Σε λίγες ημέρες έχω τα γενέθλιά μου. Και είναι η πρώτη χρονιά που η κόρη μου είναι σε ηλικία που μπορεί να κατανοήσει κάπως καλύτερα αυτή την έννοια. Σύμφωνα με την κόρη μου, λοιπόν, γενέθλια είναι τούρτα, πάρτι και δώρα.
Εδώ και μέρες την παρακολουθώ να προσπαθεί να βρει τι δώρο να μου πάρει. «Μαμά να σου πάρω φούσκες;» «Θες μπαλόνια;» «Θες παγωτό;». Σήμερα, όμως, έβαλε τα μεγάλα μέσα και χρησιμοποίησε τον μπαμπά της. Κάθισε, λοιπόν, δίπλα μας στο πρωινό, είπε στον αδερφό της να κάνει ησυχία γιατί την ενοχλούσε, πήρε το πολύ σοβαρό της και με ρώτησε: «Μαμά εσένα τι σου αρέσει;». Εξαιρετικά σωστή ερώτηση σκέφτηκα, οπότε και της απάντησα με την ανάλογη σοβαρότητα. «Εμένα αγάπη μου, μου αρέσει το τρέξιμο».
Χαρούμενη για την απάντηση, έπαιξε λίγο με τα δημητριακά της, ενώ σκεφτόταν τι ακριβώς να κάνει με αυτήν την απάντηση. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, άρχισε να μου λέει. «Μήπως να σου πάρουμε παπούτσια; Μήπως να σου πάρουμε αθλητική μπλούζα; Μήπως καπέλο;» Μετά όμως συνέχισε μόνη της. «Αυτά όμως τα έχεις!». Ακολούθησε άλλη μια μικρή παύση για να ακολουθήσει η μονολεκτική ερώτηση, που τρέμουμε όλοι οι γονείς: «Γιατί;»
Έχω μάθει στα σχεδόν τέσσερα χρόνια της ζωής της, ότι αυτή η ερώτηση δεν γίνεται να απαντηθεί με υπεκφυγές και ανακρίβειες. Το «γιατί», είναι μια λέξη βροντερή και άπαξ και πέσει στο τραπέζι δεν μπορούμε να σηκωθούμε έως ότου απαντηθεί με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο.
«Γιατί»… άρχισα εγώ, προσπαθώντας να απαντήσω σε κάτι που θεωρώ αυτονόητο με απλό τρόπο χωρίς να χρησιμοποιήσω δύσκολες έννοιες, όπως ενδορφίνες και φυσική κατάσταση… «Γιατί με το τρέξιμο, πηγαίνω σε ωραία μέρη. Πηγαίνω σε παραλίες, βουνά, δάση, πεδιάδες, χωριά, πόλεις. Γιατί γνωρίζω καινούριους φίλους. Γιατί πηγαίνουμε όλοι μαζί σε αγώνες και βλέπουμε τους φίλους μας. Γιατί προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι καλύτερη και να πηγαίνω πιο μακριά και πιο γρήγορα. Γιατί όταν τρέχω μετά είμαι δυνατή για να παίρνω εσένα και τον αδερφό σου βόλτα με το ποδήλατο. Γιατί έτσι μπορώ και τρέχω και σας κυνηγάω όταν παίζουμε κυνηγητό χωρίς να λαχανιάζω. Γιατί το τρέξιμο αρέσει και στον μπαμπά σας και τον γνώρισα ενώ τρέχαμε και τρέχουμε ακόμα μαζί. Γιατί χωρίς το τρέξιμο θα μου έλειπε κάτι σημαντικό από την ζωή μου, γιατί το τρέξιμο είναι ζωή».
Αυτό το τελευταίο, υποθέτω, ότι δεν το κατάλαβε ακριβώς. Η σοβαρότητα, όμως, και το πάθος στη φωνή μου πρέπει να της έδειξαν ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί κούνησε ικανοποιημένη το κεφάλι της. «Θα στα πάρουμε όλα τότε» είπε και γύρισε προς τον μπαμπά της. «Σωστά μπαμπά;» «Και όταν μεγαλώσω λίγο θα έρχομαι μαζί σας για να τα κάνω κι εγώ αυτά». Και με αυτήν της τη φράση μου έκανε, ήδη, το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσα να έχω ποτέ!
της Χριστίνας Φωτεινοπούλου, δημοσίευση στο Runner 120 στη στήλη «Ιστορίες του δρόμου»
