Μία από τις ομορφότερες εικόνες που έχω δει σε αγώνες, είναι αυτή των γονιών που τερματίζουν αγκαλιά με τα παιδιά τους. Χαρούμενα, γελαστά παιδιά που αγκαλιάζουν τους γονείς και όλοι μαζί τερματίζουν ευτυχισμένοι που ο μπαμπάς ή η μαμά τα κατάφερε. Όταν αποκτήσαμε και εμείς την κόρη μας, περιμέναμε πώς και πώς να ζήσουμε αυτήν τη στιγμή. Και πράγματι, όταν τερμάτιζε ο Σπύρος στον ορεινό μαραθώνιο στο Ζαγόρι, του έδωσα στον τερματισμό την, τότε ούτε ενός έτους, μικρή στα χέρια και τερματίσανε αγκαλιά. Κάπου εκεί, όμως, νομίζω ότι ολοκληρώσαμε ως φωτογενείς γονείς. Γιατί βλέπετε όσο η Αναστασία μεγάλωνε και δεν ήταν πλέον ένα μικρό, βολικό μωράκι, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την καταφέρουμε να κάνει αυτό που θέλουμε τη στιγμή που πρέπει, ενώ μέσα σε δύο χρόνια αποκτήσαμε και τον μικρό μας ο οποίος ως μωρό είναι βολικός μεν, αλλά έχει συγκεκριμένες ανάγκες σε συγκεκριμένες στιγμές δε.
Όταν, λοιπόν, δύο μήνες μόλις μετά την γέννηση του μικρού σκέφτηκα να τρέξω στον αγώνα των 10 χλμ. στο πλαίσιο του Αυθεντικού Μαραθώνιου της Αθήνας με την ελπίδα ότι θα βλέπαμε και τον μπαμπά στον τερματισμό, συνέβησαν τα εξής: Το πρωί η Αναστασία νύσταζε και αρνιόταν να σηκωθεί. Όταν με τα πολλά τη σήκωσα, αρνιόταν να φορέσει τα ρούχα που της είχα ετοιμάσει και ήθελε άλλα που να ταιριάζουν με τα γυαλιά ηλίου της. Μόλις έφαγε και τελικά την έντυσα και ήταν ώρα να πιάσω να ετοιμάζω τον μικρό, ξεκινήσαμε από την αρχή την ετοιμασία της μικρής γιατί είχαμε ένα μικρό ατύχημα με την τουαλέτα. Εντωμεταξύ ο νεαρός είχε ξυπνήσει για τα καλά και ήθελε επειγόντως να φάει. Μόλις έφαγε κι αυτός και τον έντυσα, έπρεπε να τον ξαναπλύνω και να τον ξαναλλάξω γιατί λερώθηκε. Και όταν πίστεψα ότι επιτέλους είμαστε έτοιμοι για να φύγουμε διαπίστωσα ότι η Αναστασία βαρέθηκε να περιμένει, τσαντίστηκε που την είχα ξυπνήσει τόσο πιο νωρίς χωρίς λόγο και αποφάσισε να βγάλει ρούχα και παπούτσια και να πάει να παίξει με τα lego της. Για να μην σας τα πολυλογώ με αυτά και με τα άλλα, εγώ έχασα την εκκίνηση του δικού μου αγώνα. Είχα όμως ελπίδες ότι θα προλάβουμε να δούμε τον μπαμπά στη μέση του Μαραθώνιου και μετά στο τερματισμό.
Φορτώνω, λοιπόν, τα παιδιά στο αυτοκίνητο, φτάνουμε στο ύψος του Παπάγου, ξεφορτώνω καρότσια, νερά, μπανάνες, μπουφάν και κουβερτάκια και στηνόμαστε να περιμένουμε τον μπαμπά. Και κάπου τότε χτυπάει το τηλέφωνο μου και ακούω τον απογοητευμένο Σπύρο, ο οποίος λόγω έλλειψης προπόνησης και ξενυχτιού με το νεογέννητο έχει εξαντληθεί, να μου λέει να σταματήσει στον Σταυρό. Φορτώνω όσα έχω ξεφορτώσει και τρέχω στον Σταυρό μέσα από τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις για να τον παραλάβω. Παρκάρω όσο το δυνατόν πιο κοντά στη διαδρομή και ξαναξεφορτώνω τα πάντα για να πάμε να περιμένουμε τον μπαμπά. Αυτός όμως είχε αναθαρρήσει από τα τηλεφωνικά «Μπράβο μπαμπά» της Αναστασίας και είχε ανοίξει ρυθμό με αποτέλεσμα να τον χάσουμε. Μετά από τηλεφωνική συννενόηση αποφασίζουμε να συναντηθούμε λίγο πιο κάτω, στην ΕΡΤ. Και εκεί όμως δεν τον προλαβαίνουμε μέχρι να ξεφορτώσουμε τα πάντα, ενώ εγώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι μπορεί να μην έτρεξα αλλά με τόσο κουβάλημα έχω σίγουρα χάσει τις ίδιες θερμίδες. Τελικά καταλήγουμε να συναντηθούμε στο ίδιο σημείο που τον περιμέναμε στην αρχή, αφού έχω παρατήσει το αυτοκίνητο με αλάρμ στη μέση του δρόμου κι έχω κάνει ένα σπριντ κρατώντας στο ένα χέρι το καλάθι με το μωρό και στο άλλο την πεινασμένη πλέον μικρή, ενώ αναρωτιέμαι αν ο μπαμπάς μάς δουλεύει γιατί ο ρυθμός του είναι μια χαρά και πάει για τερματισμό στις 4 ώρες. Γεγονός το οποίο συνειδητοποιεί και ο ίδιος και αποφασίζει να τερματίσει ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το ρυθμό του με αποτέλεσμα ούτε στον τερματισμό να τον προλάβουμε.
Οπότε ούτε το νεογέννητο πήρε αγκαλιά, ούτε η Αναστασία τον χειροκρότησε ενώ φυσικά ούτε εγώ έτρεξα. Αυτό που τελικά έγινε, είναι εγώ να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο τους δρομείς γονείς που με δύο παιδιά προλαβαίνουν τα πάντα. Και να αναρωτηθώ με ποιόν μαγικό τρόπο τα καταφέρνουν. Γιατί εγώ σίγουρα δεν είμαι σαν κι αυτούς και τόσους μήνες μετά δεν έχω καταφέρει ακόμα να τρέξω σε αγώνα μαζί με τον Σπύρο. Αν και εσείς λοιπόν είστε σαν και εμάς, μην ανησυχείτε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και είναι φυσιολογικό κάποιοι γονείς να μην καταφέρνουμε τα πάντα. Υπάρχουμε και εμείς οι υπόλοιποι που παιδευόμαστε να τρέξουμε τώρα που είναι μικρά τα πιτσιρίκια μας. Τα αγαπάμε όμως τα άτιμα και το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και χαμόγελο. Σύντομα θα επανέλθουμε δριμύτεροι. Υπομονή λοιπόν και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους εσάς, από δύο άυπνους και κάπως αγύμναστους για την ώρα, γονείς δρομείς.
Δημοσίευση στο Runner 111, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
