Φέτος στις καλοκαιρινές μου διακοπές είχα ένα σημαντικό στόχο. Να τρέχω κάθε μέρα λίγο περισσότερο, ώστε να βγάλω, τελικά, τα δέκα χιλιόμετρα στους χρόνους που είχα όταν ήμουν κάπως νεότερη, κάπως πιο γυμνασμένη και κάπως λιγότερο αγχωμένη, από τους κορονοϊούς, τα lockdown, την οικονομική κρίση και την οικογένεια.
Άρα προφανώς, είχα ένα σχεδόν ανέφικτο στόχο, αλλά δεν με πείραζε γιατί είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και γενικότερα είναι καλό να έχουμε στόχους στη ζωή μας.
Τις τρεις πρώτες ημέρες των διακοπών, δοκίμασα να πηγαίνω για τρέξιμο νωρίς το πρωί, πριν σηκωθεί η υπόλοιπη οικογένεια. Όπως πολλοί άλλοι γονείς θα σας εξηγήσουν, αυτό είναι κάτι ανέφικτο, καθώς όλα τα μικρά παιδιά διαθέτουν έναν ενσωματωμένο πομποδέκτη τελευταίας τεχνολογίας, ο οποίος τα ενημερώνει όταν οι γονείς πάνε να φύγουν χωρίς αυτά. Αυτός ο πομποδέκτης τα ξυπνάει το δευτερόλεπτο που σηκώνονται οι γονείς και τους υπαγορεύει να σε αγκαλιάσουν και να κρεμαστούν με κάθε τρόπο από πάνω σου έως ότου πειστείς, είτε να τα πάρεις μαζί σου, είτε να αλλάξεις το πρόγραμμά σου.
Φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, όπως σας είπα, αποφάσισα ότι θα υπάρχει κάποια λύση και έτσι δοκίμασα να παίρνω τα ρούχα του τρεξίματος μαζί μου στην παραλία και περίπου μισή ώρα πριν την αναχώρησή μας να ντύνομαι ψιλοδιακριτικά ώστε να γυρίζω σπίτι τρέχοντας. Αυτή η μέθοδος είχε το θετικό ότι τα παιδιά δεν πολυασχολούνταν μαζί μου, καθώς το σκάψιμο στην άμμο είναι πάντα πιο ενδιαφέρον από οτιδήποτε άλλο, οπότε και τελικά κατάφερνα να φεύγω χωρίς πολλά-πολλά.
Έτσι μέρα παρά μέρα, φεύγαμε εναλλάξ με τον άνδρα μου από τις παραλίες που πηγαίναμε και άρχισα επιτέλους να τρέχω πάλι εκτός σπιτιού και γυμναστηρίου, στο δρόμο και με θέα στη θάλασσα. Τις πρώτες ημέρες έτρεχα μέσα στο άγχος και ακολουθούσα ακριβώς την ίδια διαδρομή σχεδόν ευλαβικά γιατί ήθελα απλά να καταφέρω να γυρίσω σπίτι στην ώρα μου και να βγάλω οπωσδήποτε μια ελάχιστη απόσταση.
Όσο περνούσαν οι ημέρες, όμως, και εγώ έβλεπα ότι πρώτον, η οικογένεια μια χαρά τα καταφέρνει και χωρίς εμένα και, δεύτερον, ότι τελικά και την απόσταση βγάζω και οι χρόνοι μου βελτιώνονται, άρχισα να χαλαρώνω και να επιστρέφω στον παλιότερο, περιπετειώδη εαυτό μου. Αυτόν που ήθελε να βγει και λίγο εκτός δρόμου και να μάθει τι υπάρχει πίσω από τον επόμενο λόφο και να ανακαλύψει και έναν καινούριο κολπίσκο και να χαθεί και λίγο και να γυρίσει μετά τη δύση του ηλίου.
Κάπως έτσι όμορφα, οι διακοπές μας τελείωσαν και εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι και στην καθημερινότητα της δουλειάς και των σχολείων, αλλά και στο άγχος των νέων συνθηκών λόγω του κορονοϊού. Ο στόχος των δέκα χιλιομέτρων στους παλιούς καλούς χρόνους, προφανώς, και δεν επετεύχθη.
Αυτό που κατάλαβα με το γυρισμό μου, όμως, είναι ότι ο πραγματικός μου στόχος δεν ήταν τελικά να πετύχω τους παλιούς μου χρόνους. Ήταν να βρω τον παλιότερό μου εαυτό, αυτόν που πάντα στις διακοπές του κατάφερνε να τρέχει και να είναι ευτυχισμένος. Αυτόν τον εαυτό που χρησιμοποιούσε πάντα το καλοκαίρι για να ξεκινήσει μια σεζόν ξεκούραστη και γεμάτη από όμορφες εικόνες.
Αυτόν τον εαυτό που μετά από το τρέξιμο μέσα στη ζέστη και τον ήλιο του καλοκαιριού, ανυπομονεί να τρέξει στη δροσιά του φθινοπώρου που έρχεται. Αυτόν τον εαυτό που βρίσκει ομορφιά στη ζωή κάθε ημέρα που περνάει και χαίρεται που είμαστε καλά και υγιείς. Και αυτός ο στόχος είναι προφανές ότι επετεύχθη.
Καλή μας σεζόν, λοιπόν, και μακάρι να πετυχαίνουμε όλοι μας το σωστό στόχο για εμάς!
Δημοσίευση στο Runner 121, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
