Για τις χαρές του τρεξίματος έχω γράψει πολλές φορές και με πολλές ευκαιρίες.
Έχω μιλήσει συχνά για την απλή ευχαρίστηση της κίνησης, για τη γαλήνη που γεννά η επανάληψη, για τους ανοιχτούς δρόμους, για τη ματιά στα απλά, καθημερινά πράγματα που επιβάλλει. Όσο για τα ευεργετήματά του, σ’ αυτά δεν χρειάζεται καν αναφορά. Δύναμη και ευεξία, ζωντάνια και αντοχή, ένα γερό κορμί και ενδυνάμωση όλων των δεικτών της υγείας είναι για κάποιους βασικός σκοπός και για άλλους παράπλευρο όφελος, μα για όλους αδιαμφισβήτητο κέρδος. Πέρα απ’ αυτά, υπάρχουν κι άλλες διαδρομές στις οποίες οδηγεί η ενασχόληση με τους δρόμους.
Διαδρομές εντός, που επιτρέπουν να γνωρίσεις αυτό που είσαι: τη δύναμη και τις αδυναμίες σου, τα όρια και τις αντοχές σου, την αξία της υπομονής. Διαδρομές που σε προτρέπουν να αναμετρηθείς με τις αλήθειες σου και να δεις πέρα απ’ τις φωτεινές σου πλευρές, βγάζοντας τα σκοτάδια σου στον αέρα. Κι αν θέλεις να κάνεις ένα βήμα πιο πέρα, αυτή η εμβληματικά μοναχική ενασχόληση σου δίνει νέους τρόπους και κώδικες να συνδεθείς ξανά με τον κόσμο, αναζητώντας συντροφικά αθροίσματα πίσω απ’ τη μοναξιά. Ναι, η πορεία του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, δεμένη εξ‘ ορισμού με την απομόνωση, δίνει ευκαιρίες να μοιραστείς – αν θέλεις να δεις πίσω από τις συμβάσεις κι αν αντέχεις να δοκιμάζεσαι σε κάτι πέρα από όρια και επιδόσεις. Οι περισσότεροι δρομείς θυμούνται φορές που άλλαξαν το πλάνο τους για να συμπορευτούν με την παρέα ή φορές που βγήκαν στο δρόμο σε συνθήκες αντίξοες για να συνδράμουν έναν φίλο σε μια δύσκολη προπόνηση.
Κάποιοι έχουν κάνει γενναιόδωρα πίσω στη γραμμή του τερματισμού αφήνοντας τον «αντίπαλο» να προπορευτεί κι άλλοι έχουν χαρεί για την επίδοση ενός φίλου περισσότερο από όσο λυπήθηκαν για τη δική τους αποτυχία. Κάποιοι έχουν τρέξει για να στηρίξουν έναν καλό σκοπό κι άλλοι έχουν δώσει το παράδειγμα μιας άλλης «μοιρασιάς», τρέχοντας με σκοινάκι καρδιάς δίπλα σε όσους βλέπουν τους ανοιχτούς δρόμους με το βλέμμα της καρδιάς κι όχι τη συνηθισμένη όραση.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν μια φράση που ειπώθηκε λίγους μήνες πριν, σε μια συνέντευξη που πήρα από φίλο δρομέα γι’ αυτό το περιοδικό: «Το τρέξιμο είναι εγωιστική υπόθεση». Ήδη από τότε κάτι αντιδρούσε μέσα μου. Τα λόγια δεν κολλούσαν με τη δική μου αίσθηση, μα στο χρόνο που πέρασε τα άφησα να κατασταλάξουν, ώσπου τα ξαναείδα πρόσφατα, ανασυρμένα στο editorial προηγούμενου τεύχους.
Και κάπου τότε, μια προσωπική ιστορία τα έφερε πάλι στο φως, αναγκάζοντάς με να τα διυλίσω υπό το πρίσμα της δικής μου ζωής. Η ιστορία μου δεν είχε κάτι διαφορετικό από εκείνες που συμβαίνουν κάποτε σε όλους μας. Μια επαγγελματική πρόταση, προκλητικά ενδιαφέρουσα όσο κι απρόσμενη, είχε φτάσει ως εμένα λίγες μέρες πριν. Τη σκεφτόμουν, δοκιμάζοντας μέσα μου ικανότητα κι αντοχές, ζυγιάζοντας φόβους και όνειρα. Κι εκεί, στη δίνη μιας εσωτερικής κουβέντας που δυνάμωνε, κάτι άλλαξε. Κάτι στράβωσε, ακυρώνοντας αναίτια το εσωτερικό μου ταξίδι. Ψάχνοντας αθόρυβα το κουβάρι με τις αιτίες, η διαδρομή δεν οδηγούσε παρά σε μία αφετηρία. Σε ένα πρόσωπο, για να ακριβολογώ.
Στενοχωρήθηκα, ιδίως καθώς λόγο δεν έβρισκα για κάτι τέτοιο. Το αποδέχτηκα, όπως μαθαίνεις να αποδέχεσαι τις ήττες στη μέση της ζωής, ψημένος πια και στα καλά και στα κακά. Το άλεσα μέρες στο μυαλό μου, για να καταλάβω. Όχι, δεν κατάλαβα το γιατί. Κατάλαβα, ωστόσο, ότι θα το αποδεχόμουν πιο εύκολα αν εκείνος κι εγώ δεν είχαμε κοινά χιλιόμετρα στις διαδρομές μας. Αν δεν μας είχαν δέσει ανοιχτοί δρόμοι, ανηφόρες και κουβέντες από εκείνες που μόνον στην ασφάλεια μιας κοινής προπόνησης μπορούν να ξεδιπλωθούν. Ίσως με αφέλεια, πίστευα πως υπάρχει κάτι που δένει με τρόπο μαγικό τα πρόσωπα στην κοινή προσπάθεια. Κάτι που ξεπερνά την ασφάλτινη διαδρομή και γίνεται βάση για διαδρομές ζωής. Σήμερα, λίγο σοφότερη, επιμένω πως το τρέξιμο δεν είναι εξ ορισμού εγωιστική υπόθεση. Όμως μπορεί να γίνει, αν δεν «γράψει» βαθιά μέσα σου. Αν δεν το αφήσεις να σε διαπεράσει, να σε τσαλακώσει, να βγάλει στην επιφάνεια τον καλό εαυτό σου.
Δημοσίευση στο Runner νο 55, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
