Πριν από λίγες μέρες ένας φίλος δημοσίευσε στο Facebook ένα δυσάρεστο περιστατικό που αφορούσε στη σύζυγό του. Η γυναίκα, η οποία μάλιστα λόγω των χαρακτηριστικών της ξεχωρίζει από μακριά ότι είναι τουρίστρια, σταμάτησε έξω από μια ταβέρνα στο Καβούρι κατά τη διάρκεια της προπόνησής της, για να αγοράσει ένα μπουκαλάκι νερό. Το πήρε από το ψυγείο έξω από το κατάστημα και μπήκε μέσα με τα χρήματα στο χέρι για να το πληρώσει. Εκεί, αγενέστατα, της το πήραν πίσω, φωνάζοντας ότι δεν είναι στην πολιτική του καταστήματος να πουλάει νερά και την πέταξαν έξω.
Αυτό το τόσο απλό γεγονός με έκανε έξαλλη. Δεν ήταν μόνο το ότι κάποιοι συμπατριώτες μου φέρθηκαν άσχημα σε έναν επισκέπτη της χώρας μας χωρίς λόγο. Δεν ήταν ούτε ότι τη συγκεκριμένη δρομέα τη γνωρίζω και είναι φίλη και ξέρω ότι προσπάθησε φιλότιμα να ζήσει για χρόνια στην Ελλάδα, έως ότου απογοητευτεί, μαζέψει τα μπογαλάκια της και φύγει στην Αμερική. Ήταν η γνώση ότι αυτό το γεγονός δεν είναι ο κανόνας
Είναι μια εξαίρεση, η οποία όμως μαζί με άλλες καταλήγουν να κάνουν έναν κανόνα και να δημιουργούν μία κακή εικόνα για τη χώρα μου.
Οι δικές μου εμπειρίες για παράδειγμα, όταν τρέχω στην Ελλάδα, είναι τις περισσότερες φορές εντελώς διαφορετικές.
Πόσες φορές δεν έχω ξεμείνει και από χρήματα και από νερό και από αντοχές και άγνωστοι μού έχουν ανοίξει τα σπίτια τους για να με ξεδιψάσουν ακόμα και να με ταΐσουν! Όσο το αναλογιζόμουν, οι φορές που μέσα στα χρόνια έχω χαθεί, έχω υπολογίσει λάθος τα αποθέματα νερού στα αραιοκατοικημένα νησιά ή την υγρασία του καλοκαιριού στις πεδιάδες, είναι αμέτρητες. Και αμέτρητες είναι οι φορές που καταϊδρωμένη και κατακόκκινη, έχω χτυπήσει ακόμα και μεσημεριάτικα τις πόρτες σπιτιών, ζητώντας βοήθεια.
Όλες, μα όλες, τις φορές, τον αρχικό δισταγμό του ανυποψίαστου κόσμου τον έχει ακολουθήσει γέλιο και προθυμία να βοηθήσουν τη χαζή ξανθιά που διψάει.
Όλες; Τελικά όχι. Έχω κι εγώ βρεθεί αντιμέτωπη με αυτούς τους στριφνούς ανθρώπους, κυρίως επαγγελματίες, οι οποίοι έχουν αρνηθεί επιδεικτικά να με βοηθήσουν. Για παράδειγμα, τους ιδιοκτήτες της καντίνας στο δάσος του Υμηττού που έχουν αρνηθεί αμέτρητες φορές να μου δώσουν ρέστα από δίευρω, όταν θέλω μόνο ένα μπουκαλάκι νερό, αναγκάζοντάς με να αγοράσω δύο. Ή έναν εστιάτορα στο Ναύπλιο που με είχε πετάξει έξω, λέγοντάς μου ότι χαλάω τη μόστρα του μαγαζιού με τα λασπωμένα πόδια μου, παρόλο που είχα προσέξει και δεν είχα λερώσει καθόλου. Ή έναν ξενοδόχο στα Καλάβρυτα που είχε αρνηθεί να μου δώσει νερό λέγοντάς μου ότι γι’ αυτές τις δουλειές υπάρχουν τα περίπτερα.
Το σημαντικότερο δεν είναι αν αυτές οι συμπεριφορές σε πληγώνουν. Αλλά ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αρκετοί για να δημιουργήσουν μια κακή εντύπωση, να σου αφήσουν μια κακή γεύση, να σε κάνουν να σκεφτείς ότι ένα μέρος δεν είναι φιλικό προς τους δρομείς και το τρέξιμο, άρα δεν είναι και ο σωστός προορισμός για εσένα. Αρκούν αυτοί οι λίγοι, αυτές οι εξαιρέσεις για να διαμορφωθεί μια ιδέα. Σε μία χώρα που διανύει μια τέτοια κρίση, αλλά λόγω μορφολογίας, καιρού και γεωγραφικής θέσης θα μπορούσε να είναι ο απόλυτος προορισμός για αγώνες τρεξίματος, δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες εξαιρέσεις όμως. Θα έπρεπε όλοι να σκεφτόμαστε την επόμενη μέρα και πώς θα επωφεληθούμε από αυτά που έχουμε. Και καλώς ή κακώς δεν έχουμε πολλά, αλλά έχουμε την καλύτερη φύση και τον καλύτερο καιρό για αγώνες που θα μπορούσαν να ακουστούν στην οικουμένη. Έχουμε βουνά, έχουμε θάλασσες, έχουμε ήλιο και έχουμε και τη σημαντικότερη παράδοση στους αγώνες δρόμου. Έχουμε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Τι μας λείπει; Αγωγή. Αγωγή στα πάντα και σε όλους. Στη διοργάνωση, στο συναγωνισμό, στον πανηγυρισμό, στην υποστήριξη, αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο. Είτε αυτός είναι ένα περίπτερο, το μετρό, το λεωφορείο, το ξενοδοχείο, το εστιατόριο, το μουσείο.
Στα πάντα και σε όλους, χωρίς καμία εξαίρεση. Και μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι. Και μόνο τότε θα μπορέσουμε να δρέψουμε τους καρπούς της ευγένειας του λαού μας. Γιατί είμαστε όντως ευγενείς και φιλόξενοι και αυτοί που έχουν επινοήσει τον Ξένιο Δία και την ιερότητα της φιλοξενίας. Και οι εξαιρέσεις πρέπει απλά να ξεριζωθούν. Για να υπάρξει ευγένεια και τελικά ευμάρεια παντού.
Δημοσίευση στο Runner νο. 92, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
