Όλοι οι ερασιτέχνες δρομείς περνάμε από συγκεκριμένες φάσεις. Όλοι, ανεξαιρέτως. Φυσικά, μπορεί και κάποιοι επαγγελματίες να περνάνε τις ίδιες φάσεις κάποια στιγμή, αλλά προπονήτρια δεν είμαι, επαγγελματίας αθλήτρια δεν είμαι, οπότε το κεφάλι μου για αυτούς δεν το κόβω. Για τους υπόλοιπους όμως ξέρω γιατί είστε πλέον η ζωή μου.
Και εξηγώ: Όλοι οι δρομείς ξεκινάμε από την «Διερευνητική» φάση ή αλλιώς, «Ένα βήμα πριν το μπαϊπάς και τον πρόωρο θάνατο» φάση. Τι σημαίνει αυτό; Κάποια στιγμή, συνήθως γύρω στα 30 μας, κοντεύουμε είτε να πεθάνουμε εμείς από τη ζόρικη ζωή μας, είτε να σκοτώσουμε κάποιον άτυχο περαστικό από τα νεύρα μας. Γιατί; Γιατί κάτι δεν αντέχουμε. Τις ατελείωτες ώρες δουλειάς και τα τρελά αφεντικά; Τις οικογενειακές υποχρεώσεις και το άγχος; Την ανεργία και την αφραγκιά; Κάτι τέτοιο βαρύ τέλος πάντων. Και ψάχναμε κάτι να μας κουνήσει από την καρέκλα και τον καναπέ μας και να ξυπνήσει το σώμα μας.
Σε αυτήν τη φάση το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το σύμπαν, δηλαδή όσοι ξέρουμε και δεν ξέρουμε, συνωμοτούν εναντίον μας. Οργανωμένα και μαζικά. Μας τονίζουν ότι το τρέξιμο δεν είναι για εμάς, ότι με αυτό το έξτρα βάρος και τα τσιγάρα που καταναλώνουμε θα πεθάνουμε εάν τρέξουμε και είναι σίγουροι ότι τόσος καθαρός αέρας και άσκηση δεν θα μας βγουν σε καλό. Άσε που φροντίζουν να σαμποτάρουν εντεχνιέντως όλες τις προπονήσεις μας, καλώντας μας σε φαγοπότια και ξενύχτια.
Άπαξ και καταφέρουμε να κλείσουμε τρεις με τέσσερεις μήνες σε αυτήν τη φάση, ξεκινάει η επόμενη «βρήκα έναν αγώνα να τρέξω κι εγώ ή να μην τρέξω». Αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και συνοδεύεται από την αγορά σχετικών περιοδικών και του βασικού εξοπλισμού. Τώρα πια βλέπετε, σοβάρεψαν τα πράγματα και με τι μούτρα, συγγνώμη, τι παπούτσια, θα σταθούμε δίπλα σε άλλους δρομείς στην γραμμή της εκκίνησης; Τι πρέπει να φάμε για να βγάλουμε πέντε χιλιόμετρα; Μήπως πρέπει να φάμε μια και δύο και τρεις μακαρονάδες; Και τελικά μήπως να δοκιμάσουμε να το μειώσουμε αυτό το ρημάδι το τσιγάρο;
Βέβαια, το σύμπαν έχει αρχίσει πια να μας βλέπει με μία κάπως μεγαλύτερη συμπάθεια και μας έχει επιτρέψει την πολυτέλεια κάποιων στάνταρ προπονήσεων μέσα στην εβδομάδα. Και ναι τα καταφέραμε και τον τρέξαμε αυτόν τον αγώνα. Και μέσα σε έναν χρόνο τρέξαμε και άλλους και κόψαμε και το τσιγάρο και χάσαμε και κάποια κιλά. Τώρα κυρίες και κύριοι μπήκαμε στην «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εγώ είμαι δρομέας φίλε μου» φάση. Τώρα τα πράγματα πια έχουν σοβαρέψει και το λεξιλόγιό μας έχει εμπλουτιστεί με καινούριες λέξεις, ενώ το σύμπαν μας έχει χαρίσει καινούριους φίλους. Τώρα μιλάμε για «στόχους», «pace», «διαλειμματικές» και στο τσακίρ κέφι πετάμε και έναν «μαραθώνιο». Και οι καινούριοι φίλοι μας έχουν αρχίσει να μας βλέπουν πιο πολύ από τους παλιούς, αφού τώρα πια σχεδόν κάθε μέρα έχουμε να πάμε για προπόνηση με κάποιον συνδρομέα.
Αυτή η φάση μπορεί να κρατήσει χρόνια. Και είναι λίγο σαν αρρώστια. Και άπαξ και φτάσεις εκεί, δεν γυρνάς ποτέ πίσω. Τώρα πια, ναι φίλε μου είσαι δρομέας, και δρομέας δεν ξεγίνεσαι. Μπορείς, όμως, να περάσεις σιγά-σιγά στην επόμενη φάση, την κορυφαία των φάσεων, την Βασίλισσα των Βασιλισσών την «Η ζωή μου είναι ωραία γιατί ζω για να τρέχω και τρέχω για να ζω» φάση. Τώρα, μιλάς συνέχεια για το τρέξιμο, τρως για το τρέξιμο, πίνεις για το τρέξιμο, αναπνέεις για το τρέξιμο, είσαι το τρέξιμο. Στην δουλειά σε ξέρουν ως δρομέα, στη διασκέδαση σε αναγνωρίζουν ως δρομέα, στην παρέα σε αναζητάνε για συμβουλές για το τρέξιμο. Και το πιο αστείο είναι ότι δεν σου κάνει καμία εντύπωση πια. Γιατί οι φίλοι σου είναι δρομείς, η καθημερινότητά σου ακόμα και στη δουλειά ορίζεται από το τρέξιμο, όλο σου το σύμπαν σου είναι το τρέξιμο.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Το μόνο που σου μένει τώρα, είναι να βρεις άλλον έναν ίδιο με εσένα και να θεωρήσεις ότι είστε εντελώς φυσιολογικοί. Το νορμάλ ζευγάρι. Που σιγά μην είστε. Αλλά δεν σας νοιάζει γιατί για πρώτη φορά στην ζωή σας έχετε χρόνο για να ζήσετε. Αληθινά. Φίλοι δρομείς, καλωσήλθατε στην ζωή με νόημα, στην ωραία ζωή! Είναι η καλύτερη φάση σας και το σύμπαν πλέον σας καλωσορίζει.
Δημοσίευση στο Runner νο. 78, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
