπαμπά τους, τις κατσαρόλες και τα πιάτα άπλυτα στο νεροχύτη και τα ρούχα της δουλειάς στον καναπέ. Όταν τελείωσα καταϊδρωμένη, αλλά και κατενθουσιασμένη, πέταξα τα μούσκεμα ρούχα στο πάτωμα του μπάνιου δίπλα στα άπλυτα ρούχα των παιδιών. Και έτσι απλά, σε ένα μόλις απόγευμα, το σπίτι ξαναέγινε άνω κάτω. Την ίδια στιγμή, όμως, η ζωή μου επιτέλους μπήκε σε μία σειρά. Στη δική μου, δρομική σειρά που αγαπώ και δίνει νόημα και ισορροπία στην ζωή μου.
Υγεία να έχουμε όλοι, να τρέχουμε όσο θέλουμε και ας μην έχουμε χρόνο για τα υπόλοιπα. Γιατί για τον καθένα μας, το τι είναι σημαντικό και μας γεμίζει, το ξέρει η ψυχή του. Και για μένα σίγουρα αυτό δεν είναι το τακτοποιημένο σπίτι και οι σειρές στην τηλεόραση, αλλά η αταξία και η ενέργεια που φέρνει το τρέξιμο.
Δημοσίευση στο Runner 125, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
