Πόσο νωρίς μπορούν κάποιοι να χαρακτηριστούν χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες; Είναι δυνατόν να ξεκινήσει κανείς πριν ακόμα γεννηθεί ένα παιδί; Είναι δυνατόν να διεκδικήσει κανείς αυτόν τον τίτλο ήδη από τηνυπόνοια μια εγκυμοσύνης;
Αν κρίνω από εμάς τους δύο, ένα από τα πιο χαζοχαρούμενα ζευγάρια ερασιτεχνών αθλητών που μπορώ να σκεφτώ, τότε η απάντηση είναι σίγουρα ναι. Ήδη από την στιγμή που σκεφτήκαμε ότι θα θέλαμε ένα μωράκι, είχαμε αρχίσει να ονειρευόμαστε τα αθλήματα με τα οποία θα θέλαμε να ασχοληθεί.
Όταν τελικά έμεινα έγκυος, και κάναμε τον πρώτο υπέρηχο για να δούμε το μωρό, ως μελλοντική χαζομαμά δεν ρώτησα αν μπορούσαμε να δούμε το φύλο του παιδιού, αλλά αν βλέπουμε όλα τα πόδια και τα χέρια γιατί θα ήθελα να μπορεί να τρέξει καλά. Και στον δεύτερο υπέρηχο, ρωτήσαμε αν είχε όλα τα δάχτυλα για να μπορεί να κάνει αναρρίχηση! Η μικρή μας δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Πέρα από κάθε αστείο και κάθε δική μας σκέψη, έστω και χαζή, θέλουμε πρώτα από όλα να γεννηθεί και να είναι καλά στην υγεία της. Θέλουμε όπως όλοι οι μελλοντικοί γονείς, να μεγαλώσει και να της προσφέρουμε ό,τι καλύτερο. Και κάπου εκεί ξεκινάει το αστείο της υπόθεσης.
Όταν μιλάμε με τον μπαμπά της για το μέλλον της, δεν σκεφτόμαστε νηπιαγωγεία, σχολεία, σπουδές και ξένες γλώσσες, όπως έχω ακούσει τόσους γονείς γύρω μου να κάνουν. Δεν ονειρευόμαστε μεγαλεία με αυτόν τον τρόπο που ίσως έχουμε συνηθίσει τον κόσμο να ονειρεύεται για τα παιδιά του. Εμείς ονειρευόμαστε για τη μικρή βουνά και δρόμους.Ίσως γιατί θεωρούμε τα σχολεία και τις σπουδές αυτονόητα, κάτι που το ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης θα το προσφέρει, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το προσφέρει.
Η ευτυχία όμως που θέλουμε εμείς από τη δική μας πλευρά να της προσφέρουμε είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα αθλήματα και την αγάπη για τις δραστηριότητες. Ερχόμενοι από δύο εντελώς διαφορετικούς αθλητικούς κόσμους, ο μπαμπάς της θέλει να μάθουμε στην μικρή τζούντο κι εγώ θέλω να της μάθουμε ορειβατικό σκι. Και έχοντας δει τι μεγάλο καλό μας έχουν κάνει αυτά τα αθλήματα στην ζωή μας, συμφωνούμε και οι δύο για τις επιλογές του άλλου. Καημένη μικρή!
Και αν δεν της αρέσουν; Γιατί υπάρχει φυσικά και αυτή η περίπτωση και την έχουμε σκεφτεί με έναν κάποιο φόβο είναι η αλήθεια. Τότε, θα είμαστε χαρούμενοι να της αρέσει το υπέρτατο άθλημα όλων, αυτό που είναι τρόπος ζωής, αυτό που γίνεται παντού, κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, κάθε εποχή, υπό όλες τις καιρικές συνθήκες, αυτό που προσφέρει απλόχερα ευτυχία και ισορροπία στη ζωή σου, αυτό που ποτέ δεν ξεχνιέται και είναι στο αίμα της από τους γονείς της. Και αυτό που είναι έτσι και αλλιώς η βάση για μια καλή φυσική κατάσταση, άρα και η βάση για όλα τα άλλα αθλήματα: το τρέξιμο!
Δείτε άλλες ιστορίες που εμπνέουν πατώντας εδώ.
Οπότε τώρα πια όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε μέρα με την μέρα στην πολυπόθητη ημερομηνία της γένν ησης, και καθόμαστε τα βράδια και χαλαρώνουμε από το άγχος της καθημερινότητας και σκεφτόμαστε μακάρι να πάνε όλα καλά και να γεννηθεί με το καλό και να είναι υγιής η μικρή μας, η επόμενη σκέψη μας είναι μία: «Αχ να αγαπήσει εν καιρώ το τρέξιμο!». Και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Η μόρφωση, η επιτυχία, η αγάπη, η ευτυχία. Το ξέρουμε. Δούλεψε σε εμάς και θα δουλέψει και γι’ αυτήν. Αυτό που μένει είναι να της περάσουμε την αγάπη μας για το τρέξιμο, την αγάπη μας για μια ενεργή και γεμάτη ζωή. Το ξανάγραψα και το εννοώ: «Καημένη μικρή, με τιπαλαβούς γονείς πας να μπλέξεις!»
Δημοσίευση στο Runner νο. 91 στη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου», της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
